AT meeting – column Javier Guzman

In Amsterdam zijn er dagelijks op meerdere plekken AA meetings; bijeenkomsten van de Anonieme Alcoholisten. Zo’n samenkomst duurt gemiddeld een uur en heeft een vast format. Zo is het gebruikelijk om je op een bepaalde manier voor te stellen aan de groep. “Hallo, ik ben … en ik ben een alcoholist.” De andere aanwezigen begroeten je dan met: “Hallo, …!”

Alcoholisten die naar meetings gaan volgen een programma: de twaalf stappen van de AA en hebben een sponsor. Dat is iemand die al langer nuchter is en die ze steunt, en begeleidt door de stappen. Iedereen krijgt munten uitgereikt die staan voor een bepaalde tijd nuchter zijn. Het is altijd een mooi moment als iemand een munt in ontvangst neemt. De ruimte vult zich met een keihard applaus.

(Dit alles heb ik natuurlijk van horen zeggen, hè.)

AA heet niet voor niets AA. Het heet heel uitdrukkelijk niet AeA, Anonieme ex-Alcoholisten. En dat is niet omdat AA lekker bekt of makkelijker te onthouden is voor mensen met de ziekte van Korsakov maar omdat ex-alcoholisten niet bestaan. Als die wel zouden bestaan zouden er geen meetings nodig zijn. Herstellende alcoholisten, niet-praktiserende alcoholisten bestaan wel. Net als niet-praktiserende vegetariërs (mensen die geen vlees eten maar wel vis).

Een ex-vrouw bestaat ook. Dat is de vrouw waarvan je gescheiden bent. Of een vrouw die Petra heet maar voortaan als Peter aangesproken wil worden. In sommige gevallen is dat de reden van de echtscheiding.

Ik ken mensen die al decennia geen druppel alcohol hebben gedronken, maar ook zij zullen zichzelf nooit uitgeven voor ex-alcoholist. Hoe lang je ook nuchter bent; eens een alcohollist, altijd een alcoholist.

Een ex-terrorist bestaat ook niet. Niet-praktiserende terrorist allicht, een slapende terrorist, maar een ex-terrorist, nee.

Rasmea Odeh heeft sinds 1969 geen enkele Jood meer opgeblazen. Ze heeft al 49 jaar geen druppel Joods bloed meer vergoten. Chapeau Rasmea O.! Als het haar net zoveel moeite kost om geen Joden te doden, als het een alcoholist kost om niet dronken te willen zijn; niets dan hulde, meid!

De belangrijkste stap is dat een persoon erkent een probleem te hebben, en ziek is. En dat heeft O. nooit gedaan. Een andere stap is dat iemand om vergeving vraagt aan de mensen die hij/zij door zijn/haar handelen onvoorstelbare schade heeft berokkend en onnoemlijk veel pijn heeft gedaan. Ook dat heeft O. nooit gedaan.

Rasmea O. heeft eind februari in de VU in Amsterdam voor studenten kunnen spreken. En dat is niet omdat zij niet tot levenslang is veroordeeld voor haar bewezen aandeel in de bomaanslag op 21 februari 1969 op een supermarkt in Jeruzalem, waarbij (nota bene) twee studenten zijn gedood. En evenmin voor haar veroordeling voor de aanslag op het Britse Consulaat in dezelfde stad vier dagen later.

Nee.

O. heeft als vrije vrouw, vrijelijk op de Vrije Universiteit kunnen spreken omdat zij in 1980, samen met 78 andere terroristen, is vrijgelaten in ruil voor de terugkeer van een Israëlische soldaat die in Libanon gevangen was genomen door dezelfde terroristische organisatie waar zij deel van uitmaakt(e?), de Popular Front for the Liberation of Palestine, die toentertijd deels werd gefinancierd door het regime in Syrië.

Ze kan over een jaartje wellicht haar vijftigjarige jubileum muntje ophalen bij een meeting van de Anonieme Terroristen. “Hello, my name is Rasmea and I’m a terrorist. I’m proud to say I’ve haven’t spilled a drop of Jewish blood in fifty years! And I couldn’t have done it without my sponsor, Assad.”