Strijd om de ziel van de Joodse staat – gastcolumn Wim Kortenoeven

In het kader de sociale en politieke spanningen in Israël publiceert Jonet.nl vandaag twee opiniestukken die beide kanten van de discussie belichten. Wim Kortenoeven woont op de Westelijke Jordaanoever. Hij vindt dat het buitenland zich niet moet bemoeien met interne Israëlische aangelegenheden.

‘Wat is de plaats van Israël in de Joodse lotsbestemming? Een toevluchtsoord voor door antisemieten bedreigde Joden, in de vorm van een seculiere liberale ‘staat als andere staten’? Of de geopolitieke vervulling van Bijbelse profetieën over de terugkeer van de Joodse ballingen naar Zion en de bergen van Judea en Samaria (ook bekend als West Bank), en vervolgens de vestiging van een staat waarin de Joodse wet en traditie bepalende factoren zijn? De tegenstelling tussen het overwegend seculiere Tel Aviv, ‘start-up-centrum’ & ‘gay capital of the world’, en het overwegend religieuze Jeruzalem is een prachtige metafoor bij deze vraag.

De schrijver Jerold S. Auerbach verwoordde het in 1995 als volgt in Midstream Magazine:

‘Ondanks haar hoge flatgebouwen en luxueuze hotels staat Jeruzalem nog steeds apart van het moderne Israël. Weggestopt tussen de heuvels, aan het eind van de weg, was de stad altijd te Joods om echt helemaal te passen in een zionistische staat’ […] Tel Aviv daarentegen is de brutale expressie van de zionistische normaliteit. De stad is de seculiere, liberale, hedonistische vervulling van Herzls droom: een magneet voor Israëli’s die ernaar hunkeren om zaken als spiritueel verlangen, historische aanspraken of goddelijke bevelen van zich te kunnen afschudden’.

PLO en LHBTIQ

Ook in onze dagen is deze schier onoverbrugbare dichotomie pijnlijk zichtbaar. Aan de ene kant zijn er de massale wekelijkse betogingen tégen de rechts-religieuze regering Netanyahu, met Tel Aviv als epicentrum. Daarbij worden naast de Israëlische vlag ook PLO- en LHBTIQ-vaandels meegevoerd. Aan de andere kant zijn er de minder frequente maar niet minder massale betogingen die in Jeruzalem vóór het beleid van Netanyahu plaatsvinden. Deze hebben veelal een religieus karakter. Zo werd er tijdens de demonstratie van 27 april – met ongeveer een half miljoen mensen – door meerdere sprekers om Gods hulp gesmeekt.

Hervormingen

De protesten en steunbetuigingen staan beiden in het teken van de door de regering-Netanyahu beloofde juridische hervormingen die het ondemocratische machtsmonopolie van het uniek activistische en overwegend links-seculier oordelende Hooggerechtshof moeten inperken. Maar ze gaan ten diepste over de ziel van de Joodse staat. 

Geestverwanten

De linkse, seculiere en liberaal-Joodse oppositie, en hun geestverwanten in Europa en de VS, kunnen niet aanvaarden dat links de verkiezingen verloren heeft en dat rechtse en vooral religieuze partijen nu op democratische wijze hun agenda willen doorvoeren. En zij vrezen de sterke bevolkingsaanwas binnen de religieuze sector, die confessionele partijen steeds meer aanhang verschaft, terwijl het geboortecijfer onder de links-liberale Israëli’s daalt.

Oslo-akkoorden

Seculier-links beweert dat daardoor – en al helemaal met een ingetoomd Hooggerechtshof – de rechten van minderheden in het geding zullen komen. En dat terwijl de seculiere en liberale krachten zelf decennialang met medewerking van het Hooggerechtshof ten koste van de belangen van religieuze en rechtse Israëli’s hun zin hebben doorgedrukt – onder andere met de dood en verderf zaaiende Oslo-akkoorden, die het Joodse beheer van Judea, Samaria en Jeruzalem in gevaar brachten en Arabische terreurenclaves onder de rook van Israëls bevolkingscentra vestigden.

Buitenlandse boemoeials

Inmiddels bemoeiden ook talloze buitenlandse spelers zich met deze Israëlische binnenlandse aangelegenheid. Op verschillende plekken in de wereld demonstreren mensen tegen de hervormingen. Knessetlid Moshe Ya’alon, voormalig stafchef van het IDF, roert zich nu ook buiten Israël tegen Netanyahu. Hij is in alle opzichten een rechts-extremist, die zelfs verklaarde Palestijnse Arabieren ‘chirurgisch’ en/of met ‘chemotherapie’ naar de andere wereld te willen helpen en die tegenstanders van de Oslo-akkoorden als ‘virussen’ typeerde. Maar als politieke opportunist pur-sang en Netanyahu-hater bij uitstek (hij werd door zijn partijgenoot Bibi gepasseerd), mocht uitgerekend hij op 30 april het woord voeren op de Amsterdamse bijeenkomst van linkse actievoerders die de coalitiegenoten van Netanyahu systemisch als rechts-extremisten en racisten betitelen.

Seculiere ministaat

Een week eerder misbruikten zij het verzetsmonument De Dokwerker voor een actie die werd aangekondigd met posters met gebalde Stalinistische vuisten. Deze actievoerders willen helemaal niet in de Joodse staat leven, maar eisen wel dat die volgens hún seculiere voorwaarden wordt ingericht om later eventueel te kunnen dienen als comfortabel toevluchtsoord: een door Hebreeuws-sprekende heidenen bevolkte, van Joods erfgoed ontdane hedonistische entiteit. Zo’n identiteitsloze seculiere ministaat ‘als alle anderen’ heeft geen bestaansrecht en geen weerstandsvermogen, en zou snel ten onder gaan. Gelukkig heeft een doorslaggevende Joodse meerderheid in Israël besloten dat op democratische wijze te voorkomen.

Wim Kortenoeven is oud-Tweede Kamerlid voor de PVV. Ook was hij decennialang betrokken bij het werk van het CIDI. Hij woont sinds 2019 in Israël.

Lees ook:
Als lemmingen naar de afgrond? – column Ya’akov Almor
‘Een van mijn favoriete columnisten in The New York Times is Thomas Friedman. In zijn artikel van 28 april schreef hij: ‘Er zijn drie dingen die absoluut niet mogen gebeuren: Israël mag niet veranderen in een autocratie zoals het Hongarije van Viktor Orban, Oekraïne mag niet in handen vallen van Vladimir Poetin en Donald Trump mag nooit meer het Witte Huis bezetten’. Ik kan me daar helemaal in vinden maar kan me voorstellen dat er hier in en buiten Israël mensen zijn die daar anders over denken…’