Overpeinzingen – column Chantal Suissa-Runne
Toen ik op de valreep van 2020 samen met Fatima Akalai en Lody van der Kamp Yalla! – Nederlands Netwerk van Joden en Moslims – oprichtte, kregen we het verwijt de zoveelste nutteloze praatclub te zijn. In het nieuwe jaar bleek dat al snel niet waar. Ons initiatief nam direct een vlucht en we speelden een rol van betekenis in een samenleving waarin polarisatie altijd op de loer ligt. Op prikkelende en inspirerende thema’s brachten we mensen digitaal samen. Dat deden we met muziek, kunst en online tools, om niet het debat, maar het echte gesprek te faciliteren.
Tijdens de Ramadan van 2021 was er een enorme toename van dreiging en geweld tegen moskeeën. Dit leidde ertoe dat we alle Tweede Kamerfracties aanschreven en in gesprek gingen met eenieder die daartoe bereid was. Uiteindelijk mochten we ook inspreken in de Kamercommissie Justitie en Veiligheid. Onze signalerende functie in de maatschappij werd weer duidelijk toen er in het voorjaar van 2021 een nieuwe Gaza-oorlog uitbrak. We hadden voor de veiligste optie kunnen kiezen, namelijk het niet bespreken van de roze olifant in de kamer, maar we besloten om in een zo veilig mogelijke setting het gesprek tussen Joden en moslims te voeren. Hoewel niet gemakkelijk was het zeer verrijkend en verdiepend, en bracht het juist meer begrip en verbinding. Persoonlijk heb ik dat ook ervaren door dit gesprek met mijn Palestijnse vriendin Diana in Het Parool te voeren. Echte vriendschap is sterker dan politiek, hokjes denken of druk van buitenaf.
Naast ‘het grote en maatschappelijke’ bestaat er altijd het kleine en persoonlijke. Dit klein te noemen, doet het geen recht, want ieder mens is een universum. Daarom vind ik mij in de quote dat je niet slechts een druppel in de oceaan bent, maar de gehele oceaan in een druppel. Privé was het een bewogen jaar. Onze dochter Na’ava werd batmitswa en dit moesten we wegens corona noodgedwongen uitstellen. Toen ze daar vier maanden later uiteindelijk stond in haar witte jurk, tussen meisje en vrouw in, met haar derajsa over vrouwelijk leiderschap, de kracht van het woord versus dat van de vuist en de belangrijke rol van water en compassie; vervulde dat mij met trots. Het was de eerste echte kidoesj in tijden sinds Corona en mijn ouders en schoonouders zaten buiten op een rijtje stoelen te genieten in de voorjaarszon. Mijn schoonvader z”l was in tranen, dat hij dit nog mee mocht maken. Voorvoelde hij iets? Zijn gezondheid liet wel te wensen over, maar hij was niet echt oud en we hadden geen idee dat hij nog geen twee maanden later niet meer bij ons zou zijn
De vergankelijkheid van het bestaan maakt ons nederig en doet ons ook beseffen dat het uitstellen van onze dromen, eigenlijk nooit een goed idee is, want wie weet hoeveel dagen ons nog gegund zijn? Daarom is het altijd een goed moment om ‘Ik hou van je’ tegen je dierbaren te zeggen en om je hart te volgen. Want zoals de quote uit De Kleine Prins zo mooi luidt: ‘Alleen met het hart kun je goed zien, het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar’. En soms… als je niet luistert, roept je eigen lichaam je een halt toe. Zo scheurde ik al wandelend door mijn geliefde Amsterdamse Bos mijn enkelbanden zo hard in, dat ik werd gedwongen het maandenlang rustiger aan te doen.
Dit brengt me bij mijn visie op de zorg. Mijn schoonvader was op het einde van zijn leven omringd door allemaal artsen en specialisten, de een nog capabeler dan de ander. Maar wel op hun eigen specialistische domein. Hij leek die laatste dagen in het AMC volledig aan de goden overgeleverd. Wat miste, was iemand die hij vertrouwde, die het overzicht hield, die holistisch naar hem keek. Zoals bijvoorbeeld gebeurt in het Joods Hospice Immanuel waar zijn dochter Irit, mijn schoonzus, werkt.
In de gehele samenleving, maar ook in mijn leven, was onderwijs gedurende 2021 een thema. Na meer in het ziekenhuis geweest te zijn dan me lief was, mocht ik na een heupoperatie van mijn moeder ook een tijdje de mantelzorg voor mijn ouders op me nemen. En ook onze kinderen kregen weer afstandsonderwijs. Mij heeft deze Coronatijd het belang dat ik toch al hechtte aan goede holistische zorg en talent- en toekomstgericht onderwijs nog duidelijker gemaakt. Ik hoop dat we deze waardering niet alleen uiten in leuzen op spandoeken, maar ook eens omzetten in daden en financiële waardering.
Tot slot wil ik graag afsluiten met wat overpeinzingen. En er is een wijze om beweging te creëren zonder fysieke aanraking. Namelijk in ons bewustzijn. Alles begint met bewustzijn. Ieder project, ieder huis dat wordt gebouwd, iedere liefde, ieder nieuw begin. Alles begint in onze gedachten en ons bewustzijn. Dus laten we ons bewuster zijn van de fluisterende stem van onze ziel en het geschreeuw van ons ego vaker negeren. Dan volgen de juiste daden vanzelf. Vaak is dat niet de weg van de minste weerstand. Laten we ons in 2022 bewust zijn van onze omgeving, van degenen van wie wij houden, van wat en wie er werkelijk toe doen en daar onze aandacht op richten. Want als ik in deze periode een ding heb geleerd, is het dat aandacht geen afstand kent.
Lees ook:
Raszuiver rompertje – column Chantal Suissa
‘In een tijd waarin decadentie en individualiteit hoogtij vieren, kiest JFVD (De jongerenafdeling van Forum Voor Democratie) voor de verbinding, voor de liefde. En dit is nodig’. Zo luidt de begeleidende post op Instagram bij een foto van een schattig baby’tje in romper. Deze post zou op dit punt tekstueel gezien ook nog van de SP of een kerkelijke instantie kunnen komen, maar dán gaat het verder: ‘De inheemse Nederlander sterft langzaam uit: terwijl het aantal autochtonen krimpt met een reproductiegetal van 1,57, blijft onze bevolking maar groeien door het megalomane project van de massa-immigratie…’
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
