Over Pesachstress en Pesachontlasting (Pesach-serie, deel 6)
Enkele weken geleden belde mijn dochter Naomi mij op met het nieuws dat zij twee vriendinnen had uitgenodigd om de Pesachvakantie met ons door te brengen. Ik vind het altijd gezellig om vrienden van Naomi over de vloer te hebben, zeker deze twee leuke jongedames uit Brazilië. Ik antwoordde direct met “Prima, laat ze maar een ticket boeken”.
De dag daarop belde mijn dochter me weer op. “Mam, zoals je weet, zijn Isabella en Debra orthodox. Hoe gaan we dit doen?” Nu moet je weten dat mijn keuken ingericht is ‘à la kosher style’ en niet volgens de strengere kasjroetwetten waar zij zich aan houden. Naast de al bestaande jaarlijkse beslommeringen van het huis chameets vrij maken en Pesach-inkopen doen, schoot de Pesachstress me direct in mijn gehele lijf. Mijn hoofd maakte in enkele seconden overuren. Overdreven opgewekt, stelde ik mijn dochter gerust. “Geen probleem, ik kasjer de keuken voordat ze hier zijn.” “Geweldig, ik vertelde ze al dat je het wel leuk zou vinden om het juist te doen. Je wilt eigenlijk toch wel orthodoxer leven dan dat je doet, hè mam?” antwoordde Naomi en hing op.
Versteend keek ik naar mijn keuken die er over twee weken heel anders uit zou zien. Dat wordt dus afgeplakte kastjes, aluminiumfolie over mijn prachtige lavendelkleurige Ceasaria-stenen aanrecht, aluminiumfolie over het fornuis en eten met plastic bestek en bordjes. Niet het beeld waar ik blij van wordt. De moed zakte me in de schoenen. Direct belde ik mijn hulplijn: de lokale rabbijn. Verheugd over dit nieuws sprak hij me geruststellend toe en meldde me dat ik wel weet hoe het moet en dat het me wel zou lukken. Als cadeau bracht vorige week zijn vrouw een echt Pesachservies.
Het uur U kwam dichterbij; volmacht opgestuurd, chameets in de berging, het huis spik en span, de keuken in glimmend aluminiumfolie, keukenkastjes afgeplakt en ‘kosher voor Pesach’ etenswaren in huis. Laat de Seider maar komen. Ik belde vrijdagochtend Naomi dat ik het zou redden. “Oh, hoi mam. Isabella en Debra komen niet. Maar Debbie, Avital en Melissa komen. En uh, zij zijn niet orthodox. En voor de Seider willen we naar Amsterdam. Jij gaat ook mee. Kun je ons opgeven?” Ontlasting: de Pesachstress vloog mijn lichaam uit. “O, oke….” Ik maakte een klein dansje in de keuken om deze onverwachte vrije dag dat ik niet in de keuken hoefde te staan om de Seidermaaltijd voor te bereiden.
Mijn ‘kosher voor Pesach’ huis achterlatend, reed ik afgelopen vrijdag met vier zingende jongedames op de muziek van Taylor Swift, Ariana Grande en Bruno Mars die uit de autospeakers bonkten naar de Seider van Chabad on Campus in Amsterdam. De Seider is georganiseerd door Yanki en Esty Jacobs. Yanki is de jongste zoon van opperrabbijn Benyomin Jacobs en hij heeft samen met zijn vrouw, in ruim een jaar tijd een honderdtal Joodse Internationale studenten bij elkaar gekregen om ze een Jiddisch thuis te geven.
Met meer dan honderd Internationale studenten vierden we deze Seider. Voor Naomi, Debbie, Avital en Melissa de leukste Seider ooit! Onze tafelgenoten kwamen uit Israël, Mexico, Canada, Amerika en Zuid-Afrika, studerende aan verschillende universiteiten en hogescholen. Genoeg gespreksstof voor de jongedames. Ik werd door Naomi’s vriendinnen ingezet als Schadchanit, een koppelaarster. Echter zonder resultaat. Na een supergezellige Seider met veel nieuwe contacten voor de dames taxiede ik midden in de nacht weer naar huis met vier in coma liggende jongedames. En ik? Ik had stiekem ook een hele leuke Seider. Ik reed naar huis met het gevoel weer heel even studentikoos te zijn geweest…..
