‘Het Israël van Heertje en Bromet, met tenenkrommende grap’ – tv-recensie
Ha, een nieuwe reportageserie over Israël met stand-up comedian Raoul Heertje – mijnheer Meijers moet best wel vaak om hem lachen – en cineast Frans Bromet; de man die in ons land wereldberoemd is geworden door zijn temerige stemgeluid en quasi onnozele vragen. Denk die stem er even bij, zijn gespeelde onnozelheid, en haal het beeld voor ogen waarin een man klaagt dat zijn buurman hem voortdurend dwars zit. Bromet vraagt, buiten beeld, achter de camera: “En toen werd u wel een beetje boos, hè? Op een bepaald moment”.
Mevrouw en mijnheer Meijers zijn beslist fans van dit duo. Dus toen gisteren de eerste aflevering begon (er volgen nog zeven) zaten wij paraat met een glas Glühwein en een aanzienlijk stuk kerstkrans. Kom maar op boys.
Een zaaltje met Israëli’s met Nederlandse achtergrond. Raoul op het podium lanceert een paar grappen. Het publiek blijft stoïcijns. Vooruit dan nog maar een witz; er wordt her en der wat gegrinnikt. Dan beweert Heertje plotsklaps dat Netanyahu niet dood hoeft, dat hij wat hem betreft een natuurlijke dood mag sterven. Wij zaten verbijsterd te kijken en te luisteren. De Glühwein werd koud. Heertje rondt zijn foute ‘grap’ af dat Netanyahu wat hem betreft een natuurlijke dood mag sterven. Mijnheer Meijers denkt dat Raoul er van overtuigd is dat Joodse humor universeel is. Dat het dus niet uitmaakt of je voor een publiek in Amsterdam, Vancouver, Kiev of Jeruzalem optreedt. Een pijnlijk misverstand, zoals Raoul inmiddels ook beseft. De humor in Israël is een geval apart en zeker als het gaat om grappen over (huidige) (rechtse) politici. Men is daar zeer gevoelig voor. Woody Allen wordt – om een voorbeeld te noemen – in de USA en in ons land veel beter gewaardeerd dan in Israël.
Dan is er een huiveringwekkend schouwspel van extreem intolerant religieus fanatisme bij de Klaagmuur. Agressieve jonge ultra’s die schreeuwen dat nergens in de Heilige schrift staat dat je niet zou mogen moorden. Met zwarte hoeden, handen en papieren proberen ze de camera af te dekken. Persvrijheid is in die kringen ondenkbaar. Een man met een groen keppeltje probeert met alle redelijkheid op de kolkende massa in te praten. Uiteraard tevergeefs. Raoul wordt door een politieman gearresteerd omdat hij geduwd zou hebben. De beelden laten totaal iets anders zien.
Onroerend is Raouls’ gesprek met een van oorsprong Amerikaanse vrouw die al heel lang in Israël woont. Hij vertelt dat hij het drie jaar geprobeerd heeft en diep teleurgesteld was in Israël, in het Zionisme, in de samenleving. Zijn ouders hadden hem alles te fraai voorgeschoteld. Nee, hij kon in dat land niet aarden en is naar Nederland teruggekeerd. Mijnheer Meijers weet er alles van. Heertjes gesprekspartner is het met hem eens wat betreft het falen van het Zionisme en dat was voor haar juist een reden om in Israël te blijven, om een positieve bijdrage te leveren. Dat is haar drijfveer. En ze heeft gelijk. Raoul heeft ook gelijk.
Jammer dat de serie begint met angstaanjagende beelden van ultra-orthodoxen die mordicus tegen de democratische staat zijn. Wat zal de toekomst bieden? Deze aflevering had beter na wat positievere informatie over Israël vertoont kunnen worden.
Mijnheer Meijers droomde vannacht dat de Messias m/v eindelijk op aarde verschijnt, uiteraard op het plein bij de Klaagmuur. Hem of haar wordt het spreken echter onmogelijk gemaakt; de ultra-orthodoxen weten het allemaal véél beter. Er vliegen stenen door de lucht, er wordt gespuwd. De Messias m/v neemt de benen, verdwijnt voor eeuwig onder het uitroepen van: “Veni vidi foetsie – Ik kwam, ik zag, en neem nu de benen”.
Tv-programma: ‘Het Israël van Heertje en Bromet’
Tijd: 20.25 uur
Zender: NPO2
Aantal afleveringen: acht
