Netanyahu – column Frits Barend
De Veiligheidsraad van Verenigde Naties nam onlangs een motie aan waarin Israël werd veroordeeld om het blijven bouwen van huizen en dorpen in bezet gebied, om de steeds talrijker wordende nederzettingen in wat sommige Israëliërs overigens bevrijd gebied noemen. In tegenstelling tot het gebruikelijke veto, onthield de regering Obama zich dit keer van stem. Dat was nieuw en nieuws. Dus werd de motie aangenomen, want zo gaat het in de wereld en de veiligheidsraad: elke internationale motie tegen Israël wordt met gejuich ontvangen. Het hek tussen Israël en de rest van de wereld is bijna altijd de VS. Onlangs nog blafte president Hassan Rohani van Iran weer eens dat alle ellende in het Midden-Oosten de schuld is van Israël. Die uitspraak is zo lachwekkend dat ik twitterde dat Rohani de uitschakeling van PSV in de Champions League vergat, om nog maar te zwijgen van de Israëlische betrokkenheid bij de ochtendfiles op de A-10. De Pavlov-reactie van grote delen van de wereld op alles wat Israël doet is net zo voorspelbaar als een hit van Dries Roelvink.
Maar ineens was daar die onthouding van stemmen van de Amerikanen, niet passend in wat we gewend zijn. Israël zou kunnen schrikken, de regering zou zich kunnen afvragen of ze misschien toch iets fout doen. Maar ook Israël wentelt zich in Pavlov-reacties. Premier Benyamin Netanyahu ging niet bij zichzelf te rade. Nee, hij waarschuwde president Barak Obama nog een keer. Vervolgens riep Netanyahu de ambassadeur van zijn belangrijkste partner op het matje. Kan er niets aan doen, maar die reactie doet me toch een beetje denken aan die muis en die olifant die samen over een brug lopen, waarna de muis zegt: wat stampen we lekker, he? Of aan die kleuter van zes die zijn schatrijke vader de wacht aanzegt omdat de vader zijn zoon had verboden met het huishoudgeld van moeder zijn speelgoedverzameling dagelijks uit te breiden. Duidelijk is dat Netanyahu geen tegenspraak duldt, ook niet van vrienden.
Ik ben een doorsnee volger van zowel de Israëlische politiek via met name de app van Haaretz als het Israëlische voetbal via de app van Maccabi Tel Aviv. Voetbal snap ik nog wel eens, zelfs het Israëlische, maar van de Israëlische politiek snap ik steeds minder. Ik heb in het leven geleerd dat juist je vrienden je af en toe de waarheid moeten zeggen. Dat kan soms confronterend zijn, maar daarvoor zijn het je vrienden. In al mijn naïviteit denk ik toch dat Amerika nog altijd een vriend van Israël is, sterker, de beste vriend. Obama ontstak traditioneel weer kaartjes voor Chanoeka. Zien we Poetin of de president van China aandacht schenken aan Chanoeka? Zelfs de kosjere Angela Merkel had er geen tijd voor, maar Obama vierde met ons het feest van het licht. Zijn opvolger Donald Trump gaat het anders aanpakken, heeft hij al gezegd. De Amerikaanse ambassade wordt verplaatst van Tel Aviv naar Jeruzalem. Het lijkt allemaal heel leuk voor Israël, maar als leek denk ik verder dan de komende vier jaar. Amerika is al jaren de verzekering van Israël. Ik hoop niet dat de polis na de periode Trump ineens moet worden aangepast. Gelukkig heb ik meer verstand van voetballen.’
