Democratie in doodsnood – column Awraham Meijers
Op het moment dat ultra-orthodoxen de leiding van een staat annexeren, sterft de democratie een pijnlijke dood.
Ach, laat ik het maar eens over de politieke situatie in Israël hebben. Dus wordt deze column uiteraard geen dijenkletser. Laat ik beginnen voor degenen die geen ‘actieve herinnering’ hebben aan de positie van premier Benjamin Netanyahu, door zijn fans liefkozend Bibi genoemd. Zoals bekend lopen tegen Bibi, ook wel Melech Jisraël (koning van Israël) genoemd, liefst drie rechtszaken; namelijk vanwege fraude, machtsmisbruik en omkoping. Volgens de aanklachten heeft koning Bibi voor honderdduizenden euro’s aan geschenken aangenomen van niet onbemiddelde vrienden en belanghebbenden en zou hij de Israëlische telecomgigant Bezeq een voorkeursbehandeling hebben gegeven, in ruil voor positieve berichtgeving in de media. Nou ja, voor wat hoort wat – nietwaar?
Maar in juridische zin is koning Bibi pas schuldig of onschuldig met betrekking tot genoemde misdaden na uitspraak van de rechter. Zolang koning Bibi premier is, kan hij niet gedagvaard worden. Dus blijft hij verdachte, of zoals men het in ons land fijntjes formuleert: aangeschoten wild, oftewel kwetsbaar. Met andere woorden: zie dat je hoe dan ook premier wordt en zorg dat je tegen elke prijs, tegen elke (politieke)vernedering, aan de macht blijft. Laat je tanden zien en schoffeer degenen die voor jou een bedreiging vormen. Neem een voorbeeld aan je evenknie Donald Narcissus Trump: Hoe harder je schreeuwt en dreigt, des temeer dwing je bewondering af bij de groep laagvoorhoofdigen. En die club is ook in Israël niet gering.
Kortom koning Bibi zal premier blijven en heeft daarvoor een passende coalitie gevormd die je ‘het pact met de duivel’ zou kunnen noemen. Met ultra-orthodoxen, die willen regeren als in Bijbelse tijden. Hun credo: Oog om oog, tand om tand. Als ze je op de linkerwang slaan, hanteer dan lustig je moordwapen.
Zoals bekend zijn ze extreem intolerant. Zo willen ze een verbod op ‘seculiere uitingen in het straatbeeld’, zoals stringente kledingvoorschriften – vooral voor vrouwen – en in de openbare ruimte geen affectie met je partner tonen. Dus niet hand-in-hand lopen. Zie ook de mores in Iran.
In 2013 hebben de ultra’s voorgesteld orthodoxe vrouwen verbieden lakschoenen te dragen. Vanwege weerspiegeling van het glimmend lak zouden mannen wellicht zien dat… Uh, Ik durf het niet op te schrijven. Acht jaar geleden eisten ultra-orthodoxen in Beit Shemesh dat niet-(ultra-)orthodoxen hun oerconservatieve levensstijl moesten overnemen. Deze belachelijke kwestie werd landelijk bekend door tv-beelden van een achtjarig schoolmeisje dat in die stad is lastiggevallen door, uiteraard boze, ultra-orthodoxe mannen. In een interview vertelde zij met angst naar school te lopen omdat ze wordt uitgescholden en is bespuwd. Commentaar van de religekkies: “Logisch, dat kind is niet kuis gekleed.”
Doodenge voornemens
‘Leuke’ toekomstplannen van het huidige Israëlische kabinet: de doodstraf voor terroristen invoeren. Uitbreiding annexatie Westbank. Eventueel anti- LGBT-sancties. Mannen en vrouwen gescheiden tijdens openbare evenementen. En als klap op de vuurpijl: het herzien van de rechtelijke macht, ofwel de onafhankelijke rechtspraak vleugellam maken.
Coalitiepartner Itamar Ben-Gvir van het extreemrechtse Otzma Yehudit (Joodse Kracht) wil juridische immuniteit voor Israëlische soldaten die op Palestijnen schieten. Daarnaast stelt hij deportatie (waar toch heb ik dat begrip eerder gehoord?) voor van Arabische politici in de Knesset.
Nog zo’n huiveringwekkend voorbeeld: in opdracht van dit foute heerschap heeft zijn partij verkondigd dat een akkoord is bereikt om de wetgeving aan te nemen die een einde zal maken aan het verbod op personen die aanzetten tot racisme. Dit verbod geldt voor leden van de Knesset.
Een gevolg van deze en nog veel meer doodenge voornemens is het serieuze dreigen van Israëlische reservisten zich uit protest niet te melden voor herhalingsoefeningen. Als reactie hierop verkondigde religieus Likud parlementslid en minister, Shlomo Karhi, in zijn ‘plechtige’ Poerim-boodschap op sociale media: ‘De reservisten kunnen naar de hel lopen’.
Als respons op deze onvoorstelbare gotspe hingen reservisten rond zijn huis een rood-wit lint op, zoals door het leger om veiligheidsredenen wordt gebruikt bij niet-ontplofte bommen: ‘Voorzichtig, hier ligt een niet-ontplofte bom!’ Op een protestbord stond: ‘Wil jij dat we naar de hel gaan? Wij verdedigen het land en doen dit uit liefde’.
Als vingeroefening voor de toekomst, waarin diplomatieke taal is vervangen door Bijbelteksten, schreef Kahri: ‘Mordechai knielde niet en boog niet’. Er zijn tijden dat men standvastig moet zijn tegen hegemonie en heersers. De brutale IDF-reservisten wil ik zeggen wat Mordechai tegen Esther zei: ‘Winst en redding zullen voor Joden uit een andere plaats komen, en het huis van je vader zal worden vernietigd. Het volk van Israël zal het zonder jou redden en jij zult naar de hel gaan’. Jawel.
Inmiddels zit Israël dus opgescheept met de meest rechts-radicale regering sinds de oprichting van de staat in 1948. Je hoeft geen politicoloog te zijn om te begrijpen dat de democratie in Israël in doodsnood verkeert.
Lees ook:
En toen vond ik het hondje van Gershwin – column Awraham Meijers
‘Hoe oud was ik? Twaalf jaar? Misschien dertien. Nou ja, ik zat in elk geval op mijn kamer en zoals altijd was m’n radio afgestemd op Americain Forces Network (AFN) dat vanuit Frankfort radio-uitzendingen verzorgde voor in Europa gelegerde Amerikaanse soldaten – maar dus niet voor hen alleen. Ik zat te lezen en opeens hoorde ik heel bijzondere muziek…’
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
