Even iets anders – column Roland Vos
Met de lezers van Jonet.nl wil columnist Roland Vos het deze week over een ander onderwerp hebben. Soms zijn er ook andere zaken die de moeite van het vertellen waard zijn, ook nu het oorlog is in Israël. ‘Niet dat het zo spannend is dat ik hier nu een brok van in mij keel van krijg of tranen in de ogen heb. Maar geëmotioneerd ben ik wel degelijk’.
Wel gêne
Beste lezer, nu even een ander onderwerp. Niet dat ik negeer wat voor vreselijks in Israël gebeurt en wat de gevolgen daarvan zijn voor de inwoners van Israël en Gaza en het gedoe in de rest van de wereld, maar soms zijn er ook nog andere vertellenswaardige zaken.
Daar ga ik weer: vol goede moed loop ik over de horecabeurs Gastvrij Rotterdam, een kleine maar nuttige beurs. Niet dat het zo spannend is dat ik hier nu een brok van in mij keel van krijg of tranen in de ogen heb. Maar geëmotioneerd ben ik wel degelijk, noem dit een tweede generatiedingetje.
Op deze beurs ben ik mij aan het oriënteren voor nieuwe materialen en ideeën voor het museumcafé van het Joods Museum en vooral voor het nieuwe café in het Nationaal Holocaust Museum, dat begin volgend jaar open gaat. Als horecamanager van het Joods Cultureel Kwartier (JCK) zal ik daar ook verantwoordelijk voor zijn.
Oude relatie
Ik wandel bij een stand naar binnen die mij was aanbevolen door een andere leverancier. Daar loopt een oude relatie, waarover ik mij afvraag of hij daar werkt of als bezoeker aanwezig is. Hij blijkt medewerker te zijn. We doen al twintig jaar zaken met elkaar, dus dat voelt goed. Zijn baas voelt aan dat we een goed gesprek hebben en ik leg hem uit voor welke twee unieke locaties ik op zoek ben naar materialen en voor ik het weet, wordt het heel persoonlijk en vertelt de eigenaar zijn eigen schokkende oorlogsverhaal:
Eerst konden ze er in de familie niet over spreken, maar naar de jaren verstreken, kwam er steeds meer boven tafel. Zijn opa zat in de Tweede Wereldoorlog in het verzet en zelfs een tijdje gevangen. Hij zat in de Oranje Kazerne en in de Hoeksewaard, en is door een SS-officier als represaille gefusilleerd en in een greppel gegooid. Dit verhaal heeft in de familie een groot trauma achtergelaten. Opa heeft postuum het verzetskruis gekregen, maar voor de oma van de bedrijfseigenaar was dit zo emotioneel dat ze niet in staat was die zelf in ontvangst te nemen.
TV uit
De Tweede Wereldoorlog was natuurlijk niet alleen ‘onze’ oorlog: er zijn ook vele niet-Joden die de oorlog als de hunne hebben ervaren. De bedrijfseigenaar vertelt over de jaarlijks terugkerende stilte thuis rond 4 en 5 mei, en dat raakt mij enorm: het herinnert mij aan vroeger bij mijn ouders thuis, waar de tv die week het liefst uit stond of met zorg op zenders werd afgestemd die níet over de oorlog uitzonden.
Beiden staan we enigszins geëmotioneerd met elkaar te praten. De daar werkende kennis trekt zich een beetje terug. De eigenaar vertelt dat het voor hem een eer zou zijn om juíst met zijn persoonlijke geschiedenis aan het JCK te mogen leveren en komt met een uitstekend voorstel. Nu dus afwachten of het echt gaat lukken om deze toevallige ontmoeting om te zetten in een voor beide partijen mooie deal.
Wordt vervolgd…
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
