Marc de Hond over 2019: ‘Op de dagen dat ik me goed voelde, wilde ik er voor mijn kinderen zijn’

Marc de Hond (42) heeft een bewogen jaar achter de rug. Bij de theatermaker, presentator en Jonet-columnist werd ruim een jaar geleden blaaskanker ontdekt. Het moest zijn theatervoorstelling afzeggen en ging naar het ziekenhuis voor intensieve behandelingen. Inmiddels is De Hond alweer een aantal maanden thuis. Ook stapte hij in het huwelijksbootje en bereidde hij een doorstart van zijn show ‘Voortschrijdend inzicht’ voor. Het jaar was een achtbaan. “Het proberen om weer beter te worden stond voorop. En de tijd en dagen dat ik me goed voelde, wilde ik er voor mijn kinderen zijn.”

Hoe kijk je terug op het jaar 2019?

“Ik vond het uiteindelijk toch best een mooi jaar. In dit jaar heb ik een paar bijzondere momenten en misschien wel de mooiste dag van mijn leven meegemaakt. Dat was de dag van onze bruiloft. Ik kan me niet herinneren dat ik zoveel hoogtepunten op één dag heb meegemaakt. Daarnaast kijk ik naar de uitstapjes met de kinderen. Op de dagen dat het kon zijn we erop uit geweest. We hebben zowat alle pretparken van Nederland gezien. De mooie dagen hebben de mindere dagen in het jaar gecompenseerd. Ook weet je dan de gewone dagen meer te waarderen. Verder is het niet leuk om ziek te zijn, maar toch heb ik enorm genoten van de mensen die zich over mij ontfermd hebben. Ik heb heel goede en betrokken artsen en verpleegkundigen. Daar zitten geweldige mensen bij.”

Ongeveer een jaar geleden, rond deze tijd, maakte je publiekelijk bekend blaaskanker te hebben. Wat was er gebeurd?

“In de maand december had ik onderzoeken omdat ik al een tijdje last van mijn blaas had. Het beek te komen omdat ik een blaastumor had. Het was ongeveer een week voordat ik het naar buiten bracht dat ik het zelf hoorde, en dat ik wist dat ik een chemokuur zou krijgen en dat mijn blaas eruit zou moeten. Dat was zeker schrikken. In tegenstelling tot de tumor die ik zeventien jaar geleden had, was deze wel kwaadaardig. Het was niet zeker wat de uitkomst zou zijn en het kon alle kanten op. Verder was mijn zoontje net vier, vijf maanden oud. Als je net kinderen hebt gekregen, dan heb je wel andere dingen aan je hoofd dan telkens het ziekenhuis in te gaan om een hele nare ziekte het hoofd te bieden.”

Ook moest je je voorstelling ‘Voortschrijdend inzicht’ afzeggen. Hoe was het om dat te doen?

“Een jaar lang had ik gewerkt aan het schrijven, in te studeren en het try-outen van deze nieuwe voorstelling. Maar ik zag het absoluut niet zitten om tijdens de chemo’s het podium op te moeten. Uitstellen was de enige optie voor mij. Je weet natuurlijk niet of je een jaar later weer aan de slag kunt, maar soms ben je ziek en dan moet je eraan geloven dat het even stopt. Het proberen om weer beter te worden stond voorop. En de tijd en dagen dat ik me goed voelde, wilde ik er voor mijn kinderen zijn in plaats van naar mijn werk gaan.”

Je hebt in de maanden daarna een behandeling ondergaan. Hoe zagen die maanden er voor jou uit?

“Gelukkig was ik niet de hele tijd super ziek van alles. Er zijn wel dagen geweest waarop ik last had van een infectie. Geregeld moest ik in het ziekenhuis slapen, maar tussendoor was er veel warmte en liefde van de mensen om me heen. Ik dank mijn, inmiddels, vrouw die het gezin overeind heeft gehouden. Ik heb groot respect voor hoe zij dat gedaan heeft. Als iemand ziek wordt en er veel op de schouders van de partner komt, dan moet je samen op dezelfde pagina blijven. Daar ben ik ook heel erg trots op, dat we dat hebben gekund.”

Wat was voor jou het hoogtepunt van het jaar 2019?

“Onze bruiloft was de mooiste dag van het jaar. Ik heb altijd in mijn gedachte gehad: ik ben nu acht jaar samen met Remona en we hebben twee kinderen, dus we blijven sowieso altijd bij elkaar. Maar als je dan ziek wordt, weet je niet precies hoe lang je nog hebt. Je moet dan niet te lang wachten op dingen die je nog wilt gaan doen. Tijdens de eerste chemo heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Het werd iets om ons op te verheugen. Mensen zeiden dan: er is licht aan het einde van de tunnel, maar ik zeg altijd: waarom zou je geen lampjes in die tunnel ophangen? Het vooruitzien naar de bruiloft waren lichtjes in de tunnel. In de laatste weken voor het huwelijk voelde ik me ontzettend goed. Ik had energie. Op de dag van ons huwelijk heb ik tot in de late uurtjes op de dansvloer gestaan. Dat alles kan ook komen door de bloedtransfusie die ik heb gehad. Die was in ieder geval tactisch getimed. Bij deze wil ik de bloeddonoren bedanken voor het bloed dat ze mij gegeven hebben.”

Welk dieptepunt heb je in 2019 beleefd?

“Er zijn een paar weken geweest waarin het fysiek allemaal tegenzat en moeilijker was. Lichamelijk gezien had ik een infectie, chemo én antibiotica. Daar wordt een lichaam niet heel erg blij van en daar functioneerde ik niet zo goed op. Een paar keer heb ik me toen flink ziek gevoeld. Gelukkig is het daarbij beperkt gebleven. De momenten van jezelf echt ziek voelen, zijn geen prettige momenten natuurlijk. Ik ben daar niet echt dol op. Je moet dan wachten en vertrouwen op je lichaam. Je denkt: hoe moet ik hier weer van herstellen? Het lichaam is gelukkig veerkrachtig genoeg. Nadat mijn blaas was verwijderd, zat ik binnen een week weer thuis. Dat was in april-mei. Wel heb ik er een infectie aan overgehouden die niet helemaal weg te krijgen is. Er zit nu nog wel iets, maar elke keer als ik me laat controleren zijn de bloedwaarden verbeterd.”

In juni was je erg bezig met de maanlanding van 1969, die toen precies vijftig jaar geleden plaatsvond. Wat fascineert jou zo aan die maanlanding?

“Ik had vooral een goede documentaire gezien, Chasing the Moon, waarna ik, als iemand die in 1977 geboren is, me realiseerde dat het altijd vanzelfsprekend was dat we naar de maan konden gaan. Nu realiseerde ik me hoe de mensen zich begin jaren zestig voelden, toen naar de maan reizen nog niet vertoond was. Je realiseert je dan hoe de voorbereiding en het bij die reizen naar de maan moet zijn geweest. Kijk naar de familieleden die aan de grond stonden. Het is toentertijd allemaal zo goed gegaan, met technieken en computers die vele malen minder geavanceerd waren dan de telefoons die wij nu gebruiken. De maanlanding is misschien wel de grootste prestatie van de mensheid. Het grappige is: er was helemaal niks op de maan. Maar dankzij de ontdekkingen die ze tijdens het bouwen van de raketten hebben gedaan, hebben we nu wel allerlei gemakken in huis, zoals de magnetron en de iPhone. Het was voor mij hoopgevend om die documentaire te zien.”

In november ben je getrouwd met je geliefde Remona. Hoe heb je die dag beleefd?

“We zijn een paar maanden bezig geweest met de voorbereidingen. Het was gewoon heel mooi dat alles wat je bedenkt, ook allemaal zo uitpakt als je hoopt. Dat is natuurlijk niet helemaal vanzelfsprekend. De dag liep van het ene hoogtepunt naar het andere. Er zitten rituelen in: de ringen, speeches, het ja-woord, de eerste dans, enzovoort. We hebben het laten filmen, want het gaat zo snel achter elkaar dat het lastig registreren is. Het was een dag van alleen maar warmte, vrolijkheid en mooie herinneringen. Ik heb me nooit gerealiseerd dat trouwen zo leuk is, maar nu snap ik dat mijn vader het drie keer gedaan heeft.”

Waren er nog Joodse elementen tijdens de bruiloft?

“In principe was het een niet-religieuze bruiloft, maar ik vond het wel leuk om een paar Joodse tradities mee te nemen. We hebben een choepa gebouwd en die was heel erg mooi. Ook heb ik geprobeerd om een glas kapot te trappen, maar mijn been was niet krachtig genoeg dus heb ik het glas kapot gegooid. We hebben de hora gedanst, iets wat ook mijn niet-Joodse schoonfamilie erg leuk vond om te doen. Ook gingen we met stoelen in de lucht. Ik heb me toen wel goed vastgemaakt, want je wil niet uit je stoel vallen.”

Kort daarna kondigde je aan de theaters weer in te gaan. ‘Voortschrijdend inzicht’ gaat door, maar dan met interviews over het leven met bekende Nederlanders die je ondervragen. Waarom?

“Ik voel me goed, kan het theater weer in en de data stonden vast. In principe zou ik de voorstelling van 2018 inhalen, maar ik voelde daar de urgentie niet meer zo bij. Ik merkte dat ik inmiddels een beter idee had. Het impresariaat vond het ook mooi om te doen. De voornaamste reden dat ik deze interviews graag wil, ligt in het feit dat er ook een reëele kans is dat het zwaard van Damocles op mijn hoofd valt. In dat geval kan ik er later niet zijn voor mijn kinderen. Ze zullen nieuwsgierig zijn naar hun vader, dus daarom wil ik dat er een overdosis aan informatie over mij zal zijn. Met hele goede interviewers lukt het beter om informatie uit mij te krijgen, dan komt er een zo’n compleet mogelijk verhaal naar boven. Dat lijkt me het mooiste cadeau dat ik mijn kinderen kan geven. Op 10 januari beginnen we in Franeker met een “Wintergasten”-editie met Zomergasten-presentatrice Jeanine Abbring. De dag daarna ben ik in Hoorn en dan gaat Sylvana Simons een interview doen over het jaar dat ik mijn dwarslaesie kreeg, met mij, mijn fysio en toenmalige vriendin. Zo gaan we elke avond een bijzondere avond maken. Het wordt allemaal gefilmd en de mensen kunnen erbij zijn.”

Je ziekte is helaas nog niet voorbij. In welk stadium zit het nu en hoe ziet de toekomst er voor jou uit?

“Toen mijn blaas verwijderd werd, bleek dat de kanker in mijn lymfeklieren zat. Het was een teken dat de ziekte vroeg of laat weer gaat opduiken en dat ik elke drie maanden weer een controle moet ondergaan. Bij iedere CT-scan wordt het een spannend moment. Mensen zeggen: ach Marc, jij bent zo positief, dus het komt wel goed met jou. Maar helaas ken ik een hoop positieve mensen die niet meer onder ons zijn. Het is dus niet voor niets dat ik zo streng gecontroleerd wordt. Het enige wat ik hoop is dat, in al die laboratoria waarin wordt gewerkt, ze een beetje beter opschieten met het vinden van betere medicijnen. Als het goed afloopt, dan is het een prestatie van de artsen en niet van mij. En als het slecht met me afloopt [grapt De Hond, red.], dan is het hun schuld en kom ik bij ze spoken, haha.”