Mijn wil is wet – column Hanneke Gelderblom

Corona, de media staan er dagelijks vol van en ook in het Parlement lijkt het soms wel alsof er geen andere problemen zijn. Velen reageren permanent negatief wanneer het demissionaire kabinet verantwoording aflegt en bespreekt  wat wij allemaal zouden moeten doen zoals afstand houden, mondkapje op, handen wassen en natuurlijk je laten vaccineren.

Soms vraag ik mij af: gebruiken wij bij dit debat de essentiële verschillen tussen bepaalde uitdrukkingen in ons mooie Nederlands nog wel goed? ‘Uitsluiten’ betekent dat je een ander niet toelaat en daarmee bewust bepaalde zaken zoals toegang ontzegt. Dan gaat het uiteraard over de QR-code en het 2G-debat dat op dit moment in heel Europa woedt. Met ‘2G’ worden alleen gevaccineerden of mensen die pas  van corona genezen zijn nog toegelaten tot openbare plekken zoals café’s, restaurants, theaters en bioscopen. Wie niet gevaccineerd is, komt er niet in, basta. Twee mogelijkheden om niet gevaccineerd te hoeven zijn: de algemeen geaccepteerde medische redenen, – maar hoe dat dan moet in de toegangspraktijk krijgt nauwelijks aandacht – en de eigen keuze om niet gevaccineerd te willen worden.

Het ‘2G-beleid’ zou in strijd zijn met de grondwet en in strijd zijn met de persoonlijke vrijheid en het zou een vorm van vaccinatie-dwang betekenen, zo roepen en tieren de tegenstanders in de media.
Waarom gaat vrijwel alle aandacht naar die zeer luidruchtige groep mensen die er geen enkel bezwaar in ziet om zulke zware woorden te gebruiken? Alle drie die stellige meningen zijn gewoon onjuist en de meerderheid in Nederland vindt dat nog steeds. Uit onderzoek blijkt wel dat het een slinkende meerderheid is terwijl 2G in andere Europese landen wel wordt ingevoerd.

Een feit en werkelijkheid: we leven in Nederland inmiddels met zeventien miljoen mensen, dus je bent bepaald niet alleen op een nagenoeg onbewoond eiland. Dat heeft gevolgen. Je moet rekening houden met je medeburgers en daarvoor gelden regels. Die gelden voor ons allemaal. Voorbeelden zijn een helm op de motor en een veiligheidsriem in de auto. Wie dat weigert, die riskeert een boete.

Kennelijk denken veel mensen: ‘Mijn wil is wet en mijn mening is, dankzij de vrijheid van meningsuiting, het enige waaraan ik me wens te houden. De veiligheid of wat mijn houding betekent voor anderen, is niet van belang  en komt in mijn visie niet aan de orde’. Ik maak mij best zorgen over deze manier van denken. Het lijkt alsof de vrijheid van meningsuiting geen grenzen zou hoeven kennen en of het gevoel van samen komen wij hieruit volledig weg is.

En dus demonstreert men tegen vaccineren, getooid met een gele ster: moment van glorie verzekerd, met een foto in de krant of beelden op de televisie. Dat dit voor Joden een uiterst pijnlijke herinnering is aan de eis van het nazi-bewind, waarbij vanaf 1942 alle Joden in  Nederland vanaf hun zesde jaar verplicht werden een ster op hun jas te naaien, is logisch.
Een ster, die ik zelf ook moest dragen en die je overigens niet gratis kreeg, maar die mijn ouders op het stadhuis moesten kopen. Men refereert slechts aan ‘uitsluiten’, maar wenst niet te erkennen dat de ster de opmaat was voor het opsluiten in concentratiekampen en vervolgens tot massamoord.

De vrijheid van meningsuiting en het recht op demonstreren is het enige dat ertoe doet. Dat je daarmee anderen kwetst ‘is jammer’ voor die anderen, maar heeft voor jouw manier van denken en doen geen consequenties.
En ook al heeft  het Parlement de Europese definitie van antisemitisme aangenomen en ondanks de benoeming van een antisemitisme-coördinator, toch leidt deze overduidelijke vorm van Jodenpesterij nog steeds niet tot een strafrechtelijke veroordeling. Het reglement van orde van de Tweede Kamer laat dit soort taal niet toe, maar wat doe je met die Kamerleden die ermee blijven doorgaan? Met die vraag worstelt ook de huidige Kamervoorzitter Vera Bergkamp, en zij gaat daarover gesprekken aan.

Het grondwettelijke recht op veiligheid is een tweede probleem in deze discussie.
De verplichting van de werkgever om te zorgen voor een veilige werkplek en het recht op privacy dat zou inhouden dat het verboden is om te vragen of de werknemer zich heeft laten inenten. is een duidelijk voorbeeld van dit soort schurende grondrechten.

Het is zorgelijk dat vele verpleegkundigen zich overwerkt of ziek melden. De druk op de werkers in de ziekenhuizen en verpleegtehuizen is schrikbarend hoog, zeker nu het aantal met covid besmette mensen zo toeneemt. Ik heb overigens een vriendin die inmiddels zes weken wacht op een noodzakelijke heupoperatie. Het gaat niet alleen om die wegbezuinigde IC-bedden en de realiteit dat de opleiding tot IC-verpleegkundige achttien maanden duurt. Wie durft aan de kaak te stellen hoeveel verpleegkundigen eigenlijk afhaken omdat zij permanent in een met covid besmette omgeving moeten werken en niemand mag vragen of hun collega ingeënt is? 

En dan kwam deze week het laatste briljante maar onuitvoerbare idee. Geen QR-code controle, geen  ‘2G maar een ‘1G-beleid’ promoten. Dat betekent dat we iedereen continu op covid moeten testen. Dat vergt dus 800.000 tests per dag, zeker nu blijkt dat ook jonge kinderen de ziekte krijgen en doorgeven. De maximale testcapaciteit ligt thans op 120.000 testen per dag en er is al corruptie vastgesteld onder de 24 functionerende testorganisaties.

Tot slot blijft er de nog niet gestelde vraag over: krijgen de ongevaccineerden die zich ook niet willen laten testen wel toegang  of  heet 1G dan testdwang? Ik pleit voor wat meer voor gevoel van saamhorigheid,  dat we in Nederland kwijt lijken te zijn en voor wat minder continue kritiek.
De media zouden daarbij best ook een taak voor zichzelf kunnen zien.

Lees ook:
‘Rechten brengen ook plichten met zich mee’ – column Hanneke Gelderblom
‘Resulteert het recht om niet gevaccineerd te willen worden in onterecht opgelegde beperkingen?Afgelopen zondag waren er in Nederland twee bijeenkomsten die veel aandacht kregen. Max Verstappen werd winnaar op het heropende racecircuit van Zandvoort. Hier mochten voor het eerst in de openlucht 70.000 mensen aanwezig zijn. Niet met de auto naar Zandvoort, dus voor het overgrote deel allemaal netjes met de trein gekomen, liepen zij keurig door de straten naar het circuit en om daar op hun duur betaalde plaats van het ‘vroem vroem’-lawaai te genieten…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.