Medienemuurbloempjes!
“Ik ben een mediene-meisje” kopte het artikel van Jonet over mijn aanstelling als directeur van CIA. Gemengde gevoelens had ik hierover. Was het denigrerend bedoeld of juist met een knipoog? Ik had met een volmondig ‘ja’ op de vraag geantwoord, maar vroeg me af wat het effect zou zijn. Na de publicatie riep menigeen tegen mijn verwachting mij in Amsterdam toe: “Ik kom ook uit de mediene!”
In mijn woonplaats Doorwerth wonen welgeteld drie Joden op een inwoneraantal van ruim vijfduizend. We komen niet op elkaars verjaardagen, delen niet dezelfde vrienden, zitten niet op dezelfde sportvereniging en hebben de kinderen niet bij elkaar op school zitten. Op straat of in de supermarkt groeten we elkaar wel en maken soms een praatje.
In een straal van 35 kilometer van mijn woning zijn drie synagogen. Een liberale en twee orthodoxe. U raadt het al. Ieder van die drie Joden uit mijn dorp heeft zijn eigen sjoel. Die van mij ligt in Nijmegen, zo’n 35 kilometer van mijn huis. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik ook weleens naar Arnhem ga, die afstand is maar twaalf kilometer vanaf de voordeur. De gemiddelde leeftijd van de sjoelbezoekers in Arnhem is twee maal mijn leeftijd. Maar ik ga daar met heel veel plezier naar toe, want een jonge blom wordt met open armen verwelkomd.
Alle Joden in de mediene zijn bewonderenswaardig te noemen. Het Jodendom en de plicht om dit in stand te houden, bindt. Sjabbes is heilig. Niet komen betekent geen minjan. De dames helpen in de keuken om een maaltijd voor te bereiden, anderen zitten in het bestuur of geven de kinderen les. De contributie is laag. Degenen die het financieel goed hebben, betalen mee aan het salaris van de rabbijn, het onderhoud van het gebouw of de begraafplaats. Ik ben trots op al degenen die bijdragen aan het in stand houden van de mediene.
Waar komen dan toch mijn gemengde gevoelens vandaan? Vanochtend kwam mijn eureka-moment. Wie herinnert zich nog Ralph Blitz en mij van het Joodse jongerenweekend in Geldrop? De twee die niet met de gezamenlijke bus vanuit Amsterdam naar Geldrop waren gereisd, maar met het oude autootje van Ralph vanuit Tilburg kwamen. Die twee medienemuurbloempjes die niet tussen de feestvierende Amsterdammers op de dansvloer stonden, omdat ze zich er niet bij hoorden voelen. Precies, niemand!
Voor ons medienejoden was Amsterdam het groepje ons-kent-ons. Logisch: samen naar de Joodse school, samen op de Joodse sportvereniging, samen bij de Joodse studentenvereniging, samen op de verjaardag, samen in sjoel. En wij, wij voelden ons medienejoden.
Vanochtend wist ik waarom ik volmondig ‘ja’ had geantwoord. Uit trots. Want ondanks dat we in de mediene niet zoals in Amsterdam samen opgroeien, doet iedereen zijn best om dat wat er al meer dan 65 jaar niet meer is, in stand te houden en kan ik twintig jaar na Geldrop nu mijn gemengde gevoelens een plaats geven.
