Kinderen leggen witte rozen in Westerbork
De kinderen waren op doortocht in Drenthe met Ome Joop’s Tour, een organisatie die een fietsvakantie door Nederland organiseert voor kansarme kinderen uit Arnhem en omgeving. De groep was in het gezelschap van zo’n tachtig begeleiders, opperrabbijn Binyomin Jacobs en vertegenwoordigers van de Joodse gemeente in Arnhem.
De 63ste editie van de fietstocht heeft dit jaar een bijzondere insteek. Uit verontwaardiging over antisemitische uitspraken van Turkse jongeren uit Arnhem maakt de karavaan een tussenstop in voormalig Kamp Westerbork. In een tv-programma van de NTR zeiden de jongens dat ze wel tevreden zijn met Hitlers werk. Verder deden ze nog meer antisemitische uitspraken, waarvoor ze een taakstraf hebben gehad. Desondanks was en is de verontwaardiging groot, zo ook bij de organisator van Ome Joop’s Tour. Hij stelde vast dat de kinderen van de fietstocht sowieso naar Westerbork moesten gaan, zodat het antisemitisme ‘de kop in gedrukt kan worden’.
Tijdens de herdenking nam opperrabbijn Jacobs het woord. “We willen hier vandaag respect tonen voor al degenen die zijn heengegaan in 40-45. Op deze plaats zijn Nederlanders op transport gezet, alleen omdat ze Joods waren.” Jacobs legt uit dat de arrestanten soms een paar dagen, maar soms ook een jaar in het doorgangskamp verbleven. “Duizenden werden in beestenwagens naar concentratiekampen afgevoerd, waar ze in gaskamers werden vermoord.” Sommige kinderen moesten snikken en huilen tijdens de herdenking. “De mensen die hier in de wagons werden gestouwd, verdwenen uiteindelijk via de schoorstenen van de verbrandingsovens in de kampen in het niets. Ook kinderen zoals jullie. Kinderen die hier graag bij hadden willen zijn, maar vermoord zijn.”
Veel kinderen waren emotioneel geraakt en beseften zich ineens wat de Sjoa deed met de Nederlandse Joden van toen. Jacobs tegen het Reformatorisch Dagblad: “De kinderen zijn gebroken. Aangrijpend. Dit laat een onuitwisbare indruk achter. Meer dan dat ik had verwacht. Ik had niet de bedoeling ze te laten huilen, maar ik heb blijkbaar wel iets mogen overdragen. Iets wat van vitaal belang is voor de rest van hun leven.”
