Wat op de Dam is gebeurd, is de wereld op z’n kop! – gastcolumn Binyomin Jacobs

Wel of niet de synagoge heropenen?  Een moeilijke beslissing. Het doet me denken aan wel of geen beveiliging bij de synagoge, inmiddels alweer jaren geleden. Vandaag is de vraag wel of geen beveiliging geen vraag meer, maar toen het fenomeen beveiliging pas begon, ontstond er een emotionele strijd binnen de Joodse gemeenschap. De ene partij weigerde naar sjoel te gaan als er geen goede beveiliging zou zijn. De ander weigerde om in een ruimte te zitten die beveiligd is, want in het concentratiekamp zaten ze ook al achter tralies! En nu dus een herhaling. De vijand is nu niet de terrorist, maar corona. Weer dezelfde discussie. Hoe ver gaan we? Beter überhaupt geen sjoeldienst en dus geen enkel risico of wel een dienst met een aanvaardbaar risico? En wat noem ik aanvaardbaar? 

Terwijl ik bovenstaande schreef, kreeg ik een telefoontje van een jongere collega die zich afvroeg of hij wel of niet moest gaan demonstreren op de Dam tegen discriminatie in de USA. Ik ben tegen rassenhaat, ook als het slechts een sluimerende afkeer betreft. Maar waartegen gaat die demonstratie? Tegen rassenhaat? Tegen de politie? Tegen Trump? Als de Amerikanen hem niet meer willen, dan kunnen ze daarvan blijk geven bij de volgende verkiezingen. Neen, ik zag het niet zitten om naar de Dam te gaan. En dus is mijn jongere collega thuisgebleven. En dat was maar goed ook. Want we zijn nu een dag verder en om u de waarheid te zeggen: ik heb me blauw geërgerd.

Geërgerd waaraan? Ik was onder de indruk dat zovelen duidelijk en openlijk lieten blijken discriminatie en rassenhaat keihard te veroordelen. Maar hoe kon het dat plotseling alle regels van social distance overboord werden gegooid? Hoe leg ik dit uit aan al die mensen die verkommeren van eenzaamheid omdat ze geen bezoek mogen ontvangen? En waarom was de Dam vier weken geleden op 4 mei leeg? Waarom werd er toen niet gezegd dat herdenken voorrang geniet? En wat met vrijheid van godsdienst? En ik doel nu niet op het wel of niet openen van de kerken, moskeeën en synagogen. Maar mijn gedachten dwalen af naar het onderwijs waar onder het mom van vrijheid, het verboden wordt dat mijn kinderen op school leren dat het gezin de hoeksteen is van de samenleving en dat ik het daarom normaal vind dat er sprake is van een pappa en een mamma die een kindje krijgen. Natuurlijk zal ik mijn kinderen uitleggen dat er visies bestaan met een andere kijk op een ander soort gezin en dat dat andere soort gezin niet en nooit gediscrimineerd mag worden. Maar desondanks wil ik niet mijn kinderen een richting opdringen die afwijkt van het Woord van G’d. 

Regelmatig wordt mij gevraagd bij lezingen wat voor een opvoeding ik mijn kinderen geef: “orthodox-Joods zeker, he?” Ik beaam dat graag en voeg er dan meteen aan toe dat ik wel hoop dat ik mijn kinderen niet dwangmatig heb opvoed. En omdat het een goed Joods gebruik is om een vraag met een wedervraag te beantwoorden, vraag ik dan: “En hoe voedt u uw kinderen op? Vrij?” Mensen beseffen niet dat ‘vrij’ ook een richting is en verdraaid dwangmatig kan zijn!

De Joodse wet is duidelijk: bij mogelijk levensgevaar mag er geen enkel risico genomen worden. Het leven gaat altijd voor! De demonstratie op de Dam had niet mogen plaatsvinden. De Dam toonde dat ‘vrijheid van demonstratie’ kennelijk dermate essentieel is dat de gezondheid van duizenden op het spel mocht worden gezet. Maar als het gaat om van vrijheid van godsdienst en vrijheid van opvoeding, dan wordt die vrijheid ons juist weer ontnomen, omdat de nieuwe godsdienst genaamd “secularisatie” helaas allesoverheersend is. Het is de wereld op z’n kop!

Auteur Binyomin Jacobs is opperrabbijn van het Interprovinciaal Opperrabbinaat (IPOR)