‘Israël staat achter ons’ – column Femmetje de Wind

Net als veel anderen werd Femmetje de Wind op zaterdag wakker in een nachtmerrie. Haar relaas in haar column spreekt boekdelen. ‘We zijn opgegroeid met de overtuiging dat Israël de plek is waar Joden altijd een veilig heenkomen konden vinden, maar dat idee kreeg door de verrassingsaanval van Hamas en de onvoorbereidheid van het leger een enorme knauw.’

Op zaterdagochtend werd ik wakker van mijn telefoon. Op het scherm zag ik de naam van een redacteur van een talkshow. Die bel ik zo terug, dacht ik en ik draaide me nog eens om. Ik was die nacht teruggevlogen uit Tel Aviv, ik was nog moe. 
Maar helaas, mijn brein was al gewekt. Deze redacteur belt niet zomaar. Er was iets aan de hand. Iets ernstigs. Israël? Een aanslag?

Nog voordat ik mijn NOS-app had geopend, wist ik het. Mijn handen begonnen te trillen, mijn ademhaling versnelde en mijn gedachten raakten troebel. Mijn zusje, haar twee jonge kinderen en mijn zwager zaten er nog. Zij waren een dagje langer gebleven omdat het Simchat Torah was. De familie van mijn zwager woont deels in Israël en ze organiseerden een groot feest. “Blijf ook!: had hij nog gezegd. 

Toen zag ik de WhatsApp-berichten van mijn zus. ‘Bomalarm! Ik zit in de schuilkelder. Ik ben doodsbang’. Ik belde, maar kreeg haar niet te pakken. Mijn hartslag steeg verder. Op NU.nl las ik dat er minstens een vrouw was gedood. Ik belde mijn vriendin, Rachel, die al dertig jaar in Israël woont en over het algemeen de rust zelve is. “Het komt wel goed,” zei ze, “Israël is sterk, we kunnen dit aan.” Ik moest denken aan het T-shirt dat je in bijna elk toeristenwinkeltje kan kopen: America don’t worry, Israel is behind you. Het vertrouwen in het leger is eindeloos. 

Gaandeweg de dag werden de berichten echter steeds ernstiger en het besef groeide dat het hier een aanval betrof die zijn weerga niet kende in brutaliteit en barbaarsheid. Ook de angst nam toe. Hoe kon het dat het Israëlische leger dit compleet niet had zien aankomen? Paragliders in de lucht? Terroristen in bootjes over zee? Bulldozers over land? Had niemand iets van deze voorbereidingen gemerkt? Ook de alom geprezen inlichtingendiensten niet?

Zeven uur deed het leger erover om een dorp te bereiken in de buurt van de Gazastrook, waar burgers vastzaten in een schuilkelder. De mythe van de onverslaanbare Israeli Defence Force, IDF, brokkelde in rap tempo af. 

‘s Middags, toen ik als een bezetene naar vluchten aan het zoeken was voor mijn zus en haar gezin, hoorde ik Rachel op Radio 1. Haar stem klonk anders: “Ik was nooit bang, maar voor het eerst sinds ik hier woon ben ik bang.” 

We zijn opgegroeid met de overtuiging dat Israël de plek is waar Joden altijd een veilig heenkomen konden vinden, maar dat idee kreeg door de verrassingsaanval van Hamas en de onvoorbereidheid van het leger een enorme knauw. Om met de woorden van Abel Herzberg te spreken: “Zonder Israël is elke Jood een ongedekte cheque.” We voelden allemaal even wat dat betekent.

We zijn nu bijna 72 uur verder en maken angstig de balans op. Nog nooit zijn er na de Holocaust zoveel Joden op één dag vermoord. En wat gaat er nog komen? Mijn hart huilt. En niet alleen dat van mij, alle Joden in de diaspora zijn in de rouw. Laten we hopen dat het Israëlische leger wakker is en dat de Westerse wereld Israël steunt om de terroristen te stoppen. 

Gelukkig heeft Joe Biden laten weten dat America ‘behind us’ is.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.