Ischa Meijer twintig jaar geleden overleden
Meijer was niet alleen journalist, maar ook toneelschrijver, acteur en presentator. Hij werd in 1943 geboren als oudste kind van de historicus en hebraïst Jaap Meijer en Liesbeth Voet. Als baby werd hij met zijn ouders naar het concentratiekamp Bergen-Belsen gedeporteerd. Het jonge gezin overleefde de oorlog en vestigde zich in de AmsterdamseStaatsliedenbuurt waar nog dochter Mirjam en zoon Job werden geboren. Begin jaren vijftig volgde, uit vrees voor een inval en definitieve overwinning van het communisme in Europa, een emigratie naar Paramaribo. De Meijers konden er niet aarden en keerden na enkele jaren terug naar Amsterdam. Ischa groeide op in een door de oorlogservaringen getraumatiseerd en geneurotiseerd gezin waarin hij emotioneel ernstig tekort kwam en, naar eigen zeggen, zelfs lichamelijk werd mishandeld. Op zijn achttiende werd hij, in zijn woorden, ‘het huis uitgezet’. Ook met hun dochter en jongste zoon verbraken de ouders later het contact.
Na zijn gymnasium B in Haarlem werd hij eerst journalist bij De Nieuwe Linie, Het Vrije Volk en later bij de Haagse Post, Nieuwe Revu en Vrij Nederland. Met uitgebreide, vaak onthullende interviews, maakte Meijer faam. De gesprekken gingen, zoals hij en anderen zouden bevestigden, vaker over hemzelf dan over de door hem geïnterviewden. Bij de Haagse Post had hij aanvankelijk alleen een beruchte theaterrubriek. Pas vanaf 1975 werd hij een vaste medewerker. In juni 1984 verscheen in Vrij Nederland een geruchtmakend interview van Meijer met politicus Bram Peper en diens toenmalige echtgenote, waarin het echtpaar zich volledig liet gaan. Dit interview werd memorabel. Later interviewde hij PvdA-corifee en Joodse Nederlander Felix Rottenberg:
In 1984, toen de VPRO een B-omroep werd, kreeg Meijer zijn eigen interviewprogramma op de radio: Een Uur Ischa, rechtstreeks vanuit café Eik en Linde in Amsterdam. Het programma werd begeleid met muziek van het combo de Izzies, en met omroeper Cor Galis als vaste opperstalmeester. Latere titels van Meijers interviewprogramma’s waren Een Dik Uur Ischa, Zaken van de Ziel en ’t Was me het Weekje Wel. Naast interviewer was Meijer auteur en toneelschrijver, en vervolgens werd hij ook acteur. In 1974 verscheen van zijn hand Brief aan mijn moeder, in 1977 gevolgd door Een rabbijn in de tropen. In 1983 oogstte hij met zijn voorstelling Izzy M. der sympathische Jude succes in Berlijn. In de eerste helft van de jaren tachtig trad hij op in een aantal speelfilms, waaronder De Boezemvriend (1982) met André van Duin, Bastille (1984) van Rudolf van den Berg en De Leeuw van Vlaanderen (1985) van Hugo Claus.
Vanaf 1991 ging Meijer een column schrijven voor Het Parool met de titel Dikke Man. Verder kreeg Meijer van tv-producent Joop van den Ende de kans op een eigen tv-show in de late avond. Het programma I.S.C.H.A. oogstte lof vanwege de scherpe en goede interviews, maar had last van tegenvallende kijkcijfers. In het programma was onder andere de bekende econoom Arnold Heertje te gast, waarbij Meijer doorvroeg over diens Joodse achtergrond:
Meijers plotselinge dood, op 14 februari 1995, kwam als een mokerslag aan in de Nederlandse mediawereld en culturele wereld. Hij werd in een koffiehuis getroffen door een hartaanval en overleed in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis. Tien jaar eerder was hij al getrofen door een hartinfact en onderging hij een bypass-operatie. Kort voor zijn overlijden had hij ook last gehad van bronchitis. De dood kwam nota bene op zijn 52ste verjaardag. Meijer werd later onder veel belangstelling begraven op begraafplaats Zorgvliet in Amsterdam.
Een van zijn bekendste interviews is dat met schrijfster Annie MG Schmidt, uit 1992. Het werd uitgeroepen tot het beste interview van de eeuw. Bekijk het interview hier:
