Vredesbesprekingen – column Hanneke Gelderblom

In de media wordt bericht over gesprekken voor een staakt-het-vuren, maar interesse voor echte vredesbesprekingen is er bij journalisten niet. Dat concludeert Hanneke Gelderblom. De columnist laat daarom zien dat er groepen zijn die wel naar vrede streven en daarmee aan de weg timmeren.

Vrede op aarde’ is een bekend lied dat velen de afgelopen feestdagen meerstemmig gezongen zullen hebben. Terwijl ik deze column schrijf, komt het bericht binnen dat twee gegijzelden dood gevonden zijn in Gaza. Ook zijn er voor de zoveelste keer berichten dat een deel van de vele andere ontvoerden van 7 oktober 2023 zullen worden vrijgelaten. Maar op de vraag of baby Kfir Bibas nog in leven is, wordt op geen enkele manier duidelijkheid gegeven.

Het zijn berichten in de media waar de familieleden van gegijzelden gek van worden en dat is ook precies de bedoeling van Hamas. Tevens versterkt het de mening van de regering Netanyahu, met zijn twee ultrarechtse makkers, dat alleen een nog groter Israël de moeite waard is om voor te vechten. Dus: doorgaan met vechten en de sluipende annexatie van de West Bank?

Aandacht

‘Vredesbesprekingen’ is een woord dat noch in de media in Israël, noch daarbuiten aandacht krijgt. Vrijwel alleen een oproep tot een staakt-het-vuren en dan vooral lange referaten waarom ook dat niet plaatsvindt. Wie van de Palestijnse kant zou moeten deelnemen, ook daarover horen we vrijwel niets, terwijl alom bekend is dat Hamas geen vrede wil, laat staan daarover zou willen of mogen praten.

Ja, een staakt-het-vuren, zonder dat daarbij vermeld wordt dat Hamas dan kan doorgaan met het herstellen van zijn schrikbewind en met wapenopbouw en ook het afschieten van raketten richting Israël. En zonder dat er iets te lezen valt dat er na zestien jaar nu wel schuilkelders voor Palestijnse kinderen ter beschikking komen. Slechts een enkele journalist of mediamaker schijnt het begrip ‘vredesbesprekingen’ boeiend genoeg te vinden om zich daarover te buigen of uiten.

Vrouwen voor vrede

Gelukkig zijn er ook uitzonderingen die de hoop levend houden. Maar dat zijn niet die zogenaamde vredesactivisten die de ingang van stations blokkeren en met Palestijnse vlaggen zwaaiend door de straten lopen. Ook niet de mensen die universiteitsgebouwen bezetten en van binnen vernielen. Over vrede spreken zij niet: de meesten weten niet eens over welke rivier of welke zee het gaat, als zij ‘From the river to the sea’ schreeuwen.

In Israël en op de West Bank bestaat al jarenlang een vredesbeweging, die inmiddels vanuit een aantal landen steun krijgt. De Israëlische tak heet Women Wage Peace en de Palestijnse tak Women of the Sun. Met meer dan 50.000 leden zijn zij een van grootste, samenwerkende Israëlische en Palestijnse vrouwenvredesbewegingen.

Echte vredesactivisten

Deze vrouwen demonstreren onder meer iedere week met duizenden andere echte vredesactivisten voor de woning van Netanyahu, en beginnen eindelijk ook buiten de regio bekendheid te krijgen. Beiden organisaties waren onlangs in het Europees Parlement om hun verhaal te doen. Het lied ‘The Mothers Call’ van Yael Deckelbaum is daarbij een van de inspiratiebronnen.

In Nederland ben ik een van de medeoprichters van een onlangs opgerichte steunafdeling.
Wij heten: Vrouwen Voor Vrede Den Haag, want dat is de stad van recht en vrede. Hier, in mijn woonplaats, staat het Vredespaleis waar honderd jaar geleden door een vrouw – Betha von Suttner – gestarte vredesconferentie plaatsvond.

Durven praten

Maar er is meer hoop: er zijn er nu ook vrouwelijke Palestijnse journalisten, zoals Rajaa Natour, die over hun eigen toekomst durven te praten. In NRC schreef zij: ‘Mijn Palestijnse zusters en broeders, als Palestijnen moeten wij een nieuwe Palestijnse versie van verzet vormgeven. Wij moeten nieuwe betekenis geven aan het nationale verzetsverhaal dat Hamas ons heeft ontnomen Het is moedig om te kiezen voor het leven, voor de afwijzing van dood en vernietiging en voor de eis dat iedereen niet alleen Israël maar ook Hamas voor die vernietiging verantwoording aflegt’.

In VN-resolutie 1325, in het jaar 2000 unaniem aangenomen, staat klip en klaar dat zeker de helft van hen die aan de onderhandelingstafel zitten vrouwen horen zijn. Niet alleen praten over een wapenstilstand – dat is mannentaal – maar over duurzame vrede in twee landen Israël en Palestina, waar je van mening kunt verschillen zonder levensgevaar te lopen. Laat 2025 het jaar worden waar die vredeonderhandelingen conform VN resolutie 1325 starten. Mede daarom ons pleidooi: Luister naar de vrouwen, steun of teken ‘The Mothers Call’.