Trots op de kinderen in Ramat Hadassah
‘Volgende week wordt mijn dochter zeventien jaar. Dat doet me wel wat. Geen puber meer, maar wel bijna volwassen. Melancholisch realiseer ik me hoe snel de jaren voorbij zijn gevlogen. Mijn partner en ik zijn gezegend met vier schoonheden in de leeftijd van 20, 19, 17 en 11 jaar en daar ben ik trots op. Gisterenavond stelde ik hem dan ook voor dat ik de column over “onze meiden” wil schrijven. U kent dat wel, zo’n positief, opschepperig verhaal van de ‘Jiddische memme’ over hoe geweldig de kinderen zijn, hoe goed ze het doen op school en dat de drie oudsten ook nog alle drie ‘de ideale schoonzoon’ als vriend hebben uitgezocht. Daarvan heeft nota bene dochter Naomi er eentje met de toepasselijke achternaam Libling. En dan slaat mijn fantasie op hol. In gedachten noem ik haar al de ‘lieve liefelijke Lieveling’. Iedere keer als ze zijn naam noemt, heb ik mijn binnenpretje. Een boek kan ik over de meiden schrijven.
“Saai”, reageerde mijn vriend met licht afkeurende blik en een diepe frons op zijn voorhoofd. “Schrijf over de jongeren uit het jeugddorp Ramat Hadassah en hoe dit jeugddorp deze kinderen nog een kans geeft op een zelfde toekomst als die van onze dochters.” “Bedoel je dat ik over de 12-jarige Shalev, wiens vader in de gevangenis zit en over de 16-jarige Gal wiens vader alcoholist is, moet gaan schrijven?”, vroeg ik. Eigenlijk had ik mijzelf en een paar lieve mensen om me heen beloofd om dit weekend niet met werk bezig te zijn. Ik begrijp waar mijn vriend naartoe wil. Onze meiden hebben een goede jeugd gehad met de juiste ingrediënten om te komen tot wie ze zijn, wat ze doen en welke keuzes ze maken. Daar mogen we trots op zijn, maar dat hoef ik niet met de hele wereld te delen.
De kinderen in het jeugddorp Ramat Hadassah hadden die kans niet. Shalev miste school en maaltijden omdat zijn moeder zo bezig was met haar eigen ellende, dat ze vergat dat ze ook nog een zoon had om voor te zorgen. Gal werd mishandeld door haar dronken vader, vluchtte naar haar grootouders, maar ook die konden haar niet de warmte geven die je nodig hebt om ‘normaal’ op te groeien. Nu hebben ze ‘mazal’ dat ze met uw hulp in Ramat Hadassah een thuis, een veilige plek en onderwijs krijgen. Het jeugddorp biedt jongeren als Shalev en Gal de mogelijkheid om hun middelbare schooldiploma te halen en hun jeugdtrauma’s te verwerken.
Ramat Hadassah heeft een zoölogisch centrum met stallen, waar om therapeutische redenen wordt paardgereden en dieren worden verzorgd. Kinderen uit kansarme gezinnen blijven zo op het rechte pad. Tijdens mijn bezoek aan Ramat Hadassah zag ik dat Shalev en Gal, ondanks hun bagage een goede kans maken om net als onze dochters een goede toekomst te krijgen. Met Shalev heb ik paard mogen rijden en Gal heb ik prachtig horen zingen. Allebei doen ze uiterste best op school. Shalev heeft onlangs een cursus EHBO afgerond en Gal heeft de hoogste score gehaald voor de test van het leger. Ze wil naar een combat unit. Als ze over hun leven nu, hun leven in Ramat Hadassah spreken glimmen hun ogen en verschijnt er een brede glimlach op hun gezicht.
Mijn vriend heeft gelijk. Het is makkelijk om trots te zijn op je eigen kinderen. Maar diegenen die het echt verdienen om trots op te zijn, zijn de kinderen in Ramat Hadassah. Ik heb deze kinderen in mijn hart gesloten. Zij zijn een successtory, waar ik gepast trots op ben’.
Brigitte Wielheesen is directeur van CIA.
