Ik ben van mijn geliefde en mijn geliefde is van mij – column Chantal Suissa-Runne

Tijdens dit schrijven is het volgens de Joodse kalender 1 Eloel 5783, oftewel Rosj Chodesj (nieuwe maan). In de Joodse traditie gaat deze maand vooraf aan de Hoge Feestdagen. Het is een maand van het opmaken van de balans. Een tijd van introspectie, zelfreflectie en inkeer ter voorbereiding op Rosj Hashana en Jom Kippoer (Joods Nieuwjaar en Grote Verzoendag). In sommige kringen wordt er nu iedere ochtend op de sjofar geblazen. Het doordringende geluid van een ramshoorn klinkt als een wake up call voor de ziel.

Waar ben ik mee bezig? Begeef ik mezelf wel op het pad van mijn zielsbestemming of ben ik vooral druk in de weer met mijn ego? Met wie heb ik dingen bij te leggen? Ben ik er geweest voor mijn medemensen toen ze me nodig hadden? Hoe staat mijn morele kompas afgesteld en beweeg ik dan nu in de juiste richting? En hoe handel ik wanneer er niemand kijkt? Vragen die deze maand altijd bij mij op komen borrelen. In de kabbala wordt geleerd dat de eerste dag van iedere nieuwe maand het zaadje voor het verloop van de rest van die maand geplant wordt. Net zoals het zaadje van een vrucht in potentie de volledige boom in zich draagt. Dan is het zaak zorg te dragen voor wat je zaait.

Er liggen nog meer aanwijzingen in de naam van deze maand besloten. Eloel is een acroniem voor het Hebreeuwse: ‘Ani le dodi ve dodi li’ Ofwel: ‘Ik ben van mijn geliefde en mijn geliefde is van mij’ Shir ha Shirim (Hooglied) 6:3. Deze relatie kan op meerdere wijzen worden uitgelegd. Het zou over de relatie tussen twee mensen kunnen gaan of tussen het Joodse volk en de Eeuwige. Hoewel in traditionele kringen vaak voor die laatste uitleg wordt gekozen, vind ik juist die intermenselijke relatie tot de verbeelding spreken. Het is bovendien niet voor niets dat je alvorens je op Jom Kippoer de gebeden voor vergiffenis uitspreekt, je eerst je medemens, die je bewust of onbewust verdriet of kwaad hebt berokkend, om vergiffenis moet hebben gevraagd. Voor mij persoonlijk is dat laatste het belangrijkst.

Uit bovenstaande liefdesverklaring spreekt een groot besef van gelijkwaardigheid. In een wereld waarin onrecht, oorlog en ongelijkwaardigheid welig tieren is het een lichtend voorbeeld van hoe het wel moet. Echte liefde bestaat denk ik ook bij de gratie van gelijkwaardigheid. Niet gelijkheid, want ons anders zijn maakt het leven waardevol, spannend en interessant. Daarom wil ik eigenlijk altijd, maar vooral in deze maand, in persoonlijke relaties, ‘Ani le dodi ve dodi li’ nastreven.

Ik durf nog wel een stap verder te gaan. Op energetisch niveau zijn we sterk met elkaar verbonden. Als we dat daadwerkelijk zouden voelen en inzien, zouden we elkaar minder pijn doen. Zoals je weet, wijzen er wanneer je naar de ander wijst, altijd drie vingers naar jezelf. We zijn ook verbonden met de mensen die ons triggeren of boos maken. Dat zijn namelijk onze spiegels en ze leren ons iets over onze schaduwzijde. In hen herkennen we onze eigen tekortkomingen. Wat je niet herkent, daar kun je je immers ook niet over opwinden.

Steeds als ik me persoonlijk weer eens opwind, wat vaak genoeg gebeurt, want ik ben zeker geen heilige, probeer ik me te bedenken dat iedereen in je leven komt als zegen of als les. Wanneer dat laatste het geval is probeer ik me op te stellen als leerling. Dat lukt niet altijd, maar het is het proberen waard. Een oefening in zelfcompassie kan ook nooit kwaad. Vaak zijn we onnodig hard en streng voor onszelf. Dat maakt het lastig liefde te geven, want wat je niet hebt kun je ook niet weggeven. Ik sluit graag af met dank voor alle harde, maar wijze lessen en zegeningen van het afgelopen jaar. Sjana tova oe metoeka, een goed en zoet nieuw jaar gewenst.

Lees ook:
Wie is wijs? Hij die van iedereen leert – column Chantal Suissa-Runne
‘Vaak wanneer ik het nieuws kijk, ben ik met stomheid geslagen van de waanzin die wij mensen in staat zijn elkaar aan te doen. Tegelijkertijd heb ik diepe bewondering voor datgene waartoe de mens allemaal in staat is in goede zin. Zelden schrijf ik hier over mijn zoektocht naar zingeving en spiritualiteit dus misschien is het eens tijd dat te doorbreken. Al als klein meisje zocht ik al naar het hoe en het waarom der dingen…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.