Marc de Hond wint Maccabi Award

De Hond kreeg de Most Valuable Player (MVP) Award nadat hij als eerste Europese rolstoelbasketballer meedeed aan de Maccabiade. Deze zomer deed hij in Israël mee en behaalde hij een zilveren medaille. De jury looft hem vanwege zijn ambassadeursrol voor de sport. Afgelopen week haalde De Hond zijn prijs op. 

Wist je van tevoren dat je de award zou krijgen? 

“Ik werd een paar weken geleden gebeld dat ze hem aan mij wilden geven. Ik ben daarvoor naar Londen gegaan. Ik heb hem opgehaald. Beelden daarvan zijn op Youtube te zien”. 

Je bent een paar jaar geleden gaan rolstoelbasketballen. Had je ooit gedacht zo goed te worden?

“Toen zeker niet. Ik begon omdat ik het leuk vond. Ik had toen als enige ambitie om beter te gaan spelen. En dat was niet zo moeilijk want toen ik met basketbal begon, was ik er heel slecht in. Ik ben nog steeds niet de uitblinker op het veld. Het is voor mij hard werken, vooral in dienst van het team. Zorgen dat onze beste spelers vrij komen onder de basket. Ik heb voor rolstoelbasketbal een vrij zware handicap ten opzichte van de meeste andere spelers. Dus het blijft altijd aanpoten.

Toch ben je erg ver gekomen

“Ik vind het een enorme eer dat ik een paar jaar met het Nederlands team over de wereld heb mogen reizen. Dat had ik nooit verwacht. Ik wist niet wat ik vooraf van het rolstoelbasketbal op de Maccabiade moest denken. Ik verwachtte dat het team vrij slecht zou zijn: probeer maar eens goede Joodse rolstoelbasketballers te vinden. Maar dat is gelukt. Daarnaast hadden we een supergoed team met een fantastische klik. We wonnen in Israël alle wedstrijden, behalve de finale. Ik heb daar mijn beste wedstrijden tot nu toe gespeeld.”

Welke sporten heb je voor de komst van je handicap beoefend? In welke sport heb je meer plezier gehad?

“In het voetbal was ik keeper. Dat was mijn grootste passie. Het is vreselijk dat ik dat zo abrupt ben kwijtgeraakt. Dat veroorzaakte een enorme leegte. Het is heel bijzonder dat rolstoelbasketbal die leegte voor zo’n groot deel toch heeft ingevuld. Ik ga nu met net zoveel plezier naar een basketbaltraining of -wedstrijd. Life goes on, en je hebt het niet allemaal in de hand. Ik kon thuis blijven zitten en treuren om de sport die ik was kwijtgeraakt, of op pad gaan om een nieuwe sport te vinden. Ik ben enorm dankbaar dat deze nieuwe sport op mijn pad is gekomen. Het heeft me ontzettend veel gebracht.”

Wat voor impact had de dwarslaesie voor jou op het gebied van sport?

“Nogmaals: dat ik mijn oude sport voetbal van de ene op de andere dag ben kwijtgeraakt. Ik weet mijn laatste wedstrijd nog. Het werd winterstop. Ik liet me opereren aan mijn rug en ik heb nooit meer op het veld gestaan. Ik ben wel nog de eerste vijf jaar naar alle thuiswedstrijden gegaan van mijn oude team bij AFC.”

Afgelopen zomer pakte je een zilveren medaille op de Maccabiade in Israël. Hoe kreeg je dat voor elkaar?

“Met het wereldteam, waaronder twee Amerikanen, een Canadees, vier Israëli’s en ik, hebben we een paar dagen getraind. We bleken uitstekend met elkaar te kunnen spelen, onze wedstrijden liepen fantastisch. Tot de finale waren we ongeslagen. Onze finale liep helaas wat minder, maar de kleur van de medaille maakt mij niet uit. De hele Maccabiade was een unieke ervaring.”

Hoe voelde het om zo’n prestatie neer te zetten?

“Het was daar vooral heel leuk. De prestatie maakte me niet eens zoveel uit. Het gaat erom dat je het beste uit jezelf haalt. Of dat althans probeert. Ik heb voor mijn doen gewoon heel goed gespeeld, en dat dat een medaille oplevert en een Maccabi MVP Award is een aardige bijkomstigheid. Maar mij gaat het om de lol in de wedstrijd. En omdat we zo’n goed team hadden dat zo lekker samenspeelde, was het genieten.”

Ben je van plan om door te gaan met deze sport? Zo ja, hoe?

“Mijn deelname aan het Nederlands team staat op een heel laag pitje. Ik heb het te druk met werk, en daar gaat mijn prioriteit naar uit. Ik vind het geweldig dat bondscoaches Irene Sloof en Gertjan van der Linden het nog wel toestaan om – als ik tijd heb – op Papendal mee te trainen. Maar ik haal op dit moment zeker niet het niveau waarmee ik internationaal van toegevoegde waarde ben. Ik hoop mijn oud-collega’s bij Oranje het komende jaar mooie prestaties te zien neerzetten. En dan help ik ook graag om dat onder de aandacht te brengen. Ik train en speel nog wel zo’n twee keer per week met mijn club Apollo. We spelen in Amsterdam en komen uit in de Eredivsie. Met dat team wil ik gewoon leuke wedstrijden spelen. Het resultaat maakt me niet zoveel uit. In 2015 wil ik naar de Europese Maccabia in Berlijn en in 2017 ga ik graag weer naar de Maccabiade in Israël.”