Hoera, komkommertijd – column Awraham Meijers

‘Kom, dacht ik, de vakantie staat voor de deur, laat ik mij effetjes niet druk maken over de rampzalige invloed van de ulta-orthodoxie op het dagelijkse leven in Israël. Zoals het voldongen feit dat deze reli-gekkies zich de Kotel (Klaagmuur) hebben toegeëigend en de assistentie van de politie kunnen inroepen als hen daar iets niet bevalt – er is trouwens verdomd weinig dat ze bevalt. Niet acceptabel is bijvoorbeeld wanneer vrouwen, die (als we Genesis 1:26 mogen geloven) naar het evenbeeld van de Schepper zijn geschapen de euvele moed hebben om zich in de buurt van de Klaagmuur te vertonen met gebedsmantel en gebedenboek om daar tot Hem te bidden. Want die vrouwtjes kunnen beter thuisblijven om hun heer en meester te dienen door boterkoek te bakken, of zwanger te zijn. Daar wil ik het dus niet over hebben. En ook niet over Donald Ramp, de vijand van de (progressieve) Amerikaanse pers. Nee, zelfs geen woord over de visieloze premier Netanyahu en de schaamteloze rol van zijn extreem opdringerige vrouw Sara. Dat mens zat vorige week in Straatsburg tijdens de herdenkingsplechtigheid vanwege het overlijden van oud Bondskanselier Helmut Kohl pontificaal naast haar man en wist na afloop razendsnel een fotogenieke plek in te nemen te midden van staatshoofden, en andere belangrijke figuren. Dus kleffe Sara, haar visieloze echtgenoot, en de alsmaar uitdijende groep ultra’s doen bij mij deze zomer niet mee. Donald Ramp zouten we ook even op.

Dus ging ik via internet een beetje zappen en kreeg pardoes een Story- of Privé-achtig verhaal onder ogen. Daardoor “geïnspireerd” dacht dat ik zo’n non-verhaal ook wel even te kunnen fabriceren. Namelijk in de vorm van een exclusief gesprek met het hoogblonde topmodel Jupilèr de Kabloux (geboortenaam Ankie van der Meuk) die er ondanks haar bijna 19 jaar nog goed uitziet en beslist diepgang heeft. Ze leest – in tegenstelling tot wat de arrogante linkse pers durft te beweren – soms wel eens een krant en zelfs een boek. Als ze tijd heeft. En dat heeft ze helaas nooit.

In haar intieme liefdesnestje met twaalf kamers, diverse jacuzzi’s, twee zwembaden en enkele fitnessrooms, vertelt Jupilèr ons openhartig (af en toe een traantje) haar unieke story over haar kersverse liefdesrelatie met kickboxer Mitch Aluin en over haar liefdesbaby Roy-Chalatan, en natuurlijk over haar Spaanse liefdesnestje in Los Treifes. Jupilèr: “De vorige eigenaar van deze droomvilla was zo’n intellectuele professor. Die had een kamer waar wel honderd (!) boeken stonden. So boring! Daar hebben wij drie toiletten en een hotspot van gemaakt. Van die kamer dan, die saaie boeken had de professor meegenomen”.

Jupilèr, het hoogblonde topmodel, poseert exclusief met een verliefd gezicht voor onze fotograaf als ze over haar Mitch vertelt: “Nou, ik zag mijn Mitch voor het eerst in Baiahita, of hoe heet dat island? Ik showde daar wáánzinnige kalfsleren schoenveters van dat vetgetalenteerde stel Alfredo & Alvredo – schattige homo’s, hoor. Ik vond het spannend omdat ik onze liefdesbaby – van mij en mijn ex Scotty – al voelde schoppen als ik na een heftig blowtje te veel had gedronken.”

Er vloeien een paar traantjes als ze het over haar ex Scotty heeft, maar ze herneemt zich snel: “Ik wist gelijk dat ik een date met Mitch wilde. Vetcool zo’n topsporter. Toch? Dat lage voorhoofd, daar kickte ik op. Super, hoor. Ik dacht nog even dat het zielig was voor mijn ex Scotty en die tatoo met mijn naam op z’n penis, of hoe zeg je dat netjes? Ik hoorde trouwens van Rijnboud Oelewapper dat mijn ex Scotty tegenwoordig bij zijn oma inwoont en iets doet met cavia’s – of waren het konijntjes? Nou ja. Bij dat tv-programma ‘Boulefarce’ zeiden hun dat hij een liefdesrelatie heeft met Belinda Saffie van de inlegzolenfabriek uit Zundert. Dat mens heeft kledingmaatje 46 en beweert de intieme vriendin te zijn van Marijke Helwegen (geboren in Heerlen, begin 20ste eeuw) Ik vind het trouwens best vetzielig wat er allemaal in Syrië gebeurt hoor, met die bootvluchtelingen in de woestijn en zo. Zeker weten”.

Het bovenstaande zou in Privé of Story en dergelijke kunnen staan; roddelbladen die je vooral ziet in de wachtkamer van Zonnebank Centra, Borstvergrotingklinieken en Dermatologisch Instituten voor Slappe Huidproblematiek. Dergelijke journalistiek mag je dom noemen, van mijn part belachelijk, maar het is wél relatief onschuldige kost. En ik hoef even niet aan kleffe Sara en de visieloze Bibi, aan ultra-orthodoxen op het Oj-gewalt-oorlogspad, of rampzalige Donald te denken. Best wel fijn die komkommertijd.’