Lockdown met nesjomme als tegengif – column Natasha Gerson

Natasha Gerson (foto: S. De Jong)

En op de vijfde avond van Chanoeka, verscheen de minister-president in beeld om de bevolking plechtig toe te spreken. Het was al een wonderlijke dag met een licht apocalyptische ondertoon geweest, met mopperende rijen voor drankwinkel en coffeeshop, en lege schappen in de Appie omdat de boeren weer eens ‘verworpenen der aarde’ gingen uithangen op hun trekkers van een paar ton. En dat nog ten overstaan van de flexwerkers en  distributiekantoren die ze blokkeerden, en die ze nu een schrale kerst zullen bezorgen door ze naar huis te sturen.

Helaas waren we genoodzaakt om opnieuw in lockdown te gaan. Van een ‘intelligente’ lockdown is nu geen sprake, maar daar mogen we natuurlijk niet uit concluderen dat we nu tot een dómme lockdown overgaan. De formulering is nog niet helemaal gevonden, maar hárd is ‘ie in elk geval.  En opeens was er, dwars door Rutte’s sonoor gebrachte verhaal, te horen dat er buiten het Torentje een verzameling mensen stond die elke lockdownmaatregel er één te veel vinden. Mensen die er nog steeds aan vasthouden dat covid nauwelijks meer dan een griepje is waar alleen ‘dood hout’ aan sneuvelt, en die vinden dat het waarschijnlijk een verzinsel om ons allemaal te onderdrukken en de sjeu uit het leven te zuigen, want ‘vermaak is een recht’.

Er kwam wappiegefluit door de toespraak van Rutte heen! Zelfs ik voelde bij mezelf een soort Telegraaflezer in het kroningsjaar 1980 in mij opborrelen, die wilde schuimbekken over lapzwansen en werkkampen. We hebben inmiddels kennis kunnen maken met Engel en consorten. Wat me het meest opvalt, en wat de grootste constante aan diegenen ‘in Engel’ is, en aan de nog ergere Qanon-adepten is dat hen níet, echt níet, het wederkerig principe van effectief mondkapjesgebruik valt uit te leggen, en wat een metafoor dát is. Dat ze er vaak als hippies uitzien niettegenstaande; ze zijn bikkelhard. Alsof ze als kind in een ketel Ayn Rand zijn gevallen, of dat het communiteitsgen bij hun conceptie is gewist tijdens een geheim neo-liberaal experiment.

Het dogma blijft daar: Mondkapjes – of, zoals ze het liever noemen, ‘muilkorven’ – werken niet om de drager te beschermen, dus werken ze níet. Sterker nog, ze zijn gevaarlijk. Je krijgt er namelijk zuurstoftekort van. Als je ze dan vraagt waarom dan, behalve in de zorg, bijvoorbeeld ook in de voedings- en tech-industrie wereldwijd vele miljoenen mensen dag in dag uit mondkapjes dragen zonder negatief effect op hun gezondheid én waarom bedrijven die gigantische kostenpost zouden aangaan als die maskers niet zouden werken tegen besmetting (let wel, vanuit de drager), dan krijg je nooit antwoord. Het werkt niet omdat het alleen voor een ánder van nut is, en dat principe is absent.

Behalve geen mondkapje, willen en moeten die gekkies van alles. Maar waarom al die zogenaamde ‘hardwerkende burgers’, die zij vooral pretendéren te zijn, dan hun tijd gaan spenderen aan afwijken van demonstratieroutes en hoesten naar de ME, in plaats van hun negotie op de een of andere manier in de benen te houden; ook dat antwoord blijft voor mij en velen duister. En, je kon er op wachten, ik heb er al eens voor gewaarschuwd: alle leemtes in ieders ideologie en zwakte van de uitventers kan altijd dichtgeplakt worden met antisemitische theorieën (maar laten we het daar nou eens een keer niet over hebben).

‘Weinig Chanoeka-gevoel,’ pruttel ik tegen een vriendin. Maar die ziet dat toch heus anders. Haar was juist vandaag opgevallen (iets met ‘glas halfvol of halfleeg’) dat ter compensatie van elke horkerigheid (en ze zijn soms inderdaad extreem) er ook weer een portie nesjomme te bespeuren valt. Net als tijdens de eerste lockdown, en misschien nog wel meer en dat, begon het vandaag al direct. Het is noodzakelijke nesjomme ook. Tegengif.

Mijn vriendin nam als voorbeeld een vrouw die Twittert dat wie meent misschien de komende tijd een luisterend oor nodig te hebben, om wat voor reden dan ook, haar telefoonnummer kan krijgen. Want die dame kan goed luisteren, oordeelt niet en heeft de tijd. Maar kijk dan ook naar de mensen die wel gewoon alleen beleefd en vriendelijk blijven, inclusief tijdens persoonlijke setbacks, dat momenteel tot een soort kunst verheffen. Kijk hoeveel spontane initiatieven er wel niet zijn.

In een lockdown ontdekken meer mensen dan ook dat kleine mitswes, juist als je het zelf moeilijk hebt, een mens eigen kracht kunnen geven. Even voel je je dan rijk, en minder machteloos? Dat je op maar een heel klein beetje olie lang een klein lichtje in de duisternis tussen Heleniërs en Maccabeeërs kunt laten branden.

– Met dank aan Chesidiyah –

Lees ook:
Pogromanatomie in 2020 – column Natasha Gerson

Het is juist nu zo jammer dat het boek The Butcher’s Tale van Helmut Walser Smith, uit 2003, (destijds voor Ambo in het Nederlands vertaald door Tinke Davids als Het Verhaal van de Slager) in het Engels noch in het Nederlands meer in druk is. Misschien moeten ze weer een oplagetje overwegen? Het boek is, om het kort weer te geven, een bijna anatomisch verslag van de ontwikkeling van een pogrom.

Logo Maror.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.

Categorie: | |

Home » Nieuws » Lockdown met nesjomme als tegengif – column Natasha Gerson