Het sprookje van Broodje Meijer – column Roland Vos

Er was eens een bekende populaire koosjere broodjeszaak waar iedereen verliefd op was, maar waar iedereen ook altijd commentaar op had: oude meubels, open bakken mosterd, te hoge prijzen, ga zo maar door. De zaak werd leger en leger, stiller en stiller. Totdat die op een dag sloot, waarna de wereld te klein was. In heel Joods Nederland huilden de mensen van de sluiting. Hoe had dit nou toch kunnen gebeuren? Maar toen kwam er een toverfee met een staf, die ervoor zorgde dat de broodjeswinkel heropende. En opnieuw was niets goed genoeg. De zaak sloot en weer was de wereld te klein.

Kwam er een olifant met een grote snuit en blies die het sprookje uit? Niet helemaal, want vorige week was er een teken van leven op Facebook van de broodjeszaak. Het logo van Broodje Meijer dat werd aangepast op de oude Facebookpagina, en ineens kwamen er meer dan zeshonderd reacties en likes – zonder te weten wat er echt aan de hand was. Hoe grappig kan het gaan. Een marketingspecialist had dit nog niet kunnen bedenken. En iedereen vindt er wat van. Het is tegenwoordig zo gewoon om zonder kennis van zaken je mening te geven, vooral op sociale media is dat erg makkelijk.

Maar goed, op onder andere Jonet.nl werd het met zekerheid vastgesteld: Broodje Meijer komt definitief terug, maar dan in een food court en als mooi, koosjer marketingconcept. Ik vraag mij echter af: Hebben jullie het echt wel zo gemist?? Natuurlijk is alles van vroeger beter. Maar zeg nou zelf: als ‘wij’ ietsje trouwer waren geweest en een tikje minder meedogenloos, dan had Broodje Meijer in de Scheldestraat en later de Sandwich Shop Sal Meijer in Buitenveldert toch nooit zijn deuren hoeven sluiten?

Ik vergelijk het met wat er met V&D is gebeurd. De klanten maar klagen over de service, klagen over het assortiment en de te hoge prijzen van het warenhuis, maar toen ze eenmaal failliet gingen, was de wereld, nou ja, hét land te klein. ‘O wee zo vreselijk,’ hoorde je toen, ‘Wij kwamen daar altijd’, ‘We gingen er zo vaak heen.’ Nou, niet vaak genoeg dus. Hetzelfde gebeurde met het postkantoor, de Free Record Shop en sommige filialen van De Bijenkorf in het land.

Terug naar ons Amsterdamse kleine Joodse wereldje. Kritiek is okay, betweterigheid iets minder, maar het constante geweeklaag is vaak gewoon achenebbisj. Ja het is leuk, okay heel leuk als op de een of andere manier iets van ‘vroeger’ weer nieuw leven ingeblazen wordt. Maar als jullie het zo gemist hebben, had dan gewoon wat vaker daar afgesproken en gegeten.

En terugblikkend: was de vorige voortzetting van Broodje Meijer goed, niet goed of slecht? En aan wie is het om daar dan over te oordelen? Natuurlijk hopen we dat de toekomstige versie aller goedkeuring kan krijgen en dat deze ondernemer het naar de mening van de gemeenschap én buitenstaanders wel goed genoeg doet.

Laten we duidelijk zijn. Er zijn dus ondernemers die verschrikkelijk hun best doen om er iets moois van te maken. RESPECT! Maar realiseer je nu alvast dat de herinnering aan vroeger altijd mooier is dan de werkelijkheid anno 2023. Zo vind ik de viskoekjes van mijn oma en daarna van mijn moeder toch nog lekkerder dan wat ik nu zelf serveer.

En ja, ik durf te voorspellen dat de broodjes straks ook duurder zullen zijn dan tien jaar geleden en waarschijnlijk ook nog duurder dan vier jaar geleden. Gaan we daar gelijk over klagen? Ik hoop van niet. Alles is gewoon duurder geworden, dus houd daar gewoon alvast rekening mee en geniet van wat er wel is. Naar ik hoop, wordt het lekker en ook nog gezellig. Met nesjomme natuurlijk. Tegen de nieuwe koosjere ondernemers van Broodje Meijer zeg ik alleen maar mazzeltov !

Lees ook:
Van Hogerhand – column Roland Vos
‘Het was weer eens sjabbes en ik ging naar sjoel. Niet dat ik plotseling religieus was geworden, maar omdat ik werd uitgenodigd voor de kiddoesj van een goede vriend. En zo kwam ik voor het eerst bij de sjoel van AMOS – vrij vertaald: de Amsterdam Modern Orthodox Synagogue. Daar zag ik slechts twee mensen die ik nog niet kende, maar verder alleen maar goede en minder goede bekenden…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.