Ik maak mij zorgen – column Tomer Pawlicki
‘In mijn vorige column heb ik kritiek geuit op het beleid van Bibi Netanyahu. Op FB en Jonet bleef het aardig stil tot mijn verbazing.
Pas toen ik wilde aansluiten op een Joods feestje waar het bordspel Risk werd gespeeld, ontstond er commotie. Iemand nam aanstoot aan mijn column en weigerde met mij te risken. Ik werd buitengesloten en mocht niet op het feestje komen.
En om wat? Om goed onderbouwde kritiek op een Israëlische regering?
Sinds wanneer is dat verboden.
Het is een trend. Zodra het over Israël gaat, staan bij veel Joden de haren gelijk recht overeind. Ik zie het op Facebook-discussies en ik zie het op Joodse baby showers. Kritiek geven op de enige Joodse staat ter wereld ligt gevoelig. De zogenaamde Jewish safe haven.
Maar sinds wanneer is kritiek geven verraad, wanneer iemand zich zorgen maakt om het leven van onschuldige Palestijnen. Of over het beleid van de Israëlische regering die malafide wetten doorvoert. Of over de effecten van isolatie, doordat alle Joodse instellingen continu worden bewaakt.
En sinds wanneer wordt ik buitengesloten op Risk-feestjes?!
Ik kan niet anders concluderen dan dat er angst heerst.
Angst voor herhaling van systematische massamoord. Angst dat zorgt dat iedereen constant en altijd op zijn of haar hoede is. Altijd. Want ja, antisemitisme zit in een klein hoekje. De zenuwen liggen op de huid.
Angst die verblindt en het denken overneemt. De angst die Joden tot eeuwige slachtoffers maakt. De eeuwige underdog.
Gezien de Joodse geschiedenis is dit niet onbegrijpelijk. Wie zou er niet paranoïde worden. Iedereen die onderdeel is geweest van systematische massavernietiging, jarenlange vervolging en uitsluiting mag dat. Je bent er zelfs bijna toe verplicht volgens je historische genen.
Het gebeurt instinctief.
Daarna komt de vrees om niet meer als slachtoffer te worden gezien. Want het slachtofferschap biedt ook bescherming.
Vervolgens komt de reflex. Om de eeuwige underdog-rol te beschermen is alles geoorloofd. Want een slachtoffer wil nooit meer het slachtoffer zijn, maar wel de underdog.
Vergelijk het met een zieke die lijdt aan een chronische auto immuun ziekte.
In zulke lichamen is het immuunsysteem, het beschermingsmechanisme dat ons beschermt tegen ziektes, in de war. Meestal door een overvloed aan prikkels. Het lichaam is niet in staat onderscheid te maken tussen gezonde cellen en gevaarlijke cellen. Hierdoor wordt alles in het systeem aangevallen. Alles moet kapot.
Ik maak mij zorgen om het immuunsysteem van de mensen die mij weigeren op Risk-feestjes. Van de mensen die Israël zien als een perfect land. Of geen afscheid kunnen nemen van hun rol als slachtoffer.
Kritiek geven op Israël, op haar kabinet is geen misdaad. Sterker nog, in Israël gebeurt het de hele tijd. Het zou zelfs een plicht moeten zijn.
Ik sluit mijn ogen niet voor fouten die in elk land door mensen worden gemaakt. Ik wil me niet achter mijn geschiedenis verschuilen. Geen land is perfect. Door dat te denken, doe ik alleen mezelf tekort.
Ik besef ook het volgende: misschien vraag ik hier het onmogelijke zolang er maar één Joodse staat is. Misschien is het antwoord om nog een Joodse staat te stichten.
Misschien kunnen we dan pas met open ogen naar onszelf kijken.
Er woont nog niemand op de nieuwe planeet Keplar…
Misschien dat dat een mooie plek is.’
