‘V for Vendetta’ – column Tomer Pawlicki

Tomer Pawlicki
FB

‘In februari zat ik in de trein van Brussel naar Amsterdam. De Charlie Hebdo aanslagen hadden net plaatsgevonden.
En in Brussel-Noord stapt een moslimvrouw met een verbeten gezicht de trein in. Ze gaat voor me zitten. En ik kan het niet helpen maar ik word bang.
Ik ben niet gelovig en ineens begin ik te bidden. Twintig minuten luister en wacht ik gespannen op een verdachte beweging.
Dan hoor ik iets knisperen. De vrouw pakt een snoepje uit haar tas en stopt het in der mond.
Ik ontspan. Een terrorist stopt geen snoepje in de mond voor een aanslag denk ik.
De trein stopt in Antwerpen en de vrouw stapt uit.

Ruimdenkendheid is een kwaliteit die ik mezelf vaak toe-eigen. Maar daar in de trein bleef van die ruimdenkendheid weinig over. Ik begon zelfs te bidden tot een god waar ik niet in geloof. Om mijn hachje te redden.
Die vrouw was in mijn ogen geen vrouw meer. Maar een potentieel moordwapen.
Een normale vrouw met een hoofddoek, die een snoepje in der mond stopte. Omdat ze zin had in zoetigheid. Niks meer. Niks minder.
En ik zag dat niet op dat moment.

Het is nu een klein jaar later. Weer hebben er aanslagen in Parijs plaatsgevonden. En nu hoor ik dezelfde geluiden van mensen om mij heen. Vrienden die ineens “op hun hoede” zijn.
Als ze in de bus of trein zitten en er stapt een moslim of moslima binnen. Mensen raken gespannen. Keren naar binnen. Hopen dat ze veilig aankomen in Veenendaal- de Klomp. Of waar het is dat ze heen moeten. Ze hopen dat er geen wapens op hun worden gericht.

Maar hoe zit het andersom?
Wantrouwen uit je omgeving doet mensen ook afsluiten.
Als er altijd naar je gekeken wordt alsof je ieder moment kan exploderen. Alsof je gevaarlijk bent. Als je het gevoel krijgt dat je niet welkom bent. Dan zul je jezelf afsluiten. Dan zul je misschien ook verbeten in een trein stappen. Net zoals die vrouw die bij mij in de trein stapt.
Afkeren van een maatschappij is dan net iets aanlokkelijker.
De stap om dat niet te doen zal steeds groter en groter aanvoelen.
En zo zullen twee werelden steeds verder van elkaar afdrijven.

 Angst doet gekke dingen met mensen. Zoals ik in mijn column schreef rond 4 mei. Mensen die leven met angst verliezen hun vertrouwen in de maatschappij. Hun ruimdenkendheid.
In de film en graphic novel V for Vendetta zie je wat er gebeurt als politici het vertrouwen proberen te herstellen. Met extreme maatregelen, die de vrijheid van diezelfde angstige burger in perken.
Elke burger is een potentieel terrorist en daarom rechteloos. Maar de burger heeft uit angst vrijwillig zijn rechten weggegeven. Voor veiligheid.
Het is een fictief verhaal. Maar het zet je wel aan het denken.
Want de angst is er. En ook de mensen die bereid zijn om vrijheid weg te geven voor veiligheid. En zeker ook de politici die daarop willen inspelen.

Vorige week vrijdag zat ik in een restaurant op het Centraal Station in Amsterdam.
Ik was net terug van repetities en zat nog met een lied in mijn hoofd. Om goed maat te houden zette ik een metronoom aan op mijn smartphone. Tik-tik-tik-tik.
Een tafel naast me raakt een jongen in paniek. Mijn vriendin stelt hem gerust. Er is niks aan de hand.
Maar eventjes werd ik door iemand gezien als gevaarlijk object.
En daardoor lijkt een scenario uit V for Vendetta toch niet zo ver weg.
Niemand vertrouwt meer.
We hebben een probleem.’

Categorie:

Home » Columns en opinie » Archief Oud-columnisten » ‘V for Vendetta’ – column Tomer Pawlicki