‘Onno Hoes gaat als vriend’

‘Ik moest wennen aan zijn naam. Onno. Dat is nog eens iets anders dan Sjeng, Wiel of Jo. En ook de achternaam Hoes riep bij mij een zekere dubbelwaardigheid op. Bedekken en beschermen, zoals een platenhoes of sloeg de naam op het Maastrichtse woord voor huis? Misschien kinderlijk naïef, maar ik meen heel vaak in een naam een voorafschaduwing van iemands karakter te zien. Immers de bestaande familienaam Naaktgeboren belichaamt ook een waarheid als een koe. Hoe dan ook, die naam hield me bezig. Onno Hoes. Als die naam in een kroeg ter sprake komt, klinkt hij met dubbele tong en met Beppie schallend op de achtergrond als ‘ik ga naar huis’. En precies zo is het. Onno Hoes gaat ons als burgemeester verlaten.

Ik moet zeggen dat ik hem met pijn in het hart zie vertrekken. Gemakkelijk was zijn burgemeesterschap van Maastricht allerminst. Hij kreeg het hard voor zijn kiezen. Tegen de bestuurlijke druk was hij opgewassen en ook de privé-perikelen trotseerde onze burgemeester manmoedig. Toch is het doek voor hem gevallen. Politiek is een hard bedrijf. Zijn krediet onder de bevolking en het ambtenarenapparaat is echter nog steeds erg groot. Dat komt omdat Onno Hoes een aimabel mens is.

Hij kwam als burgemeester en gaat als vriend. Hoewel gaat? Ik denk dat hij Maastricht niet zal verlaten. Hij houdt van de stad en zal zich onverminderd voor Maastricht inzetten. Onno Hoes blijft zichtbaar. Natuurlijk werd hij gedurende zijn ambtsperiode niet door iedereen begrepen. Dat komt vaker voor bij mensen die voorop lopen. Onno Hoes is anders dan we tot dusver gewend waren. In mijn opvatting werkte dat verfrissend. Hij bracht een nieuw elan naar Maastricht. De man hield de vaart er goed in en was in zekere zin ook als bestuurder een voorloper. Er is door zijn burgemeesterschap een historische lijn getrokken in een periode vóór en de tijd na Onno Hoes. Die tijd na hem zullen we vanaf 27 juni pas gaan ervaren.

Zoals zijn naam al deed vermoeden was Hoes een beschermende burgervader. En dat al op jonge leeftijd. Zijn dagen als burgemeester zijn weliswaar geteld, maar niet zijn toekomstige tijd in het openbaar bestuur of in het bedrijfsleven. Onno Hoes zal ook in de toekomst een man blijven die zich inzet voor de publieke zaak. Hij kwam als burgemeester en blijft in onze herinnering als een vriend van deze stad. Hij verdient in het stadhuis een gebrandschilderd raam. Een man van formaat. Onno Hoes blijft vaan us. Onze paden blijven zich kruisen. Onno gaat niet weg. Hij blijft. Zijn hoes is hier in Maastricht.’