Als lemmingen naar de afgrond? – column Ya’akov Almor
In het kader van de sociale en politieke spanningen in Israël publiceert Jonet.nl vandaag twee opiniestukken die beide kanten van de discussie belichten. Ya’akov Almor is columnist en woont in Mitzpe Ramon, in de Negev-woestijn. Hij vindt dat het buitenland zich juist moet bemoeien met interne Israëlische aangelegenheden.
‘Een van mijn favoriete columnisten in The New York Times is Thomas Friedman. In zijn artikel van 28 april schreef hij: ‘Er zijn drie dingen die absoluut niet mogen gebeuren: Israël mag niet veranderen in een autocratie zoals het Hongarije van Viktor Orban, Oekraïne mag niet in handen vallen van Vladimir Poetin en Donald Trump mag nooit meer het Witte Huis bezetten’.
Ik kan me daar helemaal in vinden maar kan me voorstellen dat er hier in en buiten Israël mensen zijn die daar anders over denken. ‘Waar bemoeit Friedman zich mee?’ hoor ik ze opmerken. Ze zijn niet de enigen. Eerder dit jaar had de minister voor de Diaspora, Amichai Shickli, de Amerikaanse ambassadeur Tom Nides gezegd dat die zich met zijn eigen zaken diende te bemoeien. Het gebeurde nadat hij Netanyahu’s regering had gemaand op de rem te trappen wat betreft de gerechtelijke hervormingen.
We mogen echter van geluk spreken dat zoveel ons vriendelijk gezinde leiders, landen en andere vrienden zich met Israël bemoeien. Zonder hen zou Israël al ten onder zijn gegaan. Laten we dit voorbeeld uit de Yom Kippoeroorlog niet vergeten: als the VS, onder President Richard Nixon, geen luchtbrug hadden geslagen om Israël op een cruciaal moment van nieuwe tanks, munitie en ander essentieel wapentuig te voorzien, hadden ‘we’ die oorlog nooit gewonnen. Of denk even aan de door rechts verguisde President Jimmy Carter, die geschiedenis maakte door tussen Egypte en Israël een vredesakkoord te bemiddelen.
Da’s mooi, zullen andere lezers zeggen, maar toen ging het over buitenlandse hulp tegen vijanden van buitenaf. Nu willen onze vrienden in het buitenland zich mengen in onze interne zaken!
Dat klopt. Friedman, een Israël- en Middenoostenkenner bij uitstek, maakt zich grote zorgen over het groeiende politieke, religieuze en culturele verdeeldheid onder Israëlische burgers. De voormalige Israëlische president Reuven Rivlin waarschuwde jaren geleden al over de veranderingen in de Israëlische maatschappij en het ontstaan van de ‘vier stammen’: Seculiere Joden, ultra-orthodoxe Joden, de Arabieren en de religieus-nationalistische Joden.
De inmiddels langdurige schermutselingen in de landspolitiek over de gerechtelijke hervormingen van minister Yariv Levine leggen niet alleen de verschillen tussen de liberale en conservatieve – het is geen zaak van links of rechts – insteek in de Israëlische politiek bloot, maar ook de ver uiteenlopende meningen over het karakter van de Joodse staat.
De wekelijkse demonstraties gaan daarom ook allang niet alleen meer over de gerechtelijke hervormingen maar over het karakter van de staat Israël. Vorige week demonstreerde een grote groep vrouwen bijvoorbeeld bij het kantoor van het Opperrabbinaat. “Als er gerechtelijke hervormingen nodig zijns, begin dan bij de rabbinale gerechtshoven,” zei een deelneemster in een interview. “Vrouwen hebben daar niets in te brengen, laat staan dat ze actief deel kunnen nemen in de de rabbinale gerechtshoven!”
Andere demonstranten togen naar Bne Brak, een ultraorthodoxe voorstad in de agglomeratie Tel Aviv, om te protesteren tegen de vrijstelling van ultra-orthodoxe jongeren voor dienst in het Israëlische leger. “Het IDF is een volksleger, maar niet voor de ultraorthodoxen,” sprak een demonstrant. “Het Is mooi geweest. Iedereen moet hier meehelpen de kar, of in dit geval de tank, te trekken.”
Friedman en vele andere wel ingevoerde vrienden van Israël maken zich daarom terecht zorgen. Zijn we en blijven we een land in de vaart der volkeren: een liberale, democratische Joodse staat waar alle burgers en alle minderheden van alle pluimage gelijke vrijheden, rechten en plichten hebben. Of worden we een dictatoriale, autocratisch staat zoals Noord-Korea die, geworteld in en geleid door de ideologie van de met oogkleppen voortdenderende religieuze lemmingen, die zichzelf en met hen de hele bevolking van Israël uiteindelijk in de afgrond zal werpen?
Ik schreef het al eerder: Die Hoffnung stirbt zuletzt.’
Lees ook:
Strijd om de ziel van de Joodse staat – gastcolumn Wim Kortenoeven
‘Wat is de plaats van Israël in de Joodse lotsbestemming? Een toevluchtsoord voor door antisemieten bedreigde Joden, in de vorm van een seculiere liberale ‘staat als andere staten’? Of de geopolitieke vervulling van Bijbelse profetieën over de terugkeer van de Joodse ballingen naar Zion en de bergen van Judea en Samaria (ook bekend als West Bank), en vervolgens de vestiging van een staat waarin de Joodse wet en traditie bepalende factoren zijn?
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
