Is there something rotten in the state of Israel? Column Tomer Pawlicki

‘Laatst hing ik weer met Benjamin Netanyahu aan de telefoon. Na ons laatste gesprek was onze relatie een beetje bekoeld. Hij vroeg mij toen naar Israël te komen. Ik had vriendelijk geweigerd. Europa zou onveilig zijn voor Joden, Israël juist de plek waar ik thuishoor. Dat ik ons telefoongesprek in een column gebruikte, nam hij me ook kwalijk. Nu was ik het die hem een telefoontje aandeed. Ik vroeg hem of hij nog steeds vindt dat Israël de veiligste plek is voor Joden.
“Bedoel je door Iran?” zei hij.
“Nee,” antwoordde ik en ik werd in de wacht gezet.

Het is geen geheim dat Bibi elke kans aangrijpt om kritiek te leveren op Iran. En waarom niet? Zijn politiek is er omheen gebouwd. En nu, met het aanstaande atoomakkoord, zet hij alle zeilen bij om dat akkoord te dwarsbomen. Maar daar belde ik niet over. Er is veel meer aan de hand in Israël. Zo sprak ik mijn Israëlische nichtje, dat voor een bachelorette party in Amsterdam was dit weekend. Toen ik haar vroeg wat ze vond van het atoomakkoord, zei ze er niets van af te weten. Wat waren dan de dingen die mensen bezighielden daar?

Ze vertelde: ultraorthodoxe Joden die homo’s en lesbiennes aanvallen tijdens de gay pride. Israëlische extremisten die onschuldige Palestijnen vermoorden, alleen omdat het Palestijnen zijn. Een nieuwe omstreden wet. Die het mogelijk maakt om iedereen die een gevaar vormt voor de nationale veiligheid, vast te zetten zonder proces. Een wet die makkelijk het begin kan betekenen van een maatschappij uit een George Orwell-roman.
“Hou je van Bibi?” vroeg ik.
“Wie houdt er van Bibi?” zei ze.

Natuurlijk heeft Netanyahu medeleven betuigd aan de Palestijnse slachtoffers. Door ze te bezoeken en deze terroristische aanslag te veroordelen. Natuurlijk heeft de opperrabbijn van Jeruzalem de slachtoffers bezocht van de gay pride. Duidelijk gemaakt dat zulke aanvallen niet passen binnen het Jodendom. En uiteraard heeft de Israëlische regering de aanval van dit gestoorde individu veroordeeld. Allemaal passende, correcte reacties bij daden van terrorisme. Maar ook hol, bedacht ik me terwijl ik nog steeds in de wacht stond.

Zoals eerder gezegd heeft Bibi elke kans gegrepen om kritiek te leveren op Iran. Op hoe daar mensen worden vervolgd om hun geaardheid. Wat ik hypocriet vind. Deze Israëlische regering heeft zo goed als niets gedaan om zijn eigen gay gemeenschap te beschermen. Hij heeft kritiek op hoe in Iran mensenrechten worden geschonden. Terwijl deze Israëlische regering zo goed als niets doet om Palestijnen te beschermen. In Israël of in bezet gebied. Palestijnen worden zelfs stelselmatig geterroriseerd door kolonisten. Hypocriet?
En als klap op de vuurpijl wordt er een wet doorgevoerd die het mogelijk maakt om extremisten administratief vast te houden zonder proces. Iedereen die een gevaar vormt voor de nationale veiligheid. Zoals in… Iran bijvoorbeeld?

De lijn komt weer vrij. Ik hoor een zachte vrouwenstem. De premier kan niet meer aan de telefoon komen, zegt ze. In verband met de nationale veiligheid word ik gesommeerd dit nummer niet meer te bellen. Of op een andere manier contact op te nemen met de beste man. Volgens de zachte vrouwenstem leid ik hem te veel af. “Hij kan zich zo simpelweg niet op zijn werk concentreren.”
Als alles wat hij doet in het belang van de nationale veiligheid is, dan vormt mijn contact met hem een bedreiging, bedenk ik me. Met die nieuwe wet in mijn achterhoofd hang ik snel op.

Ik voel me nog steeds prettiger in Nederland.’