De waarheid is soms hard – column Brigitte Wielheesen

Foto van Brigitte Wielheesen.

Soms is het pijnlijk om Facebook te openen. Dit overkwam mij vorige week. Het eerste wat ik zag, waren berichten van vrienden die boos waren op de Nederlandse media: “Weer geen woord door de media over deze aanslag waarbij dit keer een zwangere vrouw en haar man zwaargewond zijn geraakt.” “De wereld is stil, nu een Joodse baby is vermoord.” Deze reacties leverden weer reacties op waarin werd geroepen dat de NOS en RTL4 antisemitisch zijn. Ik sloot direct mijn Facebook. De waarheid is soms hard.

Inderdaad was er in de Nederlandse media geen berichtgeving over de terroristische aanslag door de zoon van Marwan Bargouthi op zeven Joden bij de bushalte van Ofra. Pas twee dagen later maakte het Nederlands Dagblad er gewag van. De Volkskrant berichtte er pas drie dagen later over met als kop ‘Geweld Westelijke Jordaanoever laait op, Israël blokkeert Ramallah’. In een zinnetje wordt er naar de dood van de baby gerefereerd: ‘Israël reageerde met afschuw op de beschieting van een 21-jarige zwangere vrouw, afgelopen zondag, bij de Joodse nederzetting Ofra. Premier Benjamin Netanyahu sprak over een ‘monsterlijke daad’.’

Door actualiteitenprogramma EenVandaag werd ik eerder geïnterviewd over antisemitisme. Een van de vragen was of de media schuldig zijn aan het verspreiden van Jodenhaat door hun berichtgeving over Israël. Ik probeerde diplomatiek te blijven en gaf enkel wat voorbeelden, waaronder mijn eerste ervaring met antisemitisme tijdens het uitbreken van de Eerste Intifada, eind 1987. (Voor diegenen die zich afvroegen waarom ik de naam van de vader van de terrorist noemde. Wie leidde de Eerste Intifada? Juist, Marwan Bargouthi.) Naar mijn mening was die Intifada ook de start van de maatschappelijke legitimatie om old-school antisemitisme in te zetten als het gaat om de erkenning van Israël. Maar ook voor het vervagen van het verschil tussen de politieke van Israël en de Joden in de diaspora.

Tijdens de Eerste Intifada, studeerde ik Journalistiek en Voorlichting in Tilburg. In de pauze zat ik gezellig met een groepje medestudenten te lunchen in de kantine. Ik zat met mijn rug naar de tv waardoor ik de beelden van CNN in Israël niet zag. Plots kwam een studiegenoot naar mij toe en begon tegen mij te schreeuwen: ‘Jullie Joden, jullie!’ Ik had geen idee waar ze het over had. De medestudent overweldigde mij en de studenten aan mijn tafel. We konden haar alleen met grote ogen en open mond verschrikt aankijken en voordat iemand maar kon reageren, was ze alweer weg. We zijn nu dertig jaar later en zij is nog steeds journalist.

Vorige week las ik een interview met tv-maker Sinan Can in dagblad Trouw, waarin hij vertelt dat hij tijdens zijn studie Journalistiek en Voorlichting in Tilburg voor het eerst te maken kreeg met racisme en hij uitgescholden werd voor ‘kut-Turk’. Tien jaar later, dezelfde opleiding. De hogeschool waar onbeoordeeld zijn, objectiviteit, feiten checken, hoor-wederhoor en het niet klakkeloos nieuws overnemen van de persbureaus hoog in het vaandel staan. Ik zet er zo langzamerhand mijn vraagtekens bij.

Terug naar mijn Facebookvrienden. Hoe pijnlijk ook, ze hebben grotendeels gelijk. Als het een Palestijnse baby was geweest, dan was het een headline in de Nederlandse media, ook al was het fake-nieuws. Denk aan het beeld van de dode baby uit Gaza dat in mei 2018 verspreid werd als zijnde een slachtoffer door traangas. Het beeld van Israël als agressor is weer eens gezet. Welke journalist houdt zich nog aan feiten checken, hoor-wederhoor…? En dit is de generatie journalisten die de samenleving en de politici van nieuws voorzien, en daarmee ook de maatschappelijke beeldvorming bepalen. En dan verrast zijn dat het antisemitisme zo toeneemt?

Categorie: |

Home » Nieuws » De waarheid is soms hard – column Brigitte Wielheesen