‘Don’t be a shmuck, be like Rudy’ – column Max Moszkowicz

L’histoire se repête… Zo voelt het totale echec dat zich op dit moment in Afghanistan afspeelt. Het paternalistische Amerika dat twintig jaar geleden jacht ging maken op Ossama Bin laden en vervolgens twintig jaar bleef plakken, heeft ten eerste nooit Bin Laden aldaar gevonden. De beste man bleek doodleuk in Pakistan te zitten waar een team van Twintig Amerikaanse elite militairen hem met gemak een derde oog gaven. Laat dit even op je inwerken: Twintig militairen die het binnen twintig minuten voor elkaar kregen wat vijfhonderdduizend militairen in twintig jaar niet voor elkaar kregen, om maar niet te spreken over de tienduizenden doden die er zijn gevallen. Wat een blamage… Bovendien hadden ze kunnen leren van de Russen, want die deden ruim veertig jaar geleden precies hetzelfde trucje en dropen in 1989 ook met de staart tussen de benen af. De nieuwe president Joe Biden besloot pardoes terwijl hij zijn middag-havermoutpapje aan het eten was dat hals over kop alles en iedereen weg moest uit Afghanistan zonder ook maar iets af te bouwen of voor te bereiden. Daarna vroeg hij aan de witte huis butler of hij zijn papa is, en of hij vandaag naar school moet. Een absurd slechte beslissing.

L’histoire se repête… Zo voelt het vredesproces in Israël ook. We maken al decennia hetzelfde wandelingetje met elkaar. Het verwende leiderschap aan beide zijden draait inmiddels verveeld, nog net niet schaamteloos gapend hetzelfde riedeltje af. Eigenlijk weten de insiders en lieden die goed ingelezen zijn in het Israëlische-Palestijnse conflict precies hoe de vork in de steel zit. Het Palestijnse leiderschap heeft geen baat bij vrede want dan valt er geen Iraans en Europees geld meer te verdelen onder het leiderschap geboefte (niet de bevolking want die kunnen stikken en als human shield dienen). Aan de keerzijde heeft het Israëlische leiderschap geen baat bij vrede aangezien er dan geen Amerikaans geld meer valt binnen te harken en wordt de wapenindustrie ineens een stuk minder lucratief. Dus houden ook zij de status quo in stand (ondanks dat de Israëlische burger hun kinderen zodra ze achttien zijn naar het front mogen sturen als kanonnenvlees voor de wapenwedloop).

Er is nog een derde groep die geen baat bij vrede heeft en dat zijn mensenkinderen van de identiteitspolitiek. We zijn inmiddels wel gewend aan het beeld van de non-binaire, gender neutrale witte mensen op de Dam die met Palestijnse sjaaltjes om de hals staan te zwaaien met Palestijnse vlaggen terwijl ze al kruipend van het neokoloniale schuldgevoel een praatje proberen aan te knopen met de Arabische en Palestijnse demonstranten. De Arabische demonstranten zijn soort van blij met de steun maar ook heel blij met de anderhalve meter afstand regels want ze zouden zich rot schamen om met “Zir” “It” of “their” op de foto te moeten. Je moeder in Beirut zal het maar in de krant zien! Wanneer ze dan toch gedwongen zijn om met iemand die beweert ook te worden onderdrukt omdat ze – al opgroeiend in Naarden Vesting – geen erkenning kregen voor het feit dat ze zich non-binair voelen en bovendien door het leven gaan als naaktslak – te praten, denken ze: Waarom ben jij in godsnaam hier? Deze mensen willen eigenlijk ook geen vrede want dan is de Palestijnse geuzenvlag voor alles en iedereen die boos wil zijn teniet gedaan.

Er is echter een baken van licht opgedoken op de universiteitscampussen van Amerika, en dat is de Frans-Israëlische Rudy Rochman. Rudy is een jonge Israëli die studeert in Amerika, hij is een vredesactivist die het debat aangaat op de Amerikaanse campussen met anti-Israël activisten. Zijn aanpak is zeer constructief omdat hij het voor elkaar krijgt om mensen bewustzijn bij te brengen en onwaarheden te weerleggen zonder dat het leidt tot nog meer verdeeldheid. Sterker nog, hij brengt mensen juist tot elkaar. Zijn strijd is tegen antisemitisme en eenzijdige waninformatie over het Israëlische-Palestijnse conflict. Hij zet alles wat hij meemaakt op YouTube en is in rap tempo een behoorlijke schare volgers aan het opbouwen. Zijn manier van werken is constructief en verfrissend. Hij heeft een sterke mening en niet iedereen zal het eens zijn met de manier waarop hij de Joodse identiteit uitlegt maar hij is dapper en bevlogen. Bovendien is hij het tegengeluid dat er op Amerikaanse universiteiten zo hard nodig is. Rudy pleit ervoor dat niet het Israëlische of Palestijnse leiderschap de sleutel naar vrede is maar de dialoog tussen de Israëlische en Palestijnse burger met elkaar. Bovendien ziet hij niet in een twee staten oplossing maar één staat voor beide bevolkingen aangezien we neven van elkaar zijn. Denk aan het verhaal van Salomon wanneer twee vrouwen beweren de moeder van een kind te zijn. Wanneer hij ze voor het blok zet en dreigt de baby te zullen doden als de nep moeder geen kleur bekent, zegt een van de vrouwen dat zij niet de moeder is en staat het kind af. Vervolgens weet Salomon dat zij de echte moeder is aangezien een echte moeder haar kind nooit iets zou laten aandoen. Je kan niemand dwingen zijn kind af te staan. Dit is illustratief voor de Israëli’s en Palestijnen. Het land is onze moeder.

We kunnen wel boos willen blijven op elkaar, als kudde dieren achter het leiderschap aan blijven hobbelen, als kritiekloze schapen mee-blaten met de kopstukken van de identiteitspolitiek. Maar we kunnen ook zoals Rudy naar elkaar luisteren en met elkaar praten op een respectvolle constructieve manier. Luisteren en praten, dat lijkt wel zoiets als het verloren continent Atlantis, er gaan geruchten dat het ooit het bestaan.

Kortom: Don’t be a shmuck, be like Rudy.

Richt je telefooncamera op de QR-code en bekijk direct het interview met Rudy Rochman op het Youtube kanaal (www.youtube.com/c/VechtenmetMoszkowicz) van Max Moszkowicz.

Lees ook:
Zijn wij alleen of niet? Het antwoord komt! – column Max Moszkowicz
Richard Blumenthal, een Amerikaanse senator van Joodse komaf uit Connecticut, adresseerde op 4 november 2019 in het Amerikaanse witte huis ‘The threat from space’, oftewel dreiging uit de ruimte. Twee jaar eerder werd het Pentagon gedwongen te onderkennen dat de door Amerikaanse piloten gelekte beelden van UFO’s oftewel – de nieuwe term is UAP – ‘Unidentified Aerial Phenomenon’, realiteit is.