Zogenaamd vredesactivisten – column Hanneke Gelderblom
Hanneke Gelderblom kreeg van het Joods Cultureel Kwartier geen uitnodiging voor de plechtige opening van het Holocaustmuseum. Ze heeft daar achteraf geen traan om gelaten, zo maakt ze in haar column duidelijk. Wel houdt ze de zogenaamde ‘vredesactivisten’ van 10 maart voor wat vrede echt betekent.
‘Ieder nadeel heb z’n voordeel’. Deze bekende uitspraak, toegeschreven aan Johan Cruyff, was zondag 10 maart zonder meer op mij van toepassing bij de plechtige opening van het Nationaal Holocaustmuseum. Ik kon die opening en de toespraken thuis ongestoord op de televisie bekijken en beluisteren. Want nee ik had geen officiële uitnodiging, tot verbazing van een aantal goede vrienden. die vonden dat ik erbij had moeten zijn. Maar Ik hoefde dus niet langs een aantal ‘Juden raus!’-krijsende, zichzelf pro-Palestina noemende demonstranten te lopen. Dat bleef mij gelukkig bespaard.
Geen goed antwoord
De discussie spitst zich tot nu toe op de vraag of burgemeester Femke Halsema deze demonstratie niet had moeten verplaatsen of kunnen voorkomen. Een zinnige vraag daarbij is: wat is de definitie van ‘binnen gehoorsafstand’. Moet je kunnen horen wat er buiten geroepen wordt zodat dit de facto de plechtigheid binnen verstoort? Op die vraag heb ik nagenoeg geen goed antwoord gezien.
Volgens deze demonstranten, die zichzelf vredesactivist noemen, had president Yitzhak Herzog van Israël niet ontvangen moeten worden. Dat de uitnodiging van vóór 7 Oktober was, doet er voor hen niet toe. Het argument van conservator Annemiek Gringold dat Herzog ook een groot aantal in Israël wonende Nederlandse overlevenden vertegenwoordigde is kennelijk van nul en generlei waarde. Zijn verhaal dat zijn eigen vader een van de militairen was die Zuid-Nederland bevrijdden, evenmin. En over die handtekening op die lichtkogel – nee het was geen bom – vroeg hij zichzelf trouwens in een interview duidelijk af of dat nu wel zo’n verstandige daad was.
Wie zichzelf heeft verheven tot vredeactivist gaat voorbij aan al deze argumenten. Je bent vredeactivist, dus jouw gelijk maakt dat je alles mag roepen.
Vrijheid van meningsuiting
Voor alle duidelijkheid. Ik ben een warm voorstander van het beleid waarbij in een democratie als Nederland de vrijheid van meningsuiting een groot goed is, dat duidelijk beschermd is en vooral ook moet blijven. Maar is dat wel een afdoende antwoord op de vraag of alles wat onder het motto vrijheid van meningsuiting geroepen of gedaan wordt ook overal en zonder meer moet kunnen? Die vraag geldt trouwens net zo goed voor het in het openbaar verbranden of verscheuren van de Koran.
Ik vrees dat, wanneer er kennelijk niemand meer is die over de grens van deze vrijheid wil oordelen, er uiteindelijk iemand opstaat die met argumenten komt om die de vrijheid in feite af te schaffen. Dat zien we in die staten waar geen vrijheid van meningsuiting meer te bekennen valt en kritiek op het beleid van de dictatoriale machthebber tot gevangenisstraf of nog erger leidt. Na Rusland nu ook Hongkong, waar deze week een anti-oppositiewet door het parlement kwam die levenslang voorschrijft voor activiteiten die als ‘verraad’ worden beschouwd aan het stadsbestuur. Ook hier zijn vrijheid en democratie aan het verdwijnen.
Wat mij steeds meer opvalt is dat de werkelijke reden van de moordaanslag van 7 oktober in de media niet aan de orde is, namelijk het om zeep helpen van de Abraham Akkoorden, een positieve ontwikkeling waarbij Israël door steeds meer staten in het Midden-Osten geaccepteerd werd en zou worden.
Het Hamas-charter, waarin duidelijk vastligt dat alle middelen gerechtvaardigd zijn om de staat Israël van de aardbodem te doen verdwijnen, blijft in de media ook buiten beschouwing, ook bij Nederlandse pro-Palestina-vredesactivisten.
Niets over het vrijlaten van de gegijzelden. Niets over hoe de voedselhulp eerst bij Hamas terecht komt of aan hen gelieerde bendes die het voor woekerprijzen verkopen, maar niet bij vrouwen en kinderen. De rampzalige toestand van de bevolking van Gaza vraagt om werkelijke hulp en meer dan eenzijdig met vlaggen zwaaien. Waar blijven die positieve voorstellen?
Bestaansrecht voorop
Ik ben voor vrede waarbij aan beide partijen gevraagd wordt om onderhandelingen te starten en een onvermijdelijk compromis te accepteren. Vrede en veiligheid voor Israëli’s en Palestijnen moet het perspectief en de doelstelling zijn. Weg met die haat!
Het bestaansrecht van een democratische staat Israël, zonder Gaza en de Westelijke Jordaanoever naast de democratische staat Palestina is de enige uitweg. Eén staat in dat hele gebied is geen weg naar vrede. Dan worden de Joden weer wat ze meer dan tweeduizend jaar waren, op zijn best een getolereerde minderheid. Dat nooit weer.
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
