‘Friday night fever’ – David Serphos’ Curaçao’s dagboek (6)

Sinds de afgelopen week is er weer sprake van een serieuze avondklok op Curaçao. Nadat die tijdens de drukke eindejaarsperiode nog maar van drie uur in de nacht tot half vijf in de ochtend van kracht was en pas na Oud en Nieuw naar een uur ’s nachts werd teruggeschroefd, geldt op het moment dat ik dit schrijf tien uur ‘s avonds als begintijd.

Smeltend rubber
Van de eerste twee tijden had ik als ‘jongere oudere’ niet zo veel last. Net als in Nederland zijn het vooral de groep 16-25 jarigen die knettergek worden van de vrijheidsbeperkingen. Eén van de activiteiten die op dit stukje tropisch paradijs door zowel jongeren als minder jongeren graag wordt bezocht is een fenomeen dat ik nooit heb begrepen: hier noemt men het ‘feveren’ (fie-ve-ren), een solo-activiteit waarbij motoren en auto’s afzonderlijk racen en scheuren op de openbare weg. Het brandende rubber van de banden en het lawaai van de vooral herhalende, cirkelvormige bewegingen van de twee- en vierwielers veroorzaakte een ware ‘fever’ die in de Nederlandse context misschien het beste te vergelijken is met Duindorpse vreugdevuren. Niet echt een Joodse activiteit, zoals vrij worstelen geen Joodse sport is.

Feveren mag de komende tien dagen in elk geval niet meer van het Curaçaose kabinet. Ik vind het niet zo erg, want vlakbij mijn appartementje is een geliefde fever-plek en de geur van smeltend rubber behoort niet tot mijn top-10, waarin eervolle plekken zijn voorbehouden aan onder meer vers brood, koffie, appeltaart, dennenbomen en bay rum (maar over dat laatste een andere keer meer).

Hamburger night
De avondklok van tien uur raakt me persoonlijk wel. Eén van mijn favoriete bezigheden is namelijk uit eten gaan, al dan niet op uitnodiging van vrienden en familie. Op donderdag is er sinds mijn aankomst de hamburger night van mijn neef Kenneth en zijn vrouw Tanya, die (net als hun vier kinderen) een echte ‘Latina’ is. Kenneth heeft zich aan het Zuid-Amerikaanse ritme aangepast. Dat betekent dat je wordt uitgenodigd voor acht uur ‘s avonds en als je dan als rechtgeaarde Hollandse jongen op dat tijdstip aankomt, blijkt de hele familie nergens te bekennen. En dus kom ik al enige tijd niet voor half negen aan, maar dat maakt weinig verschil. Het lijkt erop dat de familieleden hun entree dan ook een half uur opschuiven. In de praktijk betekent het dat Chef Kenneth rond half tien zijn barbecue aan doet en dat rond tien uur – wanneer de rest van de familie net is aangeschoven – de eerste serie medium-rare en medium bestellingen klaar zijn.

Helaas ga ik voor de well done-variant en ben ik pas iets later pas aan de beurt. Toegegeven: het zijn de beste hamburgers van het eiland en de sfeer bij de familie Godschalk is onovertroffen. Van mij dus geen klachten. Het is elke week weer een feestje en na muziek en gezellig natafelen is het meestal rond elf uur dat ik huiswaarts keer. Maar nu dus die avondklok om tien uur. En geloof me: die hamburgers (tegenwoordig ook in vegan-modellen) rollen niet eerder van de grill! Een ernstige zaak dus en ik reken daarvoor op uw begrip en medeleven.

Matzeballen op vrijdagavond
Niet minder een probleem is de vrijdagavond. Dan schuif ik graag aan – op uitnodiging uiteraard – aan de sjabbattafel van de familie Silver, het lokale echtpaar dat Chabad op Curaçao vertegenwoordigt en aan alle Joden, en trouwens ook veel niet-Joden, een hartelijk welkom biedt op het eiland en in hun huis. Zij doen er echt alles aan om het Joodse leven hier gestalte te geven door groepsactiviteiten te organiseren rond feestdagen en bijzondere gelegenheden. Op Sjabbat kunnen toeristen die kosjer eten op prijs stellen, een maaltijd in hun hotel geleverd krijgen of zelfs een plek vinden aan hun lange tafel, waar je ondergedompeld wordt in jiddisjkat en soep met matzeballen. Aangezien ik nog steeds een beetje toerist ben, schuif ik regelmatig aan. Het familiegevoel op vrijdagavond is één van de dingen die ik het meeste mis van thuis in Amstelveen.

Vers gebakken challe
Op vrijdagavond zit ik nu dus met een dilemma. De maaltijd begint rond kwart over acht, als de sjoeldienst van de Asjkenazische gemeente Shaarei Tzedek net is afgelopen en Rabbijn Refoel Silver (28) bij zijn vrouw en drie kinderen aankomt. Nadat uit alle monden het Shalom Alechem heeft geklonken en de kiddoesj met zoete wijn, het handen wassen en de hamotzi met vers gebakken challah achter de rug zijn, zal de avondklok me al recht in de ogen aanstaren.

Verzet
Wat nu? De avondklok trotseren en het risico van staande houding riskeren? Ik ben gezegend met een verbale creativiteit en ik zal me vast eenmalig door een politiekordon heen weten te wurmen. Maar wat als de week daarop de avondklok nog steeds van kracht is? Het zijn grote Joodse zorgen waar ik hier mee kamp, zoals u ziet. Als het me niet lukt om de dienstdoende hoeders van de avondklok te overtuigen, bereikt mijn volgende column u vanuit de gevreesde Koraalspecht-gevangenis. Mijn daad van verzet zal hopelijk de moeite waard zijn geweest.

‘The morning after‘
Toch hoop ik mijn vrijheid te behouden, want komende zaterdag is er een bijzondere Sjabbatdienst in de Snoa van de gemeente Mikve Israel-Emanuel. Dan wordt traditiegetrouw het nieuw gekozen bestuur geïnstalleerd. Onder het zingen van Baruch Habá worden de bestuursleden het prachtige gebouw binnengeleid. Mijn nicht Marjorie (Mali) is de nieuwe voorzitter en dus een goede reden voor mij om aanwezig te zijn. Zij zet een lange familietraditie voort: onze gemeenschappelijke grootvader was jarenlang voorzitter, mijn oudste broer Franklin was dat en ook ik heb het voorzitterschap eind jaren negentig mogen uitoefenen. Voor Mali is het niet de eerste keer dat zij deze verantwoordelijke taak op zich neemt. Het is helaas niet altijd een even dankbare taak. Des te meer bewondering van mijn kant voor degenen die dit op hun schouders nemen.

Tip van de week
Tegen al die Nederlandse Joden die momenteel op vakantie zijn op Curaçao – en dat zijn er nogal wat, want ik heb er met drie contact en dat zal een fractie zijn van het werkelijke aantal – zeg ik: ik hoop jullie vrijdagavond of zaterdagochtend tegen te komen. En zit u gewoon in Nederland en worstelt u met de winterse lockdown die het ganse kikkerland teistert? Mijn tip van de week: KLM en TUI hebben nog enkele tickets. U kunt hier over 24 uur zijn. En als u bereid bent een gokje te wagen met de avondklok van tien uur, dan beveel ik u bij de familie Silver aan voor een plekje aan hun vrijdagavondtafel!

Lees ook:
‘Gezellige drukte’ – David Serphos’ Curaçao’s dagboek (5)
‘De overgang van de lockdown naar bewegingsvrijheid leidde voor mij persoonlijk tot enerverende weken. Mijn moeder kwam op vakantie aan op haar thuisgrond, maar in plaats van de geplande drie weken, is ze hier na zes weken nog steeds. Ze viel in haar verblijfplek, brak daarbij haar heup en is herstellende van een zware spoedoperatie...’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.