‘Alles of niets’ en discussiëren hoeft niet – column David Barnouw

Voor David Barnouw is duidelijk wat de anti-Israël-activisten op de universiteiten willen: alles of niets. ‘De discussie die de demonstranten met veel vuur opeisen, kun je geen discussie noemen, maar gewoon een propagandabijeenkomst. Dat is in principe niet erg, maar noem het dan zo en doe niet zo hypocriet’.

Aan het begin van de twintigste eeuw leken de Wobblies in de Verenigde Staten een geduchte tegenstander van het kapitalisme. De leden van de Industrial Workers of the World (IWW) gingen niet in discussie met hun bazen over loonsverhoging of arbeidsvoorwaarden. Nee, zij schreven hun eisen op een stuk papier, bevestigden dat met een mes aan de hoofdpoort en gingen staken. Niets onderhandelen, maar alles of niets. Vaak was dat het laatste, want de bazen konden rekenen op veel politiesteun en een voortdurende aanvoer van arme Europese emigranten, die de lonen drukten.

Deze extreme vorm van je zin (willen) krijgen is in onze contreien nogal ongebruikelijk, maar komt toch wel voor. Zo was het kraken van leegstaande huizen ook een alles of niets optie, net als boeren die met hun trekkers stikstof tot nul verklaarden. Maar de ‘universitaire’ acties in Nederland rond de Gaza-oorlog, lijken sterk op die van de Wobblies: alles of niets, en met ‘niets’ nemen wij geen genoegen. Maar er zijn natuurlijk een paar opmerkingen te maken omtrent doel, middelen en legitimiteit.

Om met dat laatste te beginnen: het is tot nu toe volstrekt onduidelijk in hoeverre de tientallen en soms honderd(en) demonstranten gesteund worden door hun medestudenten. Dat is natuurlijk wel belangrijk op zo’n werkplek. Of je moet je opstellen als de eerste bolsjewistische beweging in Rusland. Die wisten best dat ze een minderheid waren, maar ze vonden dat ze gelijk hadden en dat de geschiedenis dat wel zou bewijzen – het  tegendeel bleek het geval.

Op de universiteit is het gebruikelijk dat daar discussies plaatsvinden: juist daar waar jonge mensen worden gevormd, is dat van groot belang. Maar discussie houdt in dat er wat te discussiëren valt. Zelfs bij de grote teach-ins van de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw was het gebruikelijk verschillende kanten van een zaak te belichten. Ook bij Vietnam teach-ins konden voorstanders van het Amerikaanse optreden aan het woord komen; met mondjesmaat, dat wel.

De discussie die de demonstranten met veel vuur opeisen, kun je geen discussie noemen, maar gewoon een propagandabijeenkomst. Dat is in principe niet erg, maar noem het dan zo en doe niet zo hypocriet. Net zo hypocriet door te stellen dat men niets tegen Joden heeft, maar hen wel allemaal als zionistische oorlogsmisdadigers bestempelen.

Bij demonstraties en zeker bij bezettingen gaan zaken kapot, al is het maar om een deur te forceren of een barricade op te werpen. Maar dat is totaal van een andere orde dan de systematische rampok-partijen die op verschillende universiteiten hebben plaatsgevonden. En de opmerking dat een dood kind in Gaza vele malen erger is dan een vernielde computer, is een laffe verdediging. Dat dode kind komt niet tot leven na zo’n vernieling en er valt geen dode minder in Gaza als ruiten aan diggelen gaan en muren beklad worden. Zeker als dit door gemaskerde lieden wordt gedaan, die geen verantwoording willen afleggen.

Naarmate de kraakbeweging in Nederland agressiever en gewelddadiger werd, nam de steun ervoor af. Ik zie datzelfde gebeuren met deze acties: de demonstranten gooien hun eigen ruiten in.