‘Anne zonder meer de moeite waard’

Donderdagavond vond de première plaats van het veelbesproken toneelstuk ‘Anne’, geschreven door het schrijvers-echtpaar Leon de Winter en Jessica Durlacher. Crescas-directeur Waterman bezocht de voorpremière. Hij was aangenaam verrast. “Na alle publiciteit – ook in columns op onze eigen website – rondom de luxe driegangen maaltijd en het luxe vervoer per boot naar het theater, ging ik met enige reserves het theater binnen. Maar, eerlijk is eerlijk: het toneelstuk is mooi. De Winter en Durlacher hebben goed werk geleverd”, aldus Waterman. 

Hij vindt het een integer stuk zonder ‘tranentrekkerij’. “Bovendien geeft het veel goede informatie over het onderduiken en over de ellendige tijden die onderduikers meemaakten. Er wordt goed geacteerd, de decors zijn prachtig. Het enige minpuntje, als ik er een mag noemen, is de lengte van het stuk. De aanvang is om acht uur ‘s avonds en het is pas om kwart over elf afgelopen”, zegt hij. Vooral het deel voor de pauze zou korter kunnen. Dan komt er bovendien wat meer snelheid in het geheel. “Als ik niet zou zijn uitgenodigd voor deze voorpremière was ik het toneelstuk niet gaan bekijken. En nu ben ik blij dat ik het toch gezien heb, het is zonder meer de moeite waard.”

Waterman heeft een interessante avond gehad. “Het was nogal aangrijpend. Ik was niet in de stemming om nog na te borrelen, alhoewel daar wel de gelegenheid toe was. De schrijvers Leon de Winter en Jessica Durlacher waren erbij aanwezig, maar ik ben rustig naar huis gegaan”, vertelt hij. Het Theater Amsterdam maakt indruk, aldus de Crescas-directeur. “Het is compleet nieuw en erg groot. Omdat het zo gigantisch is, is er volop de gelegenheid voor de bouw van het grote decor. Zowel het huis op het Merwedeplein als het Achterhuis zijn op ware grootte nagebouwd. Je kijkt zo alle kamers in. Ja, de decors waren waanzinning mooi gebouwd”.

Ten slotte wil hij nog iets kwijt aan de Joodse lezers: “Er is geen enkele reden voor Joden om dit stuk niet te gaan zien. Het is een educatief toneelstuk. De makers laten zien dat het onderduiken, net zoals het verblijf in de kampen, een grote ramp is geweest. Verder hebben De Winter en Durlacher de juiste delen uit het dagboek gehaald. Dat maakt het ook voor derde generatie-Joden de moeite waard om te gaan zien.”