Marc’s Medische Missie: apenbillen en nierwaarden (blog #4)

Nadat stand up comedian, theatermaker en Jonet-columnist Marc de Hond (41) eind 2018 te horen kreeg dat hij blaaskanker had, zegde hij al zijn theatershows voor het lopende seizoen af om weer beter te kunnen worden. Marc zei meteen dat hij zijn ziekte niet zou verstoppen voor de buitenwereld. Via blogs houdt hij iedereen op de hoogte van zijn medische missie: vechten tegen kanker, weer beter worden en alles weer op de rails krijgen. Op Jonet.nl publiceren we zijn blogs, die iedereen op de hoogte houden en uit het leven gegrepen zijn. In de komende tijd bundelen we zijn teksten in de blog ‘Marc’s Medische Missie’.

Apenbillen en nierwaarden
7 februari 2019

Het is iets meer dan een week geleden dat ik verslag deed van mijn chemo-avonturen. Mijn laatste ‘stukje’ ging over mijn akkefietje met de losgeslagen nierdrain, vorige week woensdag. De dag erna begon ik aan mijn tweede chemokuur en op vrijdag werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Na een volle week in het ziekenhuis was het fijn om dit weekend weer eindelijk thuis te zijn! Bovendien leek ik dit keer zelfs nog minder last te hebben van misselijkheid en vermoeidheid dan bij de eerste chemo-ronde, dus ook dat was goed nieuws.

Maandagochtend had ik een afspraak in het ziekenhuis. Bloedcontrole en gesprekje met arts. Ik voelde me zelfs zo fit dat ik er zelf met de auto heen ben gereden. Tot zover ging het goed. Maar toen meldde de arts mij dat mijn nierwaarden er toch weer niet zo goed uitzagen. Het lijkt wel alsof hoe beter ik me voel, hoe slechter die waarden zijn. Er gebeuren vreemde dingen in dat ziekenhuislaboratorium. Wellicht werkt daar wel een boze ex van mij die me enorm zit te fucken.

Anderzijds: heel vreemd is het ook weer niet dat mijn nieren het ‘moeilijk’ hebben. Ik heb donderdag chemo gekregen, daar bovenop krijg ik twee antibioticakuren tegelijk (dat is nog een toetje als gevolg van mijn infectie van twee weken geleden). Mijn nieren hebben tijd nodig om al dat spul ‘een plekje te geven’. Echter, mijn arts laat niets aan het toeval over en wilde toch weer aanvullend onderzoek, waar ik het overigens volledig mee eens ben. En dus moest ik mij melden bij de Eerste Hulp (want daar kan ik het snelst geholpen worden) voor een echo van mijn nieren. Uit die echo blijkt dat het heel goed gaat met mijn rechternier (die waar de drain geplaatst is) maar dat mijn linkernier wat stuwing laat zien. En dat is iets dat goed in de gaten moet worden gehouden.

Conclusie: ik kon het beste direct weer worden opgenomen in het ziekenhuis om per infuus extra vocht toegediend te krijgen (fijn voor mijn nieren) en daarnaast zouden de doktoren (oncologen en urologen) in conclaaf gaan of mijn linkernier misschien niet ook een drain zou moeten krijgen. Iets dat totaal onpraktisch zou zijn, ik ben al de hele dag bezig om te zorgen dat ik de rechterdrain niet weer stuk maak, laat staan als mijn rug straks volhangt met aftap-installaties. Gelukkig willen de artsen het ook liever op een andere manier oplossen; dus idealiter zorgt het extra vocht ervoor dat mijn nierwaarden vanzelf verbeteren.

En dus lag ik na 2,5 dag thuis te zijn geweest alweer in het ziekenhuis. Sinds onze verloving ben ik vrijwel voortdurend opgenomen geweest. Ik weet dat het allemaal voor een goed doel is, en er wordt in mijn ziekenhuis uitstekend voor me gezorgd, maar verdrietig is het soms wel. Ik heb Remona beloofd dat we voor elke nacht dat ik nu niet thuis kan zijn we later een extra jaar samen zijn.

In de tussentijd hebben mijn darmen gedacht: ‘hé gozer, als je chemo combineert met twee antibioticakuren, dan is dat voor ons ook geen ideaal scenario.’ Ik zal u de verdere details verder besparen, maar als u weleens in Artis bent geweest en die apen op de eerste apenrots (links na de ingang) heeft gezien dan weet u ongeveer hoe mijn billen er nu uitzien.

Dinsdag en woensdag werd elke ochtend mijn bloed geprikt en afhankelijk van de uitslag zou er weer opnieuw worden afgewogen of ik een tweede nierdrain zou krijgen. Dat betekende wel dat ik ‘voor de zekerheid’ elke dag vanaf middernacht nuchter moest blijven, just in case dat ik een operatie zou krijgen. Meestal kreeg ik dan rond het middaguur te horen dat er (gelukkig) toch van de operatie werd afgezien, maar dan was ik wel weer misselijk van het vasten. Ik denk trouwens dat halve dagen niet eten en drinken ook niet heel goed is voor mijn bloedwaarden.

Woensdag kwamen Remona en mijn zusje langs met Livia en James. Heerlijk om ze weer te zien, maar ik was inmiddels zo moe, uitgeput en misselijk dat het moeilijk was echt van ze te genieten. Op ‘gezonde’ dagen is dat zo vanzelfsprekend, en wat kan het pijnlijk en verdrietig zijn om je kinderen te zien door een waas van ziekte. Maar nogmaals: dit hele medisch traject heeft als doel dat ik straks gigantisch veel gezonde dagen met ze kan doorbrengen (deze tekst gaat door onder de foto).

Na vier dagen ziekenhuis waarin mijn nierwaarden niet echt opschoten en dokters telkens zorgelijk met elkaar over mij in overleg gingen was er vandaag opeens goed nieuws. Uit de nieuwe echo van vanochtend bleek dat mijn linkernier niet achteruit was gegaan en mijn bloedwaarden waren opeens een stuk verbeterd. De dokter kwam vertellen dat we konden stoppen met de antibiotica, dat ik ik ‘gewoon’ zoals gepland vandaag chemo kon krijgen (staartje van mijn tweede kuur) en dat ik daarna naar huis mocht. Volgende week mag ik mij weer melden voor controle.

En nu stop ik met typen, want Livia en James komen thuis van het kinderdagverblijf. Jippie!