Nog steeds geen bewijs vergiftiging Arafat

‘Alle verhalen over een mogelijke vergiftiging van Yasser Arafat ten spijt, blijkt er na grondig onderzoek geen enkel bewijs te zijn dat dit verhaal gebaseerd is op enige waarheid. Vandaag, 13 jaar na de feiten, is het duidelijk dat de wetenschappelijke onderzoeken geen substantieel bewijs hiervoor hebben kunnen vinden. Onderstaand artikel verscheen in Joods Actueel van november 2017.

Op 12 november 2004 overleed Yasser Arafat. Hij was toen 75 jaar en de eerste president van de Palestijnse Autoriteit. Vandaag, 13 jaar na zijn dood, blijven de complottheorieën nogal tijd de ronde doen en dit ondanks alle onderzoeken van internationale deskundigen in Zwitserland, Frankrijk en Rusland. Velen denken nog altijd dat een polonium vergiftiging hem fataal werd.

Slechts één man heeft zich, bij ons en misschien zelfs over de gehele wereld, zo grondig verdiept in de verschillende internationale rapporten, dossiers en studies over deze onverkwikkelijke zaak: dr. Rudi Roth. Zelf is hij doctor in de theoretische fysica. Gedurende jaren heeft hij contacten gelegd met de meest gerenommeerde professoren en specialisten ter zake met als enige conclusie: er is niet het minste bewijs dat Arafat vergiftigd werd met het radioactieve polonium. Rudi, tevens medewerker van magazine Joods Actueel, slaagde er ook tot tweemaal toe in om de teksten op Fast Facts van de Amerikaanse nieuwszender CNN te doen verbeteren. Zijn conclusies verschenen eerder reeds gedeeltelijk in dit blad, maar vandaag is zijn bijzonder lijvig rapport over de dood van Arafat klaar. Wij gingen een paar uurtjes samenzitten.

Hoe begon het allemaal?

Rudi Roth: “Arafat overleed in de vroege ochtend van 11 november 2004 op 75-jarige leeftijd in het ziekenhuis te Clamart in Frankrijk. Dezelfde dag nog werd zijn stoffelijk overschot naar de Egyptische stad Caïro overgebracht waar hij de volgende ochtend een islamitische begrafenis kreeg. Een tweede uitvaartplechtigheid vond ’s middags plaats in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever. In die tijd deden al de wildste verhalen de ronde over zijn slechte gezondheid. Echter, pas in 2011, zeven jaar na zijn dood, kwam het tot een grondig onderzoek naar de ware doodsoorzaak. Ik noem dit het gevolg van de Al Jazeera soap die begon toen hun journalist, Clayton Swisher, de weduwe van Arafat, Suha, aansprak. Zij overhandigde hem de kledingstukken die haar man droeg bij zijn overlijden.

Op stukken die hij liet onderzoeken, onder de deskundige leiding van dr. François Bochud, directeur van het Centre Hospitalier Universitaire Vaudois bij Lausanne in Zwitserland, werden resten gevonden van een kleine hoeveelheid polonium-210. Door deze vondst ontstonden uiteraard de wildste geruchten.

Ararats weduwe diende onmiddellijk een klacht in bij het Franse gerecht omdat de mogelijkheid bestond dat haar man werd vergiftigd. Op Al-Jazeera volgde de ene documentaire na de andere onder de ronkende titel The killing of Arafat, waarbij geen rekening werd gehouden met de wetenschappelijke bevindingen. Daarop werd besloten om het lichaam van Arafat op te graven in Ramallah voor een grondig en volledig onderzoek. Let wel, dit alles begon in 2011, ruim zeven jaar na zijn dood. Eerder was er geen enkel grondig onderzoek gevoerd naar de doodsoorzaak en de weduwe van Arafat had zelfs geweigerd autopsie te laten uitvoeren.

‘Waarschijnlijk’

Op 6 november 2013 werd door nieuwszender Al Jazeera het rapport vrijgegeven waarin werd geconcludeerd dat Arafat waarschijnlijk werd vergiftigd. Met de nadruk op ‘waarschijnlijk’! Naast het Zwitserse onderzoek dat door Al Jazeera werd gepubliceerd, werd er ook een onderzoek gestart door de Franse justitie en door een Russisch onderzoeksteam omdat de weduwe van Arafat had verklaard dat haar man werd vermoord. In totaal vonden er dus drie wetenschappelijke onderzoeken plaats.”

Wat was uw rol daarin?

Rudi Roth: “Op het ogenblik dat ik de resultaten vernam van het Zwitserse rapport dat suggereerde dat vergiftiging mogelijk was, nam ik direct contact op met dr. Bochud van de CHUV om samen met hem te bekijken wat de mogelijke foutenmarges op de resultaten waren. En in een mail bevestigde dr. Bochud mij dat de conclusies inderdaad niet gebaseerd waren op enig specifiek bewijs maar op een samenhang van al de observaties. Hij legde ook uit dat de resultaten met de mogelijke foutenmarges zo kleinschalig waren dat een omgekeerde berekening niets zou opleveren.”

Ook de Franse en de Russische onderzoekers twijfelden sterk aan de doodsoorzaak. De Franse deskundigen verwierpen de hypothese van vergiftiging?

Rudi Roth: “dr. Bochud en zijn team van het CHUV gaven later toe in een wetenschappelijk artikel dat de onderbouwing van de eindbevindingen in het Zwitserse rapport niet op de precieze resultaten gebaseerd waren. En om zeker te zijn van mijn stuk, legde ik de resultaten ook voor aan een 12-tal andere, willekeurig gekozen wetenschappers om hen met de resultaten te confronteren. Onder hen waren onder meer prof. John Buckelton van het Nieuw-Zeelands Crown Research Institute, prof. David Budescu van de Fordham University in New York, prof. Charles Berger van de universiteit van Leiden.

Prof. Nicholas Priest, hoofd van de researchafdeling van het Atoomenergie Agentschap in het Verenigd Koninkrijk was betrokken bij het onderzoek naar de polonium vergiftiging van Aleksandr Litvinenko en hij liet me tijdens een telefoongesprek weten dat ‘elke wetenschappelijke geloofwaardigheid van het Zwitserse rapport volledig zoek was en dat de gebruikte argumenten tot een andere conclusie kunnen leiden!’

De Nederlandse dr. Atie Verschoor, verantwoordelijke van het Expertise Centre Enviromental Medicine (ECEM) van de Erasmus Universiteit, liet ook weten dat de eindbevindingen van het Zwitserse Rapport totaal anders zouden moeten zijn.

In de Zwitserse Bayesiaanse analyse ontbrak het immers aan cijfers en getallen waardoor het onmogelijk was om een correcte wetenschappelijke uitleg te verstrekken. Het Franse onderzoek werd op 2 september 2015 definitief gestopt wegens onvoldoende bewijzen dat er een derde partij betrokken zou zijn geweest bij een mogelijke vergiftiging. Op 24 juni 2016 weigerde het Franse gerechtshof de zaak Arafat in beroep verder te behandelen, eveneens bij gebrek aan concrete bewijzen.”

Wat is Po-210?

Rudi Roth: “Po-210, polonium, is een radioactief element dat in de natuur vrij voorkomt. Het is ongevaarlijk voor de mens, behalve als het in het lichaam aangebracht wordt. Een voorbeeld van polonium vergiftiging was Aleksandr Litvinenko. Hij was een Russische veiligheidsmedewerker, gewezen KGB-kolonel en op dat ogenblik dissident. Hij overleed op 43-jarige leeftijd in een hotel in Londen. Het gif werd hem toegediend via de thee. Bij Arafat was de hoeveelheid polonium die werd vastgesteld zo klein dat er best ook kan sprake zijn van een natuurlijke aanwezigheid.”

Rudi Roth: “Uiteraard waren de reacties in de pers enorm en dit wereldwijd. Iedereen schreef en sprak over de vergiftiging, over de moord op Arafat, maar zeer weinigen stelden ook de nodige kritische vragen. Meestal werden gemakshalve de voorgekauwde press releases gewoon overgenomen zonder dat ze grondig werden gecontroleerd of dubbel gecheckt.

Het beroemde Amerikaanse en internationale Cable News Network (CNN), heeft een eigen rubriek Fast Facts met daarin bondig alle feiten over één bepaald nieuwsitem. In dit geval Arafat. Maar tot tweemaal toe slaagden ze erin de feiten niet correct weer te geven en zoiets kon ik niet laten voorbijgaan. Tot driemaal toe stuurde ik hen een e-mail met het vriendelijk verzoek hun teksten aan te passen en de feiten foutloos en exact weer te geven. Aanvankelijk kwam er geen reactie maar na een derde mail, die ik verstuurd heb als een reminder, kreeg ik een antwoord van Jonathan Hawkins, ondervoorzitter van de afdeling communicatie van CNN internationaal. Hij schreef dat zijn collega’s de zaak grondig zouden bekijken en indien nodig aanpassingen zouden doen. En inderdaad, tot tweemaal toe paste CNN zijn teksten aan. Teksten die tot vandaag behouden zijn. In totaal duurde het 27 dagen voor ik een reactie kreeg, maar hun Fast Facts werden door mijn toedoen uiteindelijk wel aangepast. Ik schreef ook naar de VRT, de RTBF en andere nieuwszenders maar er gebeurde niets. Slechts een tiental nieuwssites en blogs publiceerden de juiste conclusies van de rapporten.”

Rudi Roth: “Er verschenen ook heel wat kwakkels en wilde verhalen rond de dood van Arafat. Emmanuel Faux, journalist van Europe 1, tevens de zoon van BDS-activiste Halimi publiceerde achteraf een boek met de titel L’ Affaire Arafat, l’étrange mort du leader palestinien. Bij lezing bleek dat de man slechts één doel voor ogen had, gewoon verklaren dat Arafat werd vermoord zonder daarbij rekening te houden met de diverse wetenschappelijke rapporten. De Franse Huffington Post besprak het boek zonder in te gaan op de werkelijke feiten.”

“Toen ik aandrong op een rechtzetting kreeg ik aanvankelijk groen licht van Annabel Benhaiem maar later werd er toch nog afgezien van mijn wederwoord. En zo waren er nog heel wat anderen die de dood van Arafat zagen als een complot, als een smeuïg moordverhaal met slechts één mogelijke dader: de staat Israël. In België had je de blogger Willy Van Damme. In Frankrijk had je verder nog de Jean-Luc Mélenchon, Julien Salinger en de Canadese blogger van Global Research. Israël heeft altijd klaar en duidelijk gesteld dat het niet betrokken was bij deze zaak. Woordvoerders vonden het ‘onredelijke veronderstellingen zonder enige grond van bewijs’.”

Reeds op dinsdag 19 november 2013 verscheen in magazine Joods Actueel een artikel waarin werd verklaard dat diverse wetenschappers brandhout maakten van het Arafat rapport. Dit artikel steunde volledig op de deskundige kennis van Rudi Roth, zelf wiskundige en doctor in de theoretische fysica, een titel die hij behaalde onder professor André Lichnerowicz van het Collège de France. Trouwens tot vandaag is Rudi de enige, niet alleen in ons land, maar over de gehele wereld, die de rapporten over Arafats dood grondig uitspitte, waardoor hij er tegenstrijdigheden in vond en niet aarzelde de wereldwijde publicaties op hun fouten te wijzen en te corrigeren waar nodig.

Dit unieke artikel uit Joods Actueel werd wel degelijk overgenomen door divers blogs en nieuwssites. Onder ander door Deborah Blum, winnares van de Pulitzer Prize, het pro-Israël Elders of  Zion, de Joodse organisatie van Frankrijk Crif en anderen. Het Forum der Joodse organisaties refereerde naar Deborah Blum en ten slotte maakten ook Engelse, Duitse, Franse en Nederlandse Wikipediapagina’s gewag van het artikel in Joods Actueel.

Wat zijn de conclusies van al deze heisa?

Rudi Roth: “De conclusies zijn veelzijdig. Ten eerste kunnen we ons afvragen wie of wat het Zwitserse onderzoeksteam dwong om zo snel met hun conclusies naar de pers te stappen. Hierdoor ontstond wel degelijk de hype dat Arafat werd vergiftigd met polonium 210 te vergelijken met de zaak Litvinenko. Wie had daar belang bij?”

Ten tweede: de reacties van de pers in het algemeen. Praktisch alle kranten namen de conclusies over zonder zich serieus vragen te stellen of zonder enig bijkomend onderzoek. Misschien was het wel omdat ze meteen opnieuw een anti-Israël hype konden starten. Wij hebben dat ook gezien bij de berichten dat Israël de sluizen in Gaza had opengezet zodat het land kon onderlopen. Dat was volledig uit de lucht gegrepen want er zijn geen dammen of sluizen in dat deel van Israël. Tenslotte blijft het wel heel bijzonder dat een internationale nieuwszender als CNN wel de moeite doet om de zaken te onderzoeken, openstaat voor gegronde kritiek en hun berichtgeving vervolgens aanpast, terwijl andere zenders dat niet doen.

Anderzijds toont het ook goed aan hoe kritisch we moeten omgaan met het dagelijkse nieuws. We worden overspoeld met berichten en hebben amper de tijd om alles degelijk te onderzoeken of om de conclusies na te gaan op hun juistheid. Wat meteen het belang aantoont om zich te laten informeren door degelijke nieuwssites en blogs en ons zo te wapenen tegen fake news.’

Bron: Joods Actueel