Koers houden
Als opvolger van Ronny Naftaniel krijg ik diverse reacties als ik vertel dat ik directeur ben van CIDI. Vanuit conservatief-Joodse kring krijg ik te horen dat ik een Palestijnenknuffelaar ben. Tegelijkertijd proberen diverse groeperingen, vooral bloggers en twitteraars, CIDI weg te zetten als uiterst rechts. De aanvallen gaan ver, vaak ook ver onder de gordel. Dat neem ik niet persoonlijk, en ik ben niet de enige. Ook mijn voorganger Ronny Naftaniel kreeg die aanvallen vanuit zowel linkse als rechtse hoek te verduren.
Ik schrijf deze column in de opmaat naar een groots evenement dat we organiseren ter ere van het veertigjarig bestaan van CIDI en het afscheid van Ronny Naftaniel. Naftaniel heeft in de 33 jaar dat hij directeur van CIDI was ook het nodige naar zijn hoofd geslingerd gekregen, want wie is het daadwerkelijk ooit honderd procent met je eens?
Maar laten we even kijken naar de feiten. Nederland is, in vergelijking met de rest van Europa, nog altijd doordrongen van het feit dat Israël als staat voor het Joodse volk moet worden erkend door de Arabische staten. Een significante groep Nederlanders ziet ook nog altijd in dat het conflict is veroorzaakt door meerdere partijen, en niet alleen door Israël en de Palestijnen. En er zijn meer resultaten van het onderzoek dat CIDI ter gelegenheid van haar veertigjarig bestaan liet uitvoeren, die een genuanceerd beeld opleveren van wat de Nederlander vandaag de dag denkt van Israël en vindt van Joden. De uitslagen van de enquête worden nog deze week bekend gemaakt.
Wij mogen dat genuanceerde beeld, zeker als we dat vergelijken met de vooroordelen waar andere Europese landen mee kampen, voor een groot deel op het conto schrijven van Ronny Naftaniel. Die erkenning verdient hij. De respons die CIDI kreeg vanuit politiek Den Haag en buiten de landsgrenzen op het verzoek om bij te dragen aan het afscheid van Ronny, geeft blijk van dat respect.
Maandag 11 november nemen wij afscheid van Naftaniel als het gezicht van CIDI. En hoe belangrijk CIDI is in de nationale én internationale politiek blijkt uit de ‘line-up’ voor die avond. En één ding is zeker: Joods Nederland is Naftaniel veel verschuldigd. En zoals ik al eerder heb gesteld, ben ik zowel letterlijk als figuurlijk in heel grote schoenen gestapt (ik weet, dit is een anglicisme).
Wat wij (ook CIDI) echter wel eens vergeten, is dat Israël ook nog eens een gewoon land is, met niet alleen maar een conflict. Een land met mensen die iets willen bijdragen aan tikoen olam (het beter maken van de wereld). Een land dat op wetenschappelijk, cultureeel en medisch gebied een voorloper is waar Nederland jaloers op kan zijn. Alleen maar focussen op het Israëlisch-Palestijnse conflict doet afbreuk aan wat Israël werkelijk is.
Toen ik afscheid nam van het NIW omdat ik naar CIDI ging, kreeg ik van cartoonist Arend van Dam een tekening cadeau. Het beeld is dat van een woeste zee met krokodillen en rotsen, en iemand die koers houdt. Ronny Naftaniel heeft in de 33 jaar van zijn directeurschap op elegante wijze de kliffen omzeild en koers gehouden. Dat dat vruchten heeft afgeworpen kunt u zien in de uitslagen van die enquête, waarvan de uitslagen woensdag bekend worden gemaakt. En daarmee zijn maar twee woorden relevant: Ronny, bedankt!
