Op Hoop van Zegen – verkiezingscolumn Ya’akov Almor

Het is wederom half tien ’s avonds, 72 uur na het schrijven van mijn laatste column over de derde verkiezingsronde innen een jaar, hier in Israel. ‘En, heb je een erge kater?’ appte een vriend me vanochtend. Hij kent me goed genoeg om te gissen dat ik gisteravond, na het bekend maken van de eerste exit polls, zeer teleurgesteld, geërgerd en kwaad was.

Allereerst teleurgesteld omdat meer dan een miljoen Israëli’s bereid bleek om op een lijsttrekker te stemmen die over minder dan twee weken in de rechtszaal moet verschijnen om in staat van beschuldiging te worden gesteld voor niet minder dan drie serieuze corruptieschandalen.

Geërgerd, omdat de lijsttrekker van Blauw-Wit er niet in geslaagd is om een duidelijk partijprogramma representeren waarmee de partij zich duidelijk profileerde en daarmee zich kenbaar van de Likud onderscheidde. Met de slogan ‘Weg met Bibi’ maakten ze geen indruk.

Kwaad, omdat Emet, de coalitie van Arbeiderspartij-Gesher en Meretz, het verzuimd heeft om zich ideologisch te positioneren en daarmee ook de straat op te gaan.  Ook bij deze enige echt sociaaldemocratische, en als u wilt linkse, partij klonk het ‘Weg met Bibi’ te vaak.

Momenteel ziet het politieke toneel er zo uit:

Likud 36 zetels
Blauw-Wit 32 zetels
Joint List 15 zetels
Shas 10 zetels
Israël Ons Huis 7 zetels
Jahadoet HaTora 7 zetels
Emet 7 zetels
Yamina 6 zetels

Meer dan 400.000 stemmen zijn nog niet geteld. Die behoren aan soldaten waarvan gedacht wordt dat ze vooral rechts stemmen; aan ‘dubbele enveloppen’ (ofwel stemmen van kiezers die niet in hun eigen stemlokaal stemden) en ‘Coronavirus-stemmers’; dit zijn zo’n vijfduizend stemmers die in quarantaine zijn.

Er zijn nog verschuivingen mogelijk, maar momenteel heeft Netanyahu nog niet zijn vurig gewenste meerderheid van 61 zetels. Integendeel, hij heeft slechts 58 zetels in zijn blok van rechts. De Likud kan ook nog één zetel verliezen en Blauw-Wit of Emet kan er nog één bij krijgen door een lijstverbinding waardoor ze hun reststemmen kunnen uitwisselen. De einduitkomst wordt pas op donderdag verwacht.

Intussen is het verrassend stil in de ether. De grote partijen hebben hun parlementsleden en partij-apparatsjiks streng verboden interviews aan de media te geven. Netanyahu riep gisterenavond op tot ‘verzoening’. Nota bene na een verkiezingscampagne waarin hij en zijn helpers emmers vitriool over hun tegenstanders hebben gestort.

Zelf vond ik het schrijnend om onze president, Reuven ‘Rubi’ Rivlin, een uiterst aimabele man die zijn functie op een fantastische manier vervult, bij het verlaten van het stembureau zijn teleurstelling over deze verkiezingen te horen uitspreken. Hij zei dat deze verkiezingen niet alleen voorkomen hadden kunnen worden maar ook dat nog nooit eerder zulke leugenachtige en smerige campagnes waren gevoerd. Hoe konden we zo diep zinken, beschuldigde Rivlin de politiek.

En wat nu?

Yaron Dekel, een politiek commentator op tv-zender 11, spuide vanavond een intrigerend idee: “[President, red.] Rivlin zou kunnen beslissen in plaats van de kabinetsformatie aan Netanyahu of Ganz aan te bieden, zich direct tot de Knesset te wenden en die te vragen een coalitie van minstens 61 leden samen te stellen. Pas wanneer hij een voorstel met dat aantal op tafel krijgt, zou hij een formateur kunnen aanwijzen.

Op Hoop van Zegen

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.