Goodrich: familie, vergeving en identiteit – filmrecensie

Aan wie deze dagen naar de bioscoop wil, probeert Jonet.nl extra inzicht en inspiratie te geven. De film Goodrich draait sinds deze maand in de zalen. Nico van den Berg schreef een recensie. Het is misschien geen perfecte film, maar het biedt een hartverwarmend en doordacht inkijkje in de veerkracht van familiebanden’.

Goodrich, de nieuwste film van de Joodse regisseur Hallie Meyers-Shyer, ademt op het eerste gezicht in alles kerst, ondanks het onmiskenbare Joodse gevoel dat de makers door de hele film verweven hebben. Al is de boodschap van een gezin dat met vallen en opstaan weer dichter bij elkaar komt natuurlijk een universeel verhaal dat religie en cultuur overstijgt.

Hallie Meyers-Shyer maakte in 2017 haar speelfilmdebuut met de romantische komedie Home Again met Reese Witherspoon als alleenstaande vrouw die op een dag drie jonge mannelijke filmmakers onderdak geeft in haar huis in Los Angeles. In Goodrich geeft Meyers-Shyer wederom een warme, humoristische en introspectieve blik op persoonlijke groei, maar focust hierbij ook op op familiebanden die maar al te vaak voor pijnlijke situaties zorgen.

De film draait om Andy Goodrich (mooi ingetogen gespeeld door Michael Keaton), een succesvolle kunsthandelaar en galeriehouder in Los Angeles wiens leven uit elkaar valt als zijn ex-vrouw Naomi (een bescheiden maar indrukwekkende rol van Andie MacDowell) zich laat opnemen in een ontwenningskliniek. Plotseling moet Andy de zorg op zich nemen voor hun twee negenjarige dochters, iets wat hij tot dan toe nog nooit heeft gedaan.

Als ook Andy’s kunsthandel en galerie failliet dreigt te gaan, lijkt elke bodem onder zijn bestaan weg te zakken. Tegelijkertijd probeert hij het contact met zijn zwangere dochter Grace (gespeeld door Mila Kunis) te herstellen. De twee zijn in de loop van de jaren totaal van elkaar vervreemd, maar als Andy er zonder zijn vrouw alleen voor lijkt te staan, breekt er toch iets open.

Goodrich is een verhaal over tweede kansen en de noodzaak om je prioriteiten in het leven compleet te herzien: familie en verantwoordelijkheid in plaats van een materialistische leven en de rat-race van een oppervlakkige carrière. Het verhaal is in vele vormen al talloze malen in Hollywood verteld, maar de regisseur geeft de film zo’n scheut warmte, nuance en charme, dat je er toch tijdens het kijken door wordt geraakt.

En hoewel Goodrich niet expliciet een Joodse film is, geeft Meyers-Shyer als dochter van de bekende filmmaker Nancy Meyers en zelf van Joodse afkomst op subtiele wijze alle ruimte aan Joodse waarden als de kracht van vergeving, verbinding en veerkracht. Zeker Kunis, zelf Joods en open over haar Oekraïens-Joodse achtergrond, brengt een gelaagdheid aan het karakter van Grace, met zowel kwetsbaarheid als kracht. De scènes tussen Michael Keaton en Mila Kunis zijn onmiskenbaar de emotionele hoogtepunten van de film.

Dat het script soms wat heen en weer zwalkt en een aantal losse eindjes heeft, is iets wat je de makers zelf ook als kijker vergeeft. De sterke cast, het oprechte gevoel en de gelaagde personages, inclusief de bijrollen, maken het cliché uitgangspunt meer dan goed. Al had een beter scenario de film nog net meer schwung en porem gegeven.

Goodrich nodigt niet alleen kijkers uit om na te denken over wat het betekent om fouten uit het verleden recht te zetten en opnieuw te beginnen met Joodse thema’s van persoonlijke groei en het herstellen van gebroken relaties. De film ademt met de warme, uitnodigende beelden van Los Angeles ook de esthetiek van Meyers-Shyer’s eerdere werk. De cinematografie en de lichte toon van de muziek ondersteunen subtiel de emotionele diepgang en de bitterzoete humor.

Het is dan misschien geen perfecte film, maar het biedt een hartverwarmend en doordacht inkijkje in de veerkracht van familiebanden. Een thema dat zowel universeel als cultureel specifiek is.