Alaaf for ever! – column Benoit Wesly
‘Een minuut stilte gaat niet in een column. Stilte evenmin. De woorden spreken tot u, ook al leest u deze krant in stilte. Toch valt het me zwaar om in het licht van de afgrijselijke gebeurtenissen in Parijs nu op deze plek de kritische lolbroek uit te hangen. Ik ga niet proberen de gebeurtenissen te duiden. Hoe duidt je iets dat zich met geen pen laat beschrijven. Toch zijn er ook in onze provincie Limburg tal van Wikipedia-professoren en Twitter-profeten die erin slagen de complexiteit van dit vraagstuk in 140 tekens te verklaren. Waar stilte past, spreekt maar al te vaak de domheid. Ik laat nu een witregel volgen om uit respect voor de getroffen familie’s in Parijs mijn eigenlijke, lichtere thema niet in verband te brengen met de afschuwelijke gebeurtenissen in Parijs.
Carnavalsgekte. We zijn er in Limburg dol op. Geen terroristische bedreiging, geen lekkende kernreactor of brand op een chemische fabriek neemt ons het carnavalsplezier af. Alaaf!
Hoewel er statistisch elk jaar minder Limburgers carnaval vieren, blijft zender L1 het ‘heukske vasteloavend’ koesteren als een kleinood. Sorry, maar ik vind die exorbitante aandacht die een nationale zender aan een afkalvend volksfeest spendeert ongepast en zelfs grenzen aan een lichte vorm van achterlijkheid. De wereld staat in brand. Alaaf!
Begrijp me niet verkeerd: ik ben een carnavalist in hart en nieren. Ik houd van volksfeesten en plezier. Maar ik word onpasselijk van de overdreven tentoongespreide carnavalsgekte door betaalde medewerkers van een provinciale omroep. Terwijl andere ambtenaren werkend hun geld verdienen, weten enkele Limburgse journalisten van hun hobby hun betaalde werk te maken in “de uren van hun baas”: Prins Leo de Eerste! Ik chargeer, dit is immers een column. Maar ergens stoort me die vrijwel exclusieve aandacht die men besteedt aan vasteloavend op radio en tv.
Ik krijg stellig de indruk dat dit hobbywerk is van een aantal “humoristische” medewerkers van L1. Alaaf!
De colonne aan grappenmakers is er schier oneindig. Oppergrappenmaker en L1-presentator Tom Doesburg ontving De Orde van de Gulden Humor in 2014 en een jaar later was L1-coryfee Frans Pollux aan de beurt. De geïnstitutionaliseerde humor viert hoogtij. De bal gaat van de één naar de ander. Frans betrap ik nog wel eens op een incidenteel vleugje humor. Maar die alleraardigste Tom Doesburg lijkt me in huiselijke kring geen lachebek. Eerder iemand die het glas half leeg heeft en geen zin heeft een rondje te geven om te glazen te vullen. Hij heeft, met alle respect, een beetje de uitstraling van een ziek, tobberig konijntje. Een man voor de grote vraagstukken des levens die bij een begrafenisplechtigheid feilloos de juiste toon aanslaat. Maar kennelijk vergis ik me. Kennelijk begrijp ik niet dat achter de humor heel veel zwaarmoedigheid en tragiek schuilgaat en dat humor in Limburg een instituut is geworden. Alaaf!
Ik gun iedereen zijn plezier. Wat mij betreft verdient heel L 1 een orde van verdienste voor hun tomeloze inzet voor die serious business genaamd vasteloavend. Laat er geen misverstand over bestaan dat L 1 een rol heeft in het levend houden van culturele tradities. De schutterij en carnaval horen daar zeker bij. Maar er is zoveel meer dan 365 dagen carnavalsgekte. Alaaf!
Maastricht, dat gun je jezelf!’
