Tijd over: ik even niet, u misschien wel? – column Shoshanna de Goede
Precies een jaar geleden, ook met de hoge feestdagen, schreef ik hier over de plek die we allemaal innemen in de tijd. Ik had op dat moment zojuist het eerste rouwjaar na het overlijden van mijn man afgesloten en stond voor mijn gevoel op een nieuw punt, waarbij ik mijn blikveld weer wat wilde verruimen ten opzichte van alleen maar bezig zijn met het op de rit houden van mijn gezin. Ik sprak de wens uit dat het voor ons, de nabestaanden, tijd was om onze plekken weer in te nemen als de mensen die we ooit waren en de mensen die we nog moesten worden.
Op dat moment wisten we nog niet dat er nog een heel arsenaal aan lockdowns en quarantaines over ons uitgestort zou worden – met drie schoolgaande kinderen is er altijd wel ergens een positief geteste juf of klasgenoot – die ik natuurlijk allemaal in mijn eentje en zonder morren moest opvangen. Dus het was vooral een kwestie van incasseren, accepteren en de moed erin houden. Een beetje hetzelfde sentiment als het voorgaande jaar.
Nu we weer een jaar verder zijn en ik de blik wederom naar binnen richt, durf ik te zeggen dat ik nu wel op een punt sta waar ik wil staan. We zijn als gezin niet van de rails gedonderd en hebben samen een nieuw normaal ontwikkeld, waarin ik ook weer aan het werk ben en tijd maak voor ontspanning buitenshuis. Ik leef zoveel mogelijk met de dag en kijk naar wat we op dit moment nodig hebben. Dat werkt eigenlijk best goed. Lange termijn plannen? Die zijn overboord. Je weet toch niet hoe het loopt, dat is inmiddels wel gebleken in zowel de binnen- als de buitenwereld, dus je kunt je beter richten op wat je NU kunt en wilt doen met de tijd en de energie die je is gegeven.
Tijd is momenteel mijn meest kostbare goed. Ik heb er altijd te weinig van – of betekent dat dat ik te veel wil? Ik doe mijn best ons leven zoveel mogelijk door te laten gaan zoals voorheen maar het is natuurlijk niet helemaal realistisch dat ik de taken die voorheen door twee volwassenen werden uitgevoerd nu zonder kwaliteitsverlies, zonder stress én zonder in een totale robot te veranderen ook in mijn eentje kan uitvoeren. Dus moeten er prioriteiten worden gesteld en kan niet alles evenveel aandacht krijgen. Het zij zo. En soms betekent dat me over mijn aversie heen zetten en aan de slag gaan met administratie of logistiek, maar het kan ook betekenen dat ik lekker de boel de boel laat om een avondje te gaan dansen of spontaan met iemand af te spreken. Doei!!! Morgen weer een dag.
U als lezer heeft wellicht een totaal andere belevingswereld. Misschien heeft u inmiddels uw sporen al lang en breed verdiend in uw carrière, zijn de kinderen de deur uit of zitten ze niet meer op invulling van uw vrije uren te wachten en biedt de thuissituatie voldoende ruimte om te ontdekken dat u de trotse bezitter bent van een wel zeer schaars goed: tijd over. U bent natuurlijk geheel vrij om die tijd naar believen in te vullen, maar ik wil graag gebruik maken van de gelegenheid om u erop te wijzen dat er in heel (Joods) Nederland gevochten zou worden om uw tijd en uw kwaliteiten. Besturen, activiteitencommissies, fund raisers, evenementen.
Waar is de opvolger van jongerenvereniging MOOS? Wie neemt de vergrijzende Mediene-sjoels aan de hand naar de toekomst? Wie zorgt dat achter de schermen onze instanties en verenigingen blijven draaien? Wie is die relaxte, open minded, verantwoordelijke én tacheles persoon die we met open armen ontvangen als bestuurslid bij Jonet.nl – die er met zijn/haar werkzaamheden voor zorgt dat we nog een mooi tijdje in de lucht kunnen blijven? Misschien u wel? Wellicht kunt u daar uw licht over laten schijnen tijdens de Dagen van Inkeer.
Op simches!!
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
