Voer een open gesprek op Seideravond – column Shoshanna de Goede
Elk jaar met Pesach komen we bijeen met familie, vrienden of de eigen Joodse gemeente en nemen met elkaar het verhaal door over de uittocht uit Egypte. Het verhaal is bekend: we waren slaven in Egypte en Mosjé leidde ons uit de slavernij en naar het Beloofde Land. We eten matzes en speciaal voedsel dat hoort bij deze avond. Wat is het eigentijdse haakje aan dit verhaal? Hoe brengen we het dicht bij huis?
Pesach draait om het afwerpen van de ketenen en het (her)vinden van de vrijheid. Hoewel we in een behoorlijk vrije tijd leven in de geschiedenis (los van alle onrust en dreigingen) ervaar ik toch dat er veel beslag wordt gelegd op onze persoonlijke vrijheid. Een groot deel van de dag zijn we aan het rennen, achter onze kinderen, onze verplichtingen, ons werk, ons huishouden, onze financiële gezondheid, onze hulpbehoevende naasten. De inbox puilt altijd uit, de takenlijst wordt nooit korter en je voelt je vaak een slaaf van alles dat je moet doen.
Ik wil een lans breken voor het de tijd nemen om te bekijken of we op het juiste pad lopen. Of we echt al deze dingen moeten doen. Hoe gaat het echt met ons? Zijn we gelukkig met de keuzes die we gemaakt hebben? Staan we open genoeg voor alternatieve ervaringen die we kunnen opdoen? Willen we losbreken uit het harnas van onze saaie baan of slechte relatie, maar durven we het niet, uit angst voor de gevolgen?
Pesach is een mooie tijd om daar eens over na te denken. Voor mij zijn vrijheid en authenticiteit heel belangrijk en ik heb grote moeite met al die mensen die van alles van mij willen en verwachten omdat ik toevallig burger, moeder, vrouw of mens ben. Dat ik overal moet komen opdraven omdat er toevallig iets is georganiseerd waar ik helemaal niet om gevraagd heb maar wel geacht wordt enthousiast over te zijn.
Vooral van ouders wordt bizar veel gevraagd: ettelijke kleine taakjes, opdraafmomenten, sponsoractiviteiten, aanwezigheid bij sporttrainingen, invulling voor schoolvrije dagen, huiswerkbegeleiding, bezoeken aan twaalf middelbare scholen als je in Amsterdam woont, enzovoort. Ik verbaas me er wel eens over hoe normaal iedereen dat schijnt te vinden, maar ik vind het verplichtende karakter ervan compleet doorgeschoten. Mag het asjeblieft een tandje minder?
We kampen allemaal in meer of mindere mate met fysieke, mentale of emotionele tegenslag. Daar dagelijks mee moeten dealen is als non stop fietsen met tegenwind: niet te doen, uitputtend en op een gegeven moment stap je af om bij te komen of om te wachten tot de storm voorbij is. Maar je persoonlijke stormen gaan niet zomaar voorbij. Je moet ze in de bek kijken. Het is een blijvende uitdaging maar ook een uitnodiging om wegen te vinden en te creëren die je helpen om het leven te leiden dat bij je past, dat je vervult, dat betekenis heeft voor jezelf én anderen.
Ik probeer in mijn nieuwe leven als fulltime alleenstaande ouder en de enige volwassene in mijn huishouden ook steeds te voelen wat ik nodig heb. Dit om niet alleen te functioneren en te zorgen dat iedereen heeft wat hij nodig heeft, maar ook om tijd en ruimte te maken voor mijn persoonlijke behoeften. Het zorgt voor een betere relatie met jezelf en een eerlijker relatie met je dierbaren.
Ik denk dat ik dit verhaal ga voorlezen op mijn Seideravond en ik hoop dat dat een mooi open gesprek oplevert. Bij deze moedig ik je aan om ook jouw verhaal te delen én om oordeelloos te luisteren naar de verhalen van uw tafelgenoten. Want het delen van onze verhalen zorgt voor een diepere connectie, een grotere empathie en een betekenisvoller Seideravond.
Lees ook:
De koffer die ik niet ophaalde – column Shoshanna de Goede
‘Aan het begin van dit schooljaar kwam mijn jongste zoontje thuis van Joodse les bij de LJG met de mededeling dat ik mijn naam op een lijst moest zetten zodat hij op een uitgekozen datum een speciaal koffertje mee naar huis kreeg om gezellig met je familie Sjabbat mee te vieren…’
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
