Filmrecensie: Ain’t Them Bodies Saints

De zon werpt een oranje gloed op de weidse gras- en graanvelden. Ze omringen een houten huis, waarin een vrouw en twee mannen zich verbergen. Niet lang geleden klonk nog het huilen van sirenes, jagend op de kleine groep. Nu schuilen ze voor kogels die inslaan op de droge houten planken. Een schot klinkt, één van de mannen gaat neer en blaast zijn laatste adem uit. De vrouw schiet terug. Een korte schreeuw; ze heeft goed gericht. Meer bloed zal er niet hoeven te vloeien, de overgebleven man en vrouw zien geen uitweg. De agenten rennen richting het gebouw. Revolver op de grond, handen omhoog.

Hereniging
De man en de vrouw heten Bob Muldoon (Casey Affleck) en Ruth Guthrie (Rooney Mara), een koppel met een kind op komst. Hoe ze in een stand-off met de politie terecht zijn gekomen, maakt Ain’t Them Bodies Saints niet duidelijk. De film concentreert zich voornamelijk op de nasleep. Omdat Bob alle schuld op zich neemt, komt hij in de gevangenis terecht, waarna zijn dochter zonder hem geboren wordt. Tijdens diens jeugd probeert agent Wheeler (Ben Foster) – de agent die gewond raakte in het vuurgevecht dat waarschijnlijk leidde tot zijn ontmoeting met Ruth – de rol van surrogaatvader op zich te nemen, maar Ruth blijft wachten op de eventuele terugkeer van haar man. Vier jaar en vele ontsnappingspogingen later weet Bob eindelijk de tralies achter zich te laten. Op de vlucht probeert hij een manier te vinden om bij zijn gezin te komen.

Gemengde gevoelens
Ain’t Them Bodies Saints verrast door zich niet te richten op de misdaden zelf, maar op de jaren na de inrekening. De nadruk komt hierdoor te liggen op onomkeerbaarheid van de gemaakte beslissing. Bob mag dan niet langer opgesloten zitten, zich zomaar bij zijn vrouw en dochter voegen zit er niet in. Ruth lijkt daarnaast gemengde gevoelens te hebben over een eventuele terugkeer. Hoewel ze claimt dat ze hem het liefst weer bij hen wil hebben, blijkt uit Mara’s broze spel dat ze zich ook onveilig voelt na de ontsnapping. Het is deze twijfel tussen dreiging en verlangen die de belangrijkste dynamiek aan de film geeft.

Texas
Veel verschillende koppels hebben op het doek een criminele carrière tentoongespreid, van counter-culture figuren als Bonnie and Clyde tot de doorgeslagen moordende Mickey en Mallory in Natural Born Killers. Ain’t Them Bodies Saints heeft zich echter duidelijk laten inspireren door Terrence Malicks bijdrage aan dit microgenre: zijn debuut Badlands. Het is met name de nadruk op de natuur en de plaats van de karakters hierin die subtiel naar de voorgrond komt. De handheld camera brengt de grote grasvelden, dichte bossen en warme zonnestralen op tastbare wijze in beeld. Bovenop deze duidelijk inspiratiebron is een dikke laag Sundance gesmeerd, wat zich voornamelijk uit in veel losse close-ups en een soundtrack vol kwiek handgeklap en banjomuziek. Jammer genoeg geeft regisseur David Lowery hier te weinig blijk van een eigen stijl.

Lees de rest van deze recensie op MovieScene.nl