Geluk in de sneeuw van Jeruzalem – column Brigitte Wielheesen
Mijn geluk kon niet op, afgelopen woensdag. Op donderdag moest ik voor een zakelijke afspraak in Jeruzalem zijn. Ik besloot er een minivakantie met mijn dochter van te maken en had een hotel geboekt voor twee nachten. Vanuit Herzliya reisden we naar het oosten. Hoe dichter bij Jeruzalem, hoe donkerder de lucht werd. Er was een sneeuwstorm voorspeld en ik hoopte dat we er voor de sneeuwbuien zouden zijn. Aangekomen bij het hotel renden we samen door de hagel en wind lachend naar binnen. Het plan om direct naar aankomst de stad in te gaan lieten we varen. In plaats daarvan bestelden we eten bij sushi Rechavia, een Japans restaurant op nog geen twintig minuten loopafstand van het hotel.
De ‘eetzaal’ van het hotel is een met doorzichtig zeil afgesloten ruimte in de tuin van het complex. We gingen daar zitten, de enige plek, waar je ‘binnen’ mocht roken. De hagel kletterde hard op het zeil. We werden warm gehouden door terrasverwarming en thee. Inmiddels waren enkele werknemers van het hotel ook in deze ‘tent’ gaan schuilen en vijf minuten later bevonden we ons in luide en interessante gesprekken met hen. Een van deze mensen was een christelijke Arabier, een voetballer bij Beitar Jerusalem. Een ander, een islamitische Arabier, had jaren bij de UNRWA gewerkt. Wat een verademing om met hem te spreken in plaats van de Arabische bobo’s met hun pr-praatjes. Ik hoorde van hem precies hoe het geld uit Europa dat de UNRWA ontvangt voor hulp aan de Arabieren in de West Bank wordt verdeeld en waar het naartoe gaat. Deze ontwikkelingshulp zou volgens hem ook direct gestopt moeten worden.
We spraken over van alles. Zelfs over de kosten van de sportschool. Mijn dochter betaaltin Herzliya honderd shekel per maand. De voetballer betaalt vijfhonderd shekel per maand. Hij belde direct de manager van het Dan Hotel, waar hij vier keer per week sport, met de vraag waarom het zo duur is. Mijn dochter en ik lachend over de vloer vanwege zijn gotspe. Intussen was het opgehouden met hagelen en dwarrelden de sneeuwvlokken naar beneden. Twee uur later stond de dik ingepakte en sip kijkende sushi-bezorger in het hotel. Duidelijk niet zijn favoriete avond om met de brommer door de wijk te rijden en sushi’s te bezorgen.
Inmiddels lag er een dik pak sneeuw over de hele stad. Het had sinds 2013 niet meer gesneeuwd in Jeruzalem. De buurtbewoners, hotelgasten, werknemers en wij hebben in de twee uurtjes dat er sneeuw lag, ontzettend genoten van een ‘sneeuwballengevecht’ midden op straat.
