Als alle Israëli’s en Palestijnen homo zouden zijn… – column Max Moszkowicz

De bestemming was Tel Aviv en Max is mijn naam, van negen tot en met dertien Juni zou ik er zijn en dat zorgde voor een hele hoop voorpret! Iedere keer als ik er heen mag, dan kwispel ik als een labrador bij het zien van een stuk touw in de branding. Beeld je in hoe ik met mijn natte neus het strand op kattaklop met als missie die eerste duik in de zee. Maar dat beeld even terzijde, ik had een zeer goed excuus om te gaan, want ik werk aan twee filmprojecten waarvoor ik naar Tel Aviv moest afreizen…

Ik lieg, want van die research kwam maar bar weinig terecht. Er was namelijk nog een hele goede aanleiding om naar Tel Aviv te gaan: mijn nichtje Cin Kiota, AKA DJ Cincity. Ze was geboekt in club FORUM te Beer Sheva om daar even vakkundig de boel op stelten te zetten. Om het feest helemaal compleet te maken viel die boeking toevallig middenin het Tel Aviv Pride-festijn en dát wilde ik toch wel eens een keer meemaken! Nee ik ben niet LHBTIQ-XYZKLMNOP (sorry ik ben inmiddels afgehaakt deze afkortingen te memoriseren en te categoriseren) of gay, maar ik wilde wel eens zien of het nou echt zo iconisch zou zijn als mijn heaumeau-vrienden me graag doen geloven.

In Tel Aviv was ik in het gezelschap van een tof entourage en mijn coole nichtje, met wie ik toevallig een hoop gemeen heb. We vallen namelijk allebei op vrouwen en hebben beide liefde voor (elektronische) muziek. Maar ik was eindelijk ook nog eens in shape! Voor degenen die nog nooit in Tel Aviv zijn geweest: als je daar niet in vorm bent, dan krijg je onmiddellijk een minderwaardigheidscomplex, want het lijkt wel alsof die hele stad bestaat uit atleten en modellen. Wellicht heeft de dienstplicht voor mannen en vrouwen daar iets mee van doen. Ik vermoed namelijk dat wanneer opgeroepen, men als reservist ervoor waakt – en die kans is in Israël reëel –  dat je na honderd meter in volle bepakking met je Tavor door een Gazaanse straat te hebben gesprint, leunend tegen een verbaasde ezel moet uitrusten; onderwijl Halva, Goldstar-bier, Shakshuka zwetend en met piepende rokerslongetjes tegen je kameraden moet brullen: “Jongens, gaan jullie maar vast vooruit hoor! Ik bewaak de achterhoede wel!”

Timelapse: We zien hem in honderden landen de show stelen in brekende nieuwsuitzendingen met de onfortuinlijke hoofdrol in een gijzelingsvideo met vier gemaskerde mannen achter hem. Oprechtheid veinzend, met doodsangst in de ogen vertelt hij lezend van Hamas-tekstkaarten wat Palestijnen door ‘de zionisten’ wordt aangedaan. En dat ‘de Joden’, door Allah worden bestraft. Lezend zit hij te denken: “Heeft die gast achter me nou een Rambo-mes in zijn hand? Nee! Nee! Hatsilooooo!!!!” Kortom, ze zorgen er in Eretz dus wel voor dat ze in vorm blijven, en ik dit keer ook!

Enfin. Een Tel Avivse Uber werd er op tien Juni besteld en even later stonden we in het feestgedruis met tienduizenden in het Yarkon park. Een festivalplek waar ze hier in Amsterdam, zonder cynisch te zijn, een puntje aan kunnen zuigen. De kleurrijke Speedo’s, harige borstkassen (ja ook de vrouwen) en afgetrainde lijven trokken als een Jiddisch reizend circus met roterende Davidsterren voorbij. Dit alles gehuld in kruidige rook van wiet. Massaal vierden jonge mensen de liefde en dat was prachtig, inspirerend en bovendien verbroederend. Ik trok onmiddellijk mijn shirt uit omdat ik een uitslover ben, en bovendien: wat is er treuriger dan dat er niet met je geflirt wordt op een feest met tienduizenden homo’s!

Maar goed, ik ging op zoek naar wat XTC – voor een vriend natuurlijk. Zigzaggend door de vrijwel naakte menigte maakte er zich een aha-erlebnis van me meester. Het viel me namelijk enorm op dat er ook erg veel Arabisch werd gesproken. Ting! Maar natuurlijk, bedacht ik me. Israël is het enige land in het Midden-Oosten waar je vrijuit je geaardheid mag vieren en dan ook nog eens grotendeels wordt geaccepteerd in de samenleving. Gay-mannen en -vrouwen uit de omringende Arabische landen vluchten juist naar Israël om vervolging en onderdrukking in eigen land te ontkomen. Ze nemen zelfs het risico om in het Joodse land van de vijand een bestaan op te bouwen, met totale excommunicatie van familie tot gevolg. In Israël hoef je niet te verdrukken wat je eigen hart wil en mag je jezelf zijn.

In het Yarkon park zag ik met eigen ogen dat er allang vrede bestond tussen Joden, Arabieren, Israëli’s en Palestijnen. Het is immers hun gemeenschappelijke strijd die hen verbindt. Ze dragen vaak dezelfde rugzak van verdriet en afwijzing met zich mee. Joodse gays omarmen gay-moslims en zo vinden ze steun en geborgenheid bij elkaar. Het is een verdrietig maar mooi gebaar van menselijkheid. Zij begrijpen elkaar, daar waar hetero’s in Israël en de Palestijnse gebieden al decennia over straat rollenbollen over land en oud zeer. Misschien, heel misschien, kan er pas vrede zijn zonder vooroordelen en zonder wantrouwen wanneer met liefde en compassie de ander geaccepteerd kan worden om wie hij of zij is. En wanneer je dus niet door geopolitieke randzaken wordt verblind.

Ze durven hun hart wél open te stellen voor hun Arabische, Palestijnse en/of Joodse broer of zus. Dat besef ontroerde me tot in mijn kern. Ik dronk me de Tel Aviv Pride in en zal het nooit meer vergeten. Het werd daarna nog een mooie avond en mijn nichtje. DJ Cincity knalde uren later in Beer Sheva nog het dak van club Forum eraf!

Lees ook:
HEARSAY! – column Max Moszkowicz
‘Een grote scoop voor jullie gewaardeerde lezers moet ik nog even uitstellen, MAAR DIE KOMT ERAAN! Echter, als toetsenbord-temeier uit de inktpool van Jonet.nl moet ik er toch een driemaandelijkse column uitpersen en dat blijkt soms nog wel eens een lastige opgave te zijn. Dat aangezien al mijn Joodse verhalen, ideeën en invalshoeken langzaamaan aan het opdrogen zijn als de Dode Zee zelve. Maar ik, Max Moszkowicz (Pools-Joods voor zoon van Mozes) forceert er vandaag gewoon weer voor jou eentje doorheen!..’