Het Maastrichtse gebeuren heeft het – column Wesly
‘Maastricht heeft het en in Heerlen gebeurt het’ zegt gedeputeerde voor Cultuur Ger Koopmans zo nu en dan. Zo’n oneliner bekt natuurlijk best lekker, maar wat bedoelt onze immer enthousiaste deputé eigenlijk met die opmerking? Wát heeft Maastricht dat Heerlen niet heeft en wat gebeurt in Heerlen dat Maastricht kennelijk ontbeert? Geen idee. Volgens mij is er van een animositeit tussen Heerlen en Maastricht al decennia geen sprake meer- of het moet gaan om chauvinistische plagerijtjes die de boel nog een beetje scherp houden in ‘sleepy south Limburg’. Ik vind de ontwikkelingsgang van Parkstad interessant en ik gun elk gebied succes. Maar de opmerking bleef me intrigeren: ‘Maastricht heeft het….in Heerlen gebeurt het’.
Er wordt veel geld in Heerlen gepompt, zeker waar. Er bloeit –mede dankzij dat subsidie-infuus een boeiend cultureel leven. Cultura Nova, de IBA, ParkCity Live allemaal interessant en noodzakelijk in dat gebied. Maar een hart heeft Heerlen niet. Er zijn een paar leuke cafés, een handvol fascinerende gebouwen en aantal enthousiaste mensen met goede bedoelingen. Het is een stad die zwaar zucht onder de sociale problematieken. Wie lelijkheid zoekt is in Heerlen aan het goede adres. Men moet er slopen om er iets van te maken. Ik wens Jo Coenen veel succes met zijn sloophamer en vlekkengum.
Dus een andere keus dan er iets te laten gebeuren is er niet. Men zet in op de nieuwe cultuur. Echter het nieuwe kent een korte glorietijd. Wat vandaag nieuw is, is morgen alweer gedateerd. Maastricht staat op het gebied van innovatie echter ook niet stil, maar heeft nog een mooie troefkaart: schoonheid. Neem Musica Sacra, het festival voor religieuze muziek. Dat festival paart eeuwenoude waarden aan eigentijdse kunstvormen. Het legt verbindingen. Daar moeten we ’t in zoeken. Ik geloof dat het tijd wordt om de oude strijdbijl voorgoed te begraven. Parkstad is een construct van kunstmatigheid. Men voegt er iets samen dat niet samen wil. Het is als chemische stoffen die elkaar afstoten. Nog voordat Heerlens nieuwe burgemeester benoemd was, was er al heibel omdat hij in de krant had gesuggereerd dat herindelingen in het gebied onvermijdelijk zijn. Die Groot-Heerlen-gedachte stuitte bestuurlijk Parkstad tegen de borst. Nee, die vlieger gaat niet op. Simpelveld forever! En Nuth blijft van Nuth. Krewinkel mag op zijn eigen winkel passen.
Waarom durven we hier in Zuid-Limburg niet groot te denken? Waarom maken we bestuurlijk niet één grote stad? Elk gehucht, dorp of stadje behoudt zijn eigen identiteit, maar maakt dan bestuurlijk deel uit van een stad. In het buitenland zijn we er allang aan gewend om te zeggen: ‘I’m from Maastricht” ook al kom je uit Ubach over Worms of Schinveld. Dat zou de boel efficiënter maken en ervoor zorgen dat het hele gebied het heeft en dat er overal iets gebeurt. Nu regent het Euro’s in Heerlen en heeft de rest van Parkstad de overlast. Maastricht heeft het, terwijl de rest het niet heeft. Laten we er toch in godsnaam voor zorgen dat we er met z’n allen iets van maken; met de merknaam Maastricht voorop!
Maastricht, dat gun je jezelf!’
Benoit Wesly is zakenman en voorzitter van de Joodse Gemeente Limburg. Voor Dagblad de Limburger / Limburgs Dagblad schrijft hij een maandelijkse column over actuele Limburgse zaken.
