Niet oog om oog, maar hand in hand – column Guy Muller

Heb je net een column af over een nieuw televisieprogramma op de Nederlandse buis dat onderzoekt wat wel en niet kan wanneer iets grappig, ongepast of echt ronduit fout is, moet het terug in de koelkast… Helaas. Want sinds vorige week vallen de raketten op Israël, sturen familie filmpjes van inslaande raketten, opent het nieuws met Nethanyahu en Hamas. En zien we bombardementen op Gaza. Doden en gewonden in Israël. Doden en gewonden in Gaza.

Ik weet heel goed waar ik sta in het conflict tussen Israël en de Arabische landen en tussen Israël en de Palestijnen. Termen als pro-dit of pro-dat, “Free” zus of “betwist” zo, vind ik nietszeggend. Ik ben gewoon voor langdurige vrede. Veiligheid voor Israël en veiligheid voor de Palestijnen. Liefst schouder aan schouder en hand in hand, maar realistischer is een ongelukkig huwelijk in koude uitsluiting. Kortom: Liever hand in hand dan hand om handMaar ik ben niet immuun voor alle eenzijdige zooi. De oproep om Israël op de kortst mogelijke termijn te veroordelen en maatregelen te nemen, roept bij mij een gevoel van onrechtvaardigheid op.

Niet helemaal zuiver
Wil je dat Israël stopt met raketten schieten? Dat begrijp ik. Beter gezegd dat wil ik ook. Alleen kan je niet de Israëlische aanvallen noemen, zonder in één adem in te gaan op de gewelddadigheden van Hamas. En zelfs dan zit het nog niet helemaal zuiver. De ene raket is de andere niet. Je hoort gelijk al het mantra van argumenten, en ‘ik maak hem toch even af’. Het opzettelijk raken van burgers, en het raken van burgers maar proberen te raken van ‘war targets’ vind ik niet gelijk staan aan elkaar.

Het raakt me, omdat mijn tante van in de zeventig s ’nachts met haar man wakker wordt van het luchtalarm. Die klote sirene die in haar hoofd blijft zitten en die ze aan de telefoon tergend na doet. Na het horen van het alarm schuilen ze in het ‘sterkste’ kamertje van het huis. Geen schuilkelder of versterkt beton. Ze moeten het doen met wat ze hebben. Daar staan ze in de kamer van hun dochter die op dertigjarige leeftijd door kanker uit hun armen is gerukt. In die kamer houden mijn oom en tante elkaar dan een kwartier, huilend vast, totdat de sirene weer over gaat. En dan weer terug naar bed.

Dat rottige antisemitisme
En dan zie ik de bijna onvermijdelijke, antisemitische berichten binnenkomen. Niet alleen in het buitenland, maar ook bij ons om de hoek. Een monument in Cuijk dat wordt beklad met Free-zus. En dat is nog ‘maar’ een gedenkteken. Maar ook dat de zoon van een goede vriend (elf jaar) in de speeltuin antisemitisch wordt uitgescholden. Ik word daar misselijk van. Altijd dat gedonder dat mensen met antisemitische ideeën een vrijbrief denken te hebben als er iets in het Midden-Oosten gebeurt.

De Mo en Moos-app
Voor onrustige tijden als deze, zeg maar gerust als het geweld daar dreigt over te waaien naar hier, hebben Joden en moslims in de polder hun eigen Iron Dome gebouwd. Een schild van mensen die niet willen dat we het geweld naar hier importeren, maar dat we elkaar, juist op dit soort momenten, weten te vinden. En dan niet om de ander te overtuigen van je eigen gelijk. Maar om te weten dat we een vriend aan de zogenaamde ‘overkant’ hebben.

De app was dit keer echter doodstil. Je kon voelen dat iedereen iets wilde zeggen over de situatie. Toch wilde juist niemand een discussie over de situatie beginnen. Ik besloot dat ik toch iets wilde delen. Ik appte (zie plaatje) de anderen en kreeg een warm bad aan fijne reacties. Daarin stond: ‘Anything war can do, peace can do better’ [Alles wat de oorlog kan doen, kan vrede nog beter doen, red.] Niet oog om oog, maar hand in hand! Idealistisch? Ja, Maar ja, wie niet durft te dromen is geen realist. Zie hier:

Lees ook:
Op naar de volgende verkiezingsloterij – column Guy Muller
‘Verbaasd tegen beter weten! Dat is wat ik nu voel. Ik wist dat het er aan zat te komen, ik hoopte op iets anders, en dan toch, wat ik eigenlijk al wist. Links verliest… aanzienlijk. En ik heb mezelf weer een beetje voor de gek gehouden. Het is hetzelfde gevoel dat je hebt tussen de koop van een lot en de trekking…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.