Joods gezin in Hippolytushoef leeft al twintig jaar met dagelijkse terreur

Een Joods gezin in Hippolytushoef, een dorp op het voormalige eiland Wieringen, heeft aangegeven dat het twintig jaar lang te maken heeft met dagelijkse terreur. Dit heeft vader Wouter Schmidt opgebiecht aan het Haarlems Dagblad. Er valt niet tegen op te boksen, zo stelt hij in een interview. Hij moet zijn vrouw en vijf kinderen (tussen de vijftien en 25 jaar oud) beschermen voor aanvallen van buitenaf. Afgelopen week werd met vuurwerk opnieuw een raam opgeblazen, zo vertelt hij. Het hoort bij de treiteringen die het gezin moet ondergaan.

Poeriem verstoord
De familie woonde ooit in Soesterberg en verhuisde in 2000 naar het dorp Hippolytushoef. “Daar zijn we in maart komen wonen. Een of twee maanden later vierden wij Poeriem en toen merkten we voor het eerst iets. Met laserlichtjes werd er vanaf buiten in de ogen van de kinderen geschenen,” vertelt Schmidt aan de krant. De ellende hield daarna niet op en nam ook toe. Zo kwam er een kind voor het raam staan die de Hitlergroet deed. “Ik heb zijn vader daarop aangesproken, maar die was stomdronken en beschuldigde mij van allerlei dingen.”

IJsblok
Ook werd de naam van een van Schmidts kinderen in hun auto gekrast, met hakenkruis erbij. Omdat de kinderen op school werden gepest (ze werden ‘rotjoden’ genoemd) en telkens vernamen dat ‘alle Joden vergast moeten worden’ hebben de ouders ze uiteindelijk naar een andere school laten gaan. Toch hield het treiteren tot op de dag van vandaag aan. Zo vloog er een keer een groot ijsblok door het raam, afkomstig van de iglo die het gezin eerder op het schoolplein had gemaakt. “Je moet voor je zien dat dat ijsblok zo groot was als zo’n babydoos. Het blok ging dwars door het raam, recht op mijn dochter af. Ze hebben haar net gemist.”

Vuurwerkbom
Er werden meer dingen het huis ingegooid, waaronder stenen, een boomstam en hout van hun eigen tuinhek, maar ook rotjes. Inmiddels is het glazen raam in de voordeur kogelvrij. De bakfiets van het gezin werd in de sloot gesmeten. “Het is zo gewoon geworden, zo normaal, dat je niet meer weet wat precies wanneer gebeurd is,” aldus Schmidt, die tot voor kort nooit naar de media durfde te stappen uit angst dat hen nog meer zou overkomen. Een vuurwerkbom deed hem afgelopen week van gedachten veranderen. “Er werd vuurwerk in de brievenbus gestopt en aangestoken, dat ging af. Toen ben ik naar beneden gelopen en volgde er nog een veel hardere knal. De ruit vloog eruit. Twaalf meter verder lagen er nog stukken glas, ik heb het nagemeten.”

Zeven levens verpest
Schmidt tegen de krant: “Ik heb twee dochters en drie zoons die er eigenlijk nooit uit gaan. Eentje gaat helemaal de deur niet meer uit. Dat noem ik psychische schade. Mijn jongste dochter gaat naar de therapeut, die durft geen boodschappen meer te doen. Er zijn hier levens kapot gemaakt. Zeven levens keer twintig jaar. Honderdveertig jaar verknald. En dan probeer ik mijn kinderen elke dag bij te brengen: haat niet. Maar hoe schep je vertrouwen in een maatschappij waar dit gebeurt? Hoe breng je je kind dat dan nog bij?”

Het antisemitisme vervaagt
Op enig moment kreeg Schmidt niet meer door of er sprake was van antisemitisme. “Je gaat alles in een ander licht zien. Alles wordt één groot gevecht.” Hij vertelt over zijn hoogbegaafde zoon. Toen die in zijn eentje over de weg fietste werd er getoeterd. Vervolgens werd hij van zijn fiets gereden. Een hit-and-run, aldus Schmidt. “Nu is hij invalide, en hij kan na 25 minuten bijvoorbeeld niks meer doen. Hij is zijn leven kwijt. Ik weet niet of dat een antisemiet was of iemand anders die doorreed, maar je gaat op een zeker moment wel in patronen denken.”

Fout in de oorlog
Schmidt weet wel wie het doen. “Van wat wij zelf kunnen zien, zijn het vooral minderjarigen. Vroeger waren veel mensen in deze omgeving aan de foute kant. Je zou denken: nu zijn we vier generaties verder, is het nu dan niet weg? Maar ik denk dat het van generatie op generatie is doorgegeven. En daarmee bedoel ik echt niet dat iedereen wiens familie ‘fout’ was in de oorlog, dat nu zelf ook is.” De vader stelt in het Haarlems Dagblad dat de daders gepakt moeten worden. “Dit zijn dingen die terroristen doen en ik zie de daders dan ook als een criminele organisatie, maar dan met slechts één slachtoffer op het oog.”

Kantelmoment?
Ongeveer twaalf jaar geleden zag het er naar uit dat de daders gepakt konden worden. “Toen verzamelden zich zo’n dertig man voor ons huis. Ze riepen elkaar op hun telefoontjes en gooiden met stenen. De buurman had dat gefilmd. Maar omdat het vanaf de openbare weg was gefilmd, was het niet toelaatbaar bewijs.” Schmidt heeft zijn hoop in de samenleving opgegeven, zo lijkt het. “Ik heb weleens gedacht, pas ik niet in de maatschappij? Nee. Die andere mensen passen niet in de maatschappij. Maar ik vind niet dat de maatschappij goed voor mij zorgt. In twintig jaar is er niemand geweest die is opgestaan.”

Politie en gemeente afwezig
De politie doet niks, stelt Schmidt. “Ook nu met het vuurwerk hebben ze geen vingerafdrukken afgenomen, niet gemeten hoe ver het glas weg is gespat.” Na talloze aangiften lijkt hij murw geslagen. Na ‘kleine incidenten’ doet Schmidt meestal geen aangifte meer. Eieren op de ruit? “Dan kopen we wel een extra tuinslang.” Verder laten de lokale politiek en het Openbaar Ministerie (OM) het volgens hem afweten. “De gemeente moet hier toch van weten? Zijn ze twintig jaar lang niet goed geïnformeerd? Of ze wisten het wel en hebben het op z’n minst gebagatelliseerd, alsof het belletjelel is?”

Niet duidelijk is of Schmidt al eens naar de burgemeester is gestapt. Hij vindt dat de politiek en politie onderzocht moeten worden. “Er wordt gekeken naar incidenten, niet naar patronen. Er is goed onderzoek nodig en dat is tot nu toe niet gebeurd.” Schmidt is ook naar De Telegraaf en RTL Nieuws gestapt. Van de lokale politiek en van de politie zijn nog geen reacties vernomen.