Melkzuur – column Paul Damen

Paul Damen herinnert iedereen aan de track record van Rosanne Hertzberger, de Joodse nummer zeventien op de lijst van Nieuw Sociaal Contract. Hij geeft aan waar ze volgens hem de plank op Joodse onderwerpen mis sloeg en vraag zich af: ‘En dat moet in de Kamer?’

Kijk, het is niet de tijd om op een Joodse website onderling te gaan katten. Sowieso niet. Of zoals het onderwerp van deze column, Rosanne Hertzberger, ooit schreef: ‘Wie een beetje degelijk wordt opgevoed leert geen negatieve dingen over Joden te zeggen.’

Maar op die regel maak ik één uitzondering: Rosanne Hertzberger. Reden: zij heeft zich op nummer zeventien van de kandidatenlijst van Pieter Omtzigts partij Nieuw Sociaal Contract (NSC) weten te plaatsen. Volgens de peilingen is ze straks Tweede Kamerlid, met als enige pré zich presenterend als ‘microbioloog [die] onderzoek heeft gedaan naar melkzuurbacteriën, essentieel voor vrouwengezondheid.’ Tsja. Laat ik zeggen: het is nogal een omweg van vaginale zuren naar de volksvertegenwoordiging.

Derde probleem

Elke partij heeft twee problemen: wie wordt lijsttrekker en welke Bekende Nederlanders zetten we op die lijst? Hertzberger is in haar eentje het derde probleem: hoe en hoe lang verdraagt deze nieuwe partij haar? Bij haar presentatie bleef haar verleden als columniste volledig onvermeld, terwijl ze daar toch haar faam aan ontleent. Niet door die melkzuren.

Kamerleden horen betrouwbaar zijn en de politiek laten prevaleren boven persoonlijke sores. Hertzberger blinkt, laat ik het voorzichtig zeggen, daar niet in uit. Iets minder voorzichtig: waarom wil deze opportuniste zichzelf verkopen als ‘nieuwe politiek’? Uitgekeken op het laboratoriumwerk? Moe van de melkzuren? Oprecht, eerlijk, integer, onaanstastbaar: het zijn geen eigenschappen waarmee ‘de Heilige Rosanne van de Reageerbuis’ meteen geassocieerd wordt.

Hertzberger is, volgens haar afscheidscolumn, ook niet gevraagd, ze heeft zelf gesolliciteerd: ‘Altijd op zoek naar waar er wrijving was, vanuit de diepe overtuiging dat wij het beschaafd met elkaar oneens kunnen, nee, moeten zijn.’ Nou, laten we dan eens kijken waar er wrijving was en hoe beschaafd die bleek.

Zeep eten

Ruim twee jaar geleden was er volgens Hertzberger sprake van ernstig misbruik op het Cheider, de orthodox-Joodse school in Amsterdam. Volgens ‘leeftijdsgenoten’ werden daar ‘kinderen door docenten geslagen, gedwongen zeep te eten’. En dat werd jarenlang onder het tapijt geschoven door een kongsi van Joodse bestuurders, Joodse bladen (NIW) en opperrabbijn Binyomin Jacobs, volgens haar de spin in het web. Alleen klopte daar geen bal van: de school meldde het mogelijk misbruik meteen, volgens protocol, bij de vertrouwensinspecteur en de zedenpolitie, en Jacobs verbrak, om het onderzoek niet te hinderen, al zijn banden met het Cheider. Zeep werd niet gegeten, volgens de onderwijsinspectie na Kamervragen van de SP, en van dat misbruik werd de desbetreffende docent vrijgesproken door de rechter. Dat bleef dus over van Hertzbergers taboe op ‘negatieve dingen over Joden zeggen’: louter leugens. En dat moet in de Kamer?

Dronkenschap

Dan was er de schrijver Abdelkader Benali, gevraagd voor de 4-mei-lezing. Toen bleek dat hij eerder ontevreden was over het hoge quotum Joden in Amsterdam-Zuid. “Je voelt je als Marokkaan nauwelijks op je gemak,” zoals oorlogscorrespondent Doornbos uit Benali’s mond optekende. Benali, achteraf: “Ik zei het in een dronken bui.” Maar daarna doken op internet eerdere, vergelijkbaar Jodenhatende opmerkingen van Benali op, en weet hij zijn deconfiture niet aan zichzelf, maar aan een ‘georchestreerde hetze’. Door wie? Iets met een ‘lange arm’, wellicht? Niettemin nam Hertzberger het voor hem op. Anders zou er niemand nog door de ‘ballotage’ van die ‘orchestrerende’ Joodse organisaties komen. Dronkenschap dus. Tsja. Straks wijten Hamasleden nog hun urenlange moord en verkrachting aan de invloed van de drug Captagon.

Niet snappen

Hertzberger verdedigt vaardig verkeerde meningen. Westerbork-directeur Dirk Mulder schreef, gevoelloos maar historisch juist, dat niet alle Joden in de spreekwoordelijke veewagens naar het Oosten gingen. En dat het helemaal kosjer was het kamp te betrekken bij de ‘Nacht van de Vluchteling’. Maar zijn uitspraken waren vooral zout in open Joodse wonden bij een generatie die ontzien moet worden. Wie dat niet meekrijgt, begrijpt rachmones, mededogen, niet. En wie het daarvoor opneemt, evenmin. En dat moet in de Kamer?

Boycot mislukt

En toen, tenslotte, de website GeenStijl, uiteraard stijlloos, haar ‘reaguurders’ opriep zo seksistisch mogelijk te reageren op het verwijt van misogynie, bepleitte Hertzberge een advertentieboycot, en dus een beroepsverbod voor de baldadige jongensclub. Wie daarvoor pleit als journalist, schiet zichzelf in de voet. Je schrijft een tegenstuk of stapt naar de rechter. Meer is er niet. Zo niet Hertzberger, die met zo’n honderd vrouwelijke publicisten opriep de postpubers van GeenStijl in de portemonnee te pakken door te vragen om een boycot van adverteerders. Maar: moet iemand die meningsuiting met zulke maatstaven meet, wel in de Kamer komen?

In haar afscheidscolumn is het doel van Kamerlidmaatschap, wereldverbetering, achter de horizon verdwenen. ‘Ik’ in elke zin: Hertzberger gaat, ijdel, voor zichzelf. Dat kan, dat mag, net zoals als columnisten de plank mis mogen slaan. Maar zélf doorslaan, omdat je via de media die macht hebt, nee. Dat belooft nog wat te worden in het parlement.

Bouchallikht & De Miranda – column Paul Damen