0900-Netanyahu

Tomer Pawlicki
Tomer Pawlicki (beeld: FB).

‘Gister werd ik gebeld door Bibi Netanyahu. Of ik eindelijk naar huis wilde komen. Wanneer? Het liefst binnen nu en drie dagen. Hij is een bijzonder aardige man werd me eens verteld. Je kunt hem gerust van alles vragen.
Toen werd ik in de wacht gezet. Terwijl het Israëlische volkslied werd afgespeeld aan de andere kant van de lijn, kon ik gaan peinzen over zijn zo net gemaakte voorstel: Kom naar huis.
In Israël zou het volgens Netanyahu veiliger zijn. Ik zou niet meer geconfronteerd worden met antisemitisme en ik kon ‘gewoon’ het Joodse leven leiden dat ik moest leiden.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik in Nederland nooit ben geconfronteerd met anti-semitisme. Althans niet op een manier waarop ik mij antisemitisch bejegend voelde.
Eerlijkheidshalve gebied me ook te zeggen dat ik nooit een actief Joods leven heb geleid of wil leiden.
Laatst had ik wel een Tinder-date waarbij het meisje in haar opwinding riep: “Mijn vader zegt dat Joden niet te vertrouwen zijn”. Ik vermoed echter dat dit met opwinding te maken had over het exotische stuk fruit dat ik voor haar was. En wellicht een gecompliceerde vader-dochter relatie.
Nee, gediscrimineerd ben ik nooit in de Nederlandse samenleving.
Op de Joodse school aan de andere kant, ben ik wel gediscrimineerd. Om de reden dat ik roodharig was en een Poolse aannemer als vader had. Op school ging het zo ver dat een meisje, dat een oogje op me had, terloops vertelde dat ze door haar moeder gewaarschuwd was voor roodharigen. Wij schijnen licht ontvlambaar te zijn.
Hoe zou dat er in Israël aan toe gaan? Waar het stikt van de Joden. Zou er in Israël niet gediscrimineerd worden? Ik heb genoeg verhalen gehoord van mijn roodharige moeder die er tot haar 35ste woonde. Die verhalen hebben me niet gerustgesteld.
En over veiligheid gesproken.
In Israël komen er per jaar meer mensen om door ongelukken in het verkeer dan door antisemitische aanslagen in Europa. In Israël komen er per jaar meer mensen om door scherven van uit de lucht geschoten raketten dan door antisemitische aanslagen. In Israël raken mensen vaker structureel opgefokt door de oorlogsretoriek van Netanyahu, over dreigingen van buiten af dan van het antisemitisme in Europa.
En dan nog een andere vraag. Als ik naar Israël verhuis wil ik naar Tel Aviv. Maar een betaalbaar huis bemachtigen in Tel Aviv is tegenwoordig veel moeilijker dan in Amsterdam. Waar moet ik dan heen? Naar de nederzettingen zeker? Waar ruimte is en waar altijd wel een huis gebouwd kan worden op bezet gebied. Waar het tevens ook goedkoper is door de subsidies van de Israëlische regering. Waar ik mezelf letterlijk en actiever blootstel aan gevaar dan dat ik nu doe. Door hier in Europa te blijven.

Netanyahu zijn stem klonk weer door de hoorn, ‘En? Kom je naar huis’? Met het volkslied inmiddels diep in mijn hoofd dacht ik na. Tegen de tijd dat ik antwoord wilde geven, was de premier weer verdwenen. Te druk met het bang maken van een andere Jood.
Natuurlijk.
De verkiezingen komen eraan.’

Tomer Pawlicki (1986) is acteur en schrijver. Hij verhuisde op 4-jarige leeftijd met zijn Poolse vader en Israelische moeder van Israel naar Nederland, waar hij in Amsterdam opgroeide. Pawlicki maakte het toneelstuk ‘Dank zij de oorlog’ en werkt momenteel aan een boek over hetzelfde thema. Voor Jonet scrhijft hij sinds maart 2015 een maandelijkse column.

Categorie:

Home » Columns en opinie » 0900-Netanyahu