Waar zijn Gretta, Anja en Dries? – column Paul Damen

Hoe het met u is, geen idee, maar ik wil tegen het Joods nieuwjaar aan nog wel eens mijmeren over alle opponenten die zijn opgehouden, de Palestijnenfans die mij ontvallen zijn. Ja, ik weet wel dat voor vergeving wij Jom Kippoer hebben, maar dat is pas over een paar weken en mijn witte broek moet eerst in de was. Gedenken wij nu dus al onze tegenstrevers middels het bijbelboek 3 Makkabeeën 2, hoewel dat niets met de opstandige Makkabeeën te maken heeft en trouwens ook een door onze rabbijnen niet toegelaten tekst is. Niettemin, vers 6 en 7: ‘Gij hebt de trotse Farao, die uw heilig volk Israël in dienstbaarheid gebracht had, met verscheidene en vele straffen beproefd, en hem, toen hij Israël najaagde met wagens [doen] zinken in de diepte der zee’.

Nu u weer. Nu is dat sneue fietskarretje van de vaak gearresteerde Damdemonstrant Simon V. niet bepaald een faraonische strijdwagen, maar zijn verbanning van de Dam – eindelijk – door de gemeente Amsterdam doet wel denken aan de diepten der zee. Dus alle ‘kol hakavod’ voor Halsema, die de vijandige Ammonieten, Hettieten, Filistijnen en Dam-mannen verdreef. Sinds kort zijn de vijandelijkheden naar het Museumplein verplaatst. Daar komt geen kip. Op de Dam probeert één eenmansgesticht (wiens naam ik niet zal verklappen omdat het om Frank van der Linde gaat) nog wanhopig de traditie van Israël bashen in stand te houden, omringd door fans die graag hun Jodenhaat uitdragen, de Sjoa ontkennen, of argeloze Israëlische toeristen te vertellen dat hun ‘Israhell’ een koloniale fascistenstaat is. En zolang deze solist niet begrijpt wat een Dam-demonstratieverbod inhoudt, wordt hij daar dagelijks door de politie verwijderd. Doorgaans luid schreeuwend.

Hoeveel steun, behalve van de aanwezige antisemitische allochtone achterban, hebben de de pro-Palestijnse protesteerders nog? Weinig tot niets. De Tora gebiedt ons, middels Misjlei / Spreuken 24:17 ons niet te verheugen in het verlies van de vijand.: ‘Verblijd u niet, als uw vijand valt; en als hij nederstruikelt, laat uw hart zich niet verheugen’.

Abu Pessoptimist
Dat doe ik dan ook niet, zelfs nu Maarten Jan Hijmans de handdoek in de ring heeft gegooid. Op zijn blog wist hij, als Abu Pessoptimist, tenminste waar hij het over had. Hij was, in tegenstelling tot die Damschreeuwers, in het Midden-Oosten geweest, verstond Hebreeuws én Arabisch, en wekte mijn forse sympathie door op de begrafenis/lewaje van een politieke tegenstander, de Elsevier-columnist Gerry Philip Mok, tekstvast het kaddisj, het dodengebed, op te dreunen. Hij had medio jaren zeventig al contact met de Palestijnse beweging Fatah, en fungeerde recent als een soort woordvoerder van Een Ander Joods Geluid en vooral als organisator van de ‘Alternatieve Kristallnachtherdenking’ waar men niet te beroerd was regelrechte Jodenhaters als spreker uit te nodigen.

Niet handig nee. Niettemin gooit Hijmans nu de handdoek in de ring: ‘Ik geloof het allemaal wel. […] Hier heb ik weinig weerklank, vrijwel geen invloed, en zijn er vooral veel mensen (Israellobbyisten en conservatieve christenen) die mij uitmaken voor antisemiet. De ironie, dat je door de principes van moraal, redelijkheid, en verdraagzaamheid na te leven die het Jodendom altijd heeft hoog gehouden, nu voor anti-Joods wordt uitgemaakt, terwijl rechts en het onverdraagzame nationalistische Israël nu blijkbaar het Jodendom symboliseren’.

Hear! Hear! Het blijft ietwat vreemd dat een Nederlandse publicist publiekelijk aankondigt op te houden met opponeren tegen een land hemelsbreed 3.300 kilometer verderop ligt, maar zijn inhoudelijke analyses zullen we missen. In zijn plaats nemen helaas de hersenlozen het over, zoals al meteen te zien is in de reacties op zijn afhaken, waar ene Kees van Oosten uit Utrecht de Joodse bewoners van Israël omschrijft als ‘de nazi’s van het midden oosten’. Ik daarentegen gun Hijmans alle geluk, ook in zijn recente huwelijk met de lieftallige Egyptische Noha Amer. Ik zou mijn wittebroodsweken ook niet meteen wijden aan het wel en wee van de West Bank. Dus: mazzeltov, تهانينا ,מזל טוב !

Van Agt
Iets minder gelukkig was een andere afgehaakte Palestijnenverdediger, mr. A.A. M. Van Agt, in de wandeling Dries. Nog maar weinig wandelend sinds hij in mei vorig jaar tijdens een lezing in of all places de Palestijnse Missie in Den Haag getroffen werd door een hersenbloeding. Op nogal wat pro-Israëlische websites werd dat bericht met triomfantelijk gehuil begroet door mensen die blijkbaar de essentie van Spreuken 24:17 niet begrijpen. Van Agt werd en wordt daar uitgemaakt voor antisemiet, Jezuïet of met andere negatieve denominaties die vergelijkbaar zijn met de stereotypen waarmee Joden eeuwenlang negatief werden neergezet.

Van Agt is al geen Jezuïet want hij ging school bij de Augustijnen in Eindhoven. En wat dan nog. Hij is evenmin antisemiet, want hij heeft niet, zoals de gangbare intern-Joodse definitie van antisemitisme luidt, een overdreven hekel aan Joden. Nee, Van Agt was behept met een hele hoop onhandigheid in de kristallen kast die het Midden-Oosten heet, maar hij is hoogstens een wat strak ethisch uitgevallen hoogleraar strafrecht die zich eens wat zou moeten verdiepen in internationaal- en oorlogsrecht. Was Van Agt vanwege zijn protest tegen de Israëlische politiek een antisemiet, dan zijn er binnen en buiten Israël een allemachtige hoop antisemieten op de wereld.

Helaas is zijn ‘Rights Forum’ in zijn afwezigheid veranderd in een club die simpelweg het bestaan van Israël ontkent of wil terugdraaien, en ieder die dat niet wil, indeelt bij ‘de Joodse lobby’. Zouden bekende oud-politici die Van Agt bij zijn Forum wist te brengen, zoals de Oranje-schoonvaders Brinkhorst en Van den Broek, de CDA-baasjes Bert de Vries en Tineke Lodders, en sociaaldemocratische dinosaurussen als Jan Pronk en Hedy d’Ancona, zich wel eens realiseren in welke creepy club zij nog zitten? Daar worden de kolommen steeds vaker gevuld door de gestoorde stalker en tourguide Jan T. (die de PvdA aanraadde zich van haar Joodse prominenten te ontdoen) en de zo mogelijk nog meer mesjoechaas Maarten de R. die tegenstanders in een soort Stürmer-proza aanduidt als ‘zio-ratten.’
En weten die politieke prominenten wel waarom de Kamermotie van 16 juni 2016 om de subsidieverlening te stoppen aan Israël-boycotters niet gewoon wordt toegepast op hun Rights Forum? Als goede doelenclub schenden ze alweer jarenlang de zogeheten ANBI-voorwaarden door geen financieel jaarverslag te publiceren, maar alle stiekeme sponsors wél fiscale aftrek te beloven. Niemand weet waar Rights Forum haar geld vandaan haalt – het zou zomaar Bahrein kunnen zijn. Niettemin wens ik de in een verzorgingstehuis kwakkelende Van Agt oprecht en welgemeend beterschap.

Meulenbelt
Dat geldt heel wat minder voor een ándere sinds enige tijd uit de Palestijnse picture weggevallen prominent: Anja Meulenbelt. Haar weblog rept niet meer van de regio rond Ramallah, en verwijst naar haar Facebookpagina, uitsluitend gewijd aan het freak-circus van de Sylvana Simons-partij Bij1 waarbij Anja zich heeft aangesloten. En dus over de diversiteitswaan van de dag, waarbij niemand meer weet welke onderdrukte groep (behalve de reeds bestaande LHBTIQAPC-enzovoorts) er nu weer naar voren geschoven moet worden – een soort bridge waarbij de bruggenbouwers opbieden in onderdruktheid.

Anja was ooit de oermoeder van de onderdrukte vrouwen. Haar debuutroman ‘De schaamte voorbij’ was, althans voor mij, zeer herkenbaar omdat een groot deel van de hoofdpersonen was verbonden aan de subfaculteit politicologie waar ik studeerde. Met rode oortjes lazen wij hoe zij door de ene docent bedonderd werd of door een andere linske boekverkoper bedrogen. Om van dat miserabele jeugdhuwelijk met die Oostenrijkse Jood maar te zwijgen. Dat was altijd Anja’s rode draad in het leven: haar slachtofferschap. Was het niet van haar omvang of van de alcohol, dan wel van de Arabier met wie ze trouwde en vervolgens Gaza niet meer binnen mocht – uiteraard de schuld van Israël tot bleek dat deze Khaled Abu Zaid daar in Gaza nog een heel geheim gezin had zitten.

Geen wonder dat ze nu uitkwam bij de die ultieme slachtofferpartij, bestierd door een mislukte voormalige kapster die slechts met reststemmen van anderen een magere zetel in de gemeenteraad behaalde.

Ooit schreef Anja ook prijzend over de Joodse medemens, herinner ik me nog uit een van haar radicale ‘fem-soc’-teksten die ik niet kan raadplegen wegens weg in de kast en de verhuizing van het vrouwenarchief naar Groningen. Er was, herinner ik me vaag, sprake van geborgenheid, van een Joodse geur die haar vertrouwd voorkwam. Toen had ik al de nauwelijks te onderdrukken opvlieger daar aan toe te voegen: “En ze spelen ook zo mooi viool!” Anja protesteerde als enige tegen de onhygiënische plees in Palestina terwijl er om de hoek in Syrië tienduizenden Palestijnen over de kling werden gejaagd. We zullen haar missen.

Gretta Duisenberg
Dat gaat trouwens ook, tenslotte, op voor de bekende ‘haatheks’ Gretta Duisenberg. Hoe zou het met haar zijn, na haar vrijwillige ballingschap naar haar villa in Faucon, in de Zuid-Franse regio Provence-Alpes-Côte d’Azur, onder de rook van de Mont Ventoux, op zo’n 150 km boven Marseille? In elk geval wat aangenamer dan aan de Amsterdamse Diepenbrockweg, in de villa met die Palestijnenvlag aan het balkon. Dat optrekje wist ze te slijten voor 4,7 miljoen euro. Verder verkocht ze haar Amsterdamse stadsvilla aan de Sarphatikade door van een vette 2,5 miljoen euro te zakken naar een kleine twee miljoen. Die 264 meter grote bunkervilla aan het water had veiligheidsglas in alle vensters.

Gretta was immers de koningin van de verkeerde keuzes. Zelfs toen modeontwerper Galliani op staande voet bij Dior werd ontslagen omdat hij in een Parijs’ restaurant Joodse bezoekers vergassing had toegewenst en gezegd innig van Hitler te houden, gaf zij haar geliefde Dior-pakjes niet mee aan Max Tailleurs ‘Geef Max de zak’. Want ja, Joden, hè. Sterker nog: Gretta volgde Galliani na door op 4 mei in een Amsterdams restaurant dwars door de twee minuten stilte te leuteren. Om vervolgens op haar website ‘Stop de bezetting’ in een verbijsterende ‘verklaring’ te stellen dat zij ‘van de joodse gemeenschap in Amsterdam Oud-Zuid, een concentratiegebied van welgestelde zionistische families, regelmatig agressie te verduren [kreeg]. En in één jaar alleen al ’60x gemolesteerd [werd]: uitgescholden in restaurants, supermarkten en modewinkels, expres bijna aangereden, op parkeerplaatsen, gevaarlijk gehinderd in het verkeer – evenveel op één persoon gerichte incidenten als, aldus het CIDI, de gehele joodse bevolking van Amsterdam in die periode te verduren kreeg’. Gesneden op de parking vergelijken met Jodenhaat – dan dúrf je. En dan ook nog eens zeggen te zijn gemaltraiteerd door een agent ‘Te Pas; een Joodse naam’, zoals Het Parool optekende.

Dan is haar onderduik naar zonniger oorden alleszins begrijpelijk, hoewel ze daar gewoon in het telefoonboek staat onder ‘Duisenberg Willem Frede’, en de tripadvisor ‘haar’ Faucon aanprijst als ‘het dorp van Duisenberg’. Galant als Fransen zijn leveren ze meteen de coördinaten van haar villa aan. 44°15’30.5″N 5°08’38.9″E, mocht u eens langs willen gaan in dit schitterende wijngebied van de Côtes du Rhône en de Côtes du Ventoux. Ten overvloede verraadt één blik op Google Earth al haar woonstede: er kan immers in Faucon, krap tweehonderd inwoners, maar één het grootste zwembad hebben.

Nee, je mag je niet verheugen in de val van vijanden. Zie wat er in Ez. 25:3-7 gebeurde met de Amonnieten, nadat die ‘met de hand geklapt, en met den voet gestampt, en van harte verblijd [zijn] geweest in al uw plundering over het land Israëls’. Het liep slecht met hen af. Daarom: geen geklap of gestamp, maar een klein dansje mag wel, vind ik. Sjana tova, gelukkig nieuwjaar!

Lees ook:
Olympisch onbenul – column Paul Damen
Het is volstrekt onbenul te veronderstellen dat door verwijdering van voorwerpen die voorheen verdachte visies vertegenwoordigen, ook die visies verdwijnen. Zelfs als het laatste Hitlerbeeld is stukgeslagen, zijn er nog steeds nazi’s, is de Sjoa niet ongedaan gemaakt en duikt Anne Frank niet meer op.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.